အာဏာတစ္ေယာက္လည္း အလုပ္တစ္ခုပိုလာေလသည္.. သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းကာ စက္ဘီးစီးသင္ခိုင္းရသည္.. စက္ဘီးစီးသင္ေန၍ ကမာၻနဲ႕ မေဆာ့ျဖစ္သည္မွ ၁ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္..
"ဟူး ဟိုတစ္ေခါက္ ေဖေဖသင္ခိုင္းထဲက သင္လိုက္ရမွာကို..."
ဒါေပမယ့္လည္း သူအခု ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္စီးတတ္ေနၿပီမို႔ စက္ဘီးယူကာ ကမာၻ႔ အိမ္ေရွ႕သြားေတာ့ ၿခံထဲက ဒန္းေပၚမွာ အေတြးထဲနစ္ေျမာေနေသာ ကေလးစုတ္.. ဒီအ႐ြယ္ေလးက ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ေတြးေနပါလိမ့္.. သူစက္ဘီးဘဲလ္ေလးကို တီးလိုက္ေတာ့....
လန့္ကာ လွည့္ၾကည့္ၿပီး.. မ်က္ႏွာႀကီးစူပုတ္ကာ တံခါးနားေရာက္လာၿပီး..
"ဘူသူလဲ"
"အယ္ ကမာၻေလး ကိုကို႔ကို စိတ္ေကာက္ေနတာလား.."
"မေကာက္ပါဘူး ဘာရို႔ေကာက္ရမွာလဲ"
"စိတ္ေကာက္ေနတာကို.. စိတ္မေကာက္ပါနဲ႕ကြာ ဒီမွာ ကိုကို မင္းအတြက္ စပရိုက္ႀကီးႀကီးပါတယ္" ဆိုေတာ့ မ်က္လုံးေလး လက္သြားကာ လွမ္းၾကည့္ေလသည္..
"ေမေမ့ကိုေျပာၿပီး တံခါးျဖင့္ခိုင္းရိုက္ဦးမယ္ ခနေစာင့္"
ဆိုကာ အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားတာေၾကာင့္ အာဏာ ဟက္ဟက္ပတ္ပတ္ရယ္မိေတာ့သည္..
ခနေနေတာ့ သူ႕အေမလက္ဆြဲကာ
"ေမေမ တံခါးျဖင့္ေပး"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္.. ဖြင့္ေပးပါ့မယ္.."
"အာဏာေလး ဒီရက္ပိုင္းဘယ္ေတြေပ်ာက္ေနတာလဲကြယ္ အိမ္မွာမင္းညီက ထမင္းေတာင္ ေခ်ာ့ေကြၽးေနရတယ္ မင္းနဲ႕မေဆာ့ရလို႔တဲ့"
"ဟီး.. ကြၽန္ေတာ့ စက္ဘီးစီးသင္ေနလို႔ပါ.. ကမာၻက စီးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ "
"ဒါေၾကာင့္ကို.. ခုလည္း ျဖည္းျဖည္းစီးသြားဦးေနာ္"
"ဟုတ္ စိတ္ခ်ပါအန္တီ.."
ကမာၻကို အန္တီက စက္ဘီးေနာက္ခုန္ေပၚတင္ေပးကာ
"သား ကိုကို႔ခါးကို ေသခ်ာဖက္ထားေနာ္"
"ဟုတ္ေမေမ...အာနာ.. ေမာင္းေတာ့ေရ ခ်ီးခ်င္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ပါၿပီ ကဲ 123 စထြက္ပါၿပီးး.."
"ေရးးးးးးခ္ခ္ခ္ခ္"
သာယာတဲ့ညေနခင္းေလးဟာဆိုရင္ျဖင့္ ကမာၻရဲ႕ ရယ္သံေလးေတြနဲ႕ ဖုံးလႊမ္းေနေလသည္..
သူတို႔ အဲ့လိုပဲ ေဆာ့လိုက္ စိတ္ေကာက္လိုက္နဲ႕ ေနလာၾကတာ ကမာၻေတာင္ ၆ ႏွစ္ ျဖစ္ေနၿပီး ေက်ာင္းေတာင္တက္ေနရၿပီျဖစ္သည္...
တစ္ေန႕ ညေနခင္းတြင္ ကမာၻနဲ႕ အာဏာ စက္ဘီးစီးၿပီး ကမာၻအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့...
အားလုံးက ဧည့္ခန္းးထဲတြင္ ထိုင္ကာ ငိုင္ေနၾကေလသည္..
ကိုကိုက ကမာၻ႔ကိုျမင္တာနဲ႕ ကမာၻဆီလာကာ...
