Fever Dream // Enhypen.

ʙᴜʀɴ ᴍᴇ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ,ΘΑΝΑΤΟΥ, ΒΙΑΣ ΚΛΠ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ!

-

Έπρεπε να το είχα φανταστεί.

Εκτός απ' τα λόγια του Heeseung, όταν πέθανε ο πατέρας του, εκείνος προθυμοποιήθηκε να κλείσει την υπόθεση για πάντα. Σταμάτησαν τις έρευνες ύστερα από δική του εντολή, και κάλυψαν την υπόθεση λέγοντας πως όλα τα στοιχεία οδηγούν σε πιθανή αυτοκτονία, για την οποία δεν είχαν τα μέσα να βρουν περισσότερα στοιχεία.

Δύο χρόνια ασχολήθηκαν, φτάνει, είπαν, ποιον ενδιέφερε μια χαμένη ζωή;

Εμένα.

Εμένα με ενδιέφερε.

Ποτέ δεν έπαψε να με ενδιαφέρει.

Κοίταξα το πάτωμα, που στα μάτια μου δεν έκανε τίποτα άλλο απ' το να γυρίζει. Το βουητό στ' αυτιά μου δυνάμωνε μέχρι που ένιωσα το τύμπανο μου να σπάει.

Κράτησα με τα χέρια το κεφάλι μου, και έβγαλα μια κραυγή πόνου.

Το μυαλό μου κατέκλυσαν ερωτήσεις, που πιθανότατα να έμεναν παντοτινά αναπάντητες. Κοίταξα τις παλάμες μου, που είχαν λουστεί στον ιδρώτα.

Άρχισα να ανασαίνω γρηγορότερα.

Κοίταξα την πόρτα, με γουρλωμένα μάτια, που δε μπορούσαν ν' ανοίξουν πλέον άλλο, και έτρεξα επάνω της.

Κοπάνησα το χερούλι, νιώθοντας παγιδευμένη μέσα στο ασφυκτικό δωμάτιο.
Έτρεξα γρήγορα μέσα στον όροφο, ψάχνοντας τη Boksoo.

Άπλωνε φρέσκια μπουγάδα στην αυλή, ανυποψίαστη για τις κραυγές και τα κλάματα μου, που ήσυχα δε τα 'λεγες σε καμία περίπτωση...

Μαζεύοντας και πάλι το φόρεμα μου, έτρεξα πάνω της, σπρώχνοντας τα ρούχα από τα χέρια της.

Εκείνη έσκυψε απευθείας να τα μαζέψει.

"Τι συνέβη, Μεγαλιοτάτη, χρειάζεστε κάτι;"

Το βλέμμα της ανέβηκε στο δικό μου και τα μάτια της γέμισαν απορία.

"Είστε.. καλά;"

Απαίσια, ευχαριστώ.

"Boksoo!" Άρπαξα τους ώμους της.

"Θέλω να εκκενώσεις το παλάτι αυτό το λεπτό! Να φύγουν όλοι! Να μη μείνει ψυχή εδώ μέσα! Κατάλαβες;"

Όσο της φώναζα, έσφιγγα κι άλλο το κράτημα μου, πιθανότατα πονώντας την.

Τα ερωτηματικά μεγάλωσαν στο πρόσωπο της.