Yıldızlara Yalan Söyledim

-2-

Selam. Bölümü okuyup oy verirseniz çok teşekkür ederim. <3

"Hoş geldin kızım."

Annemin bunu demesiyle kollarımı ona sarmam bir oldu. Annemin kokusunu, evin kokusunu, şu zilin sesini bile o kadar çok özlemiştim ki. "Feride kim gelmiş?"

Yukarıdan babamın sesi gelince annem beni içeriye çekti ve kapıyı kapattı. Babam merdivenlerden indiği sırada göz göze geldik. "Kumsal, kızım. Sen ne ara geldin? Hay Allah niye haber vermedin?"

Babam bir yandan konuşup bir yandan da bana sarılıyordu. "Annem biliyordu sadece. Size sürpriz oldu." dedim. Babam gözleri dolu bir halde bana sarılmaya devam ederken yukarıdan bir köpeğin sesi geldi. Pardon kardeşimmiş.

"Aaa abla. Hoş geldin." Yüzündeki gülümseme ile bana doğru yaklaşırken babamdan ayrıldım. Kollarımı kardeşime doladığımda onu da özlediğimi fark etmiştim. Benim de dahil herkesin gözleri dolmuş ve bu anın gelmesini uzun zamandır bekliyormuş gibi bir ifade vardı yüzlerimizde.

"Ay tamam silin gözyaşlarınızı. Kız yol yorgunu zaten. Bırakın dinlensin biraz kızım." dedi annem. Babam ona hak verir gibi başını salladığında elinin kenarı ile gözlerini siliyordu.

Kardeşim valizlerimi kaptığı gibi odaya götürürken bende onun peşinden gidiyordum. Odamı bile özlemiştim.

Odaya girdiğimde Deniz valizlerimi dolabın yanına koydu. Normalde asla yapacağı bir şey değildi fakat bu sefer kavga edemeyecek kadar özlemiştik birbirimizi.

"Hoş geldin abla. Cidden. Sanki bu evin sensiz tadı yok. Genelde kavga bile etsek gözlerim hep seni arıyor bir yerde." bu dediğine hafif şaşırsam da gülümsemeden edemedim. Bende onu çok özlemiştim.

Kollarımı bir kez daha boynuna doladığımda anında karşılık verdi. Kollarıyla beni sımsıkı sardığında ne kadar güçlendiğini fark ettim. 1 senedir görmüyordum normal olarak. Fakat resmen eski Deniz yoktu karşımda.

Kendimi geri çektiğimde kollarını gevşetti. Ağır adımlarla kapıya yöneldi ve çıkmadan önce seslendi. "İyi geceler abla."

"İyi geceler."

☆

"Kumsal zaten kilo vermişsin. Ye şunlardan da biraz." diye söylenmeye başlamıştı annem. Kahvaltıda oldukça çeşit vardı ve ben bu gidişle 10 kilo daha alacaktım. "Anne bak Aylin'le konuştuk. Zaten daha Doğaların yanına gideceğim. Onlar daha bilmiyor geldiğimi."

"Kızım gidersin ne acelen var? Çağır arkadaşını o da gelsin yesin. Ay kesin o da incecik kalmıştır senin gibi." dedi. Annemin dediğini ciddiye almayarak yanına gittim ve yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.

"Anne sen beni merak etme. Bak akşam yemeğinde sendeyiz. Söz. Şimdi izin ver gideyim. Çok özledim onları da." dediğim şey ile istemsizce başını sallarken ben çoktan kapıya yönelmiştim.

Doğaya uyandığımda mesaj atmıştım ve tahmin ettiğim gibi üçü de kafede oturuyordu. Aslında kalktığım zaman saat 1 olmuştu ama iki günün yorgunluğu üzerimde çok fazlaydı.

Doğa ile konuşmamı bitirdiğinde Aylin'i arayıp onunla tanıştırmak istediğim kişilerin olduğunu söylemiştim. Kerem'i zaten ona sevdiğim çocuk diye tanıtmıştım ama onun Kerem olduğunu bilmiyordu.

Emre ve Doğa için de arkadaşlarım deyip geçiştirmiştim. Yani bugün onlarla tam anlamıyla ilk defa tanışacaktı.

Aylin sosyal bir kızdı. Hiç tanımadığı biri ile yakınmış gibi konuşabiliyordu. Bu yüzden onlarla tanışırken aralarında bir soğukluk olacağını düşünmüyordum. Ki zaten bizim grup oldukça arkadaş canlısıydı.