DEVLERİN AŞKI {VALESKA'LAR}

63. bölüm ölümün tatlı tebessümü

🧡Jerome'nin ağzından

Maria yarım gündür yoğum bakımdaydı. Bu beni çok korkutmaya başlamıştı. Yan tarafta duvara yaslanmış dertli dertli bakan Ecco'ya karşı öyle bi öfke hissettim ki. Hemen yerimden kalkıp Ecco'nun yakasına yapıştım.

-"SENİN YÜZÜNDEN NE OLDUĞUNA BAK! KARDEŞİNE BUNU NASIL LAYIK GÖRDÜN MERAK EDİYORUM AÇIKCASI" Ecco:

-"BENDE ÜZGÜNÜM AMA SENİN BANA BUNLARI SÖYLEMEYE HAKKIN YOK. SEN KARDEŞİNİ KENDİ ELLERİNLE ÖLDÜRDÜN!"

Yavaşca yakasını bıraktım. O da nefeslerini duzenlemeye çalışıyordu. Jay ve Alice panikle ama yavaşca gelmeye çalısıyordu. Ne de olsa onlarda ameliyattan çıkmıştı. Gidip onları karşılandım ve sandalyeye oturttum. Jay:

-"o iyi mi!?"

-"bilmiyorum.. bilmiyorum" Jay:

-"o iyileşecek baba" Jay normalde bize anne-baba demezdi. İlk yanımıza aldığımızda ve şimdi böyle demişti. Açıkcası duygulanmıştım. Ona sarıldım. Bi anda doktor çıktı. Ayağa zıplayıp onun yanına gittim. Doktor:

-"malesef hastayı kaybettik. Başınız sağolsun" ellerimin titrediğini hissettim. M-Maria ölmüş müydü? Galiba şuan onun neler hissettiğini anlamıştım.

-"JAY! Şu doktorun işini bitirin! HEMEN" Jay doktoru rehin tutup silahla beynini dağıtmıştı. Bense hemen içeri girdim. Ölü bedeni ellerimin arasındaydı. Ben, 100lerce insanı öldüren Jerome Valeska, ilk kez ölü bi beden için ağladım. Artık kendimi içten içe yediğim için bithap kalmıştım.

-"üşümüşsün tatlım. Sana örtü getireyim mi? Neden benimle konuşmuyorsun bebeğim. Küstün mü yoksa? Eğer küstüysen özür dilerim" artık sarhoştan beterdim. Kendimde değildim. Beni kaldırıp, Maria'yı morga götürdüler. Arkalarından sadece seslenebilmistim.

-"götürmeyin onu oraya! Üşür o. Çok üşür"

Sonrasına dağir hic bir şey hatırlamıyorum. Ama ölü bedeninde ki tebessümü asla unutmamaya dair yemin ettim.