Amnesia

Κεφάλαιο 1:Ξυπνώντας

Σκοτάδι. Μόνο αυτό κυριαρχεί γύρω μου. Σκοτάδι και απομακρυσμένες φωνές που φωνάζουν το όνομα μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση. Ξέρω μόνο ότι κάθε στιγμή παλεύω να φύγω από αυτή. Προσπαθώ να κατευθυνθώ προς κάποια διέξοδο. Προσπαθώ να κατευθυνθώ προς το μέρος κάποιας φωνής. Αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να πάω πουθενά, ότι όπου και να πάω δεν υπάρχει διέξοδος.

__________________________________________________________

«Sarah, SARAH γρήγορα πήγαινε να φωνάξεις τον γιατρό. .Ξύπνησε, ΞΥΠΝΗΣΕ».

«Αμέσως κυρία Emily».Είπε και αμέσως η κοπέλα έφυγε από το δωμάτιο. Όλα έμοιαζαν θολά στην αρχή. Μετά από λίγα λεπτά όμως η όραση μου καθάρισε αποκαλύπτοντας το χώρο που βρίσκομαι. Πρόκειται για ένα λευκό δωμάτιο. Δεν έχει πολλά έπιπλα. Μόνο μία τηλεόραση να κρέμεται από τον τοίχο και δύο καρέκλες που βρίσκονται στον χώρο. Στο δωμάτιο υπήρχε και μία γυάλινη πόρτα από την οποία φαινόταν το γαλάζιο χρώμα του ουρανού και διάφορα κτίρια που έμοιαζαν λες και προσπαθούσαν να τον καταβροχθίσουν. Προσπάθησα να σηκωθώ, μα μία φωνή με σταμάτησε και ένα χέρι με παρότρυνε απαλά στο να ξαπλώσω και πάλι.

«Ήρεμα γλυκιά μου, μόλις ξύπνησες. Περίμενε να έρθει ο γιατρός πρώτα.» Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα την φιγούρα που μόλις μου είχε μιλήσει. Ήταν μία γυναίκα μεσήλικη γύρω στα 50 με κοντά καστανά μαλλιά και μάτια. Πήγα να μιλήσω αλλά τότε ένιωσα ένα οξύ πόνο στο κεφάλι μου. Μόλις προσπάθησα να το κρατήσω παρατήρησα το χέρι μου. Ήταν γεμάτο με καλώδια ενώ στο δέρμα μου ήταν χωμένη μία μικρή βελόνα που οδηγούσε σε κάποιο ορό.

«Καλύτερα να μην κουνιέσαι πολύ με όλα αυτά τα καλώδια γύρω σου.» μου αποκρίθηκε η γυναίκα καταλαβαίνοντας που έχω εστιάσει. Μην μπορώντας να αντέξω άλλο αυτό το θέαμα αμέσως άρχιζα να φωνάζω.

«Τι συνέβη;; Που είμαι;;ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ;;» Έλεγα προσπαθώντας να βγάλω τα καλώδια από πάνω μου. Η γυναίκα έσπευσε αμέσως να πιάσει τα χέρια μου και προσπάθησε να με ηρεμήσει.

«Σε παρακαλώ γλυκιά μου, προσπάθησε να ηρεμήσεις, όπου να ναι έρχεται ο γιατρός, σε παρακαλώ.» Σταμάτησα να παλεύω συνειδητοποιώντας πως αυτό που έκανα δεν είχε νόημα και πως σύντομα όλα τα ερωτήματα μου θα απαντιόντουσαν. Και τότε μου ήρθε. Η γυναίκα αυτή, που καθόταν δίπλα μου και προσπαθούσε να με καθησυχάσει, ποια ήταν; Ίσως είναι κάποια νοσοκόμα... αλλά γιατί δεν φοράει στολή τότε;