Arna

23.Bölüm

Karşımdaki insanın gerçek olup olmadığını algılayamıyordum, Aras ve o...? Nasıl yani?

"Sevgilim bak seni kiminle tanıştırıyorum gel buraya" diyerek Aras yanıma geldi, koluyla belimi kavrayıp yürümeme yardımcı oldu şok geçiriyordum
O.. onu anlayamıyordum yüzü ifadesizdi ne şaşkınlık,ne mutluluk, ne üzüntü, ne sinir hiç bir şey yok abi hiç bir şey belli etmiyordu

"Babam Ekrem, baba bu da sevgilim Nazlı"

"BABAN MI!" Diyerek şok içinde bağırdım algılama yeteneğimi kaybetmiştim anlamıyordum hiç bir şeyi anlamıyordum

"Merhaba nazlıcım" gülümseyerek o pis elini bana doğru uzattı, tepki vermedim

"Nazlı iyi misin güzelim? Bembeyaz gözüküyorsun?"
Düzelt kendini Nazlı Aras'a bunu belli edemezsin
Boğazımı temizledim "evet evet iyiyim, merhaba Ekrem bey,memnun oldum"
Diyerek kendimi zorla gülümsettim
Karşılık olarakta samimiyetten çok uzak bir tebessüm aldım.

"Gelin şöyle oturalım, bu süprizini neye borçluyuz babacım?"

"Biliyorsun uzun bir süredir telefon haricinde görüşmüyoruz bir yüzünü göreyim dedim ha birde üstüne  kız arkadaşının olduğu muhabbetini duyunca atladım geldim"

Ne bu? Samimi davranmaya çalışmalar falan?
Aras ayağa kalktı
"Ne içersin yada aç mısın?"

"Bir kahveni alırım oğlum"

"Bende geleyim Aras" hızla kalktım ama pislik beni durdurdu
"Aaa! Olmaz gelinimle şöyle bir konuşalım değil mi? Hadi sen git oğlum bizde birbirimizi tanıyalım"

Arasın gittiğinden emin olduktan sonra kolumu hızla ellerinden çektim "ne saçmalıyorsun sen!"
Omuzlarımdan itti koltuğa düştüm yüzüme yaklaştı elini bacağıma koydu "seni istiyorum çok özledim"
Bu sefer ben onu ittim "siktir git!"

"Sen sik sonra giderim"

"Eski Nazlı yok senin karşında kendine gel!"

"Kendimdeyim zaten güzelim" bacağımı okşadı korkuyorum çok korkuyorum
Arasın adım seslerini duyduğu anda hızla geri çekilip karşıma oturdu
Hemen telefonumu çıkarttım ve Burak'a mesaj attım "2 dakika sonra beni ara acil! Bu mesaja yanıt verme!"

Burak kişisi "Berna" olarak değiştirildi
Aras elinde kupalarla bize uzattı yanıma oturdu ve elini bacağıma koydu şuan öyle bir psikolojideydim ki sevdiğim adam olmasına rağmen aşırı rahatsız olmuştum
aramızda duran telefonum çaldığında Aras
telefonuma baktı iyiki adını değiştirmişim
Berna arıyor...

"Alo Berna?"
"NE hangi hastane tamam hemen geliyorum Berna!"
Hızla ayağa kalktım "benim gitmem gerekiyor"

"Bizde gelelim gelinim"

"Senin ben- yani sizin gelmenize gerek yok sağolun"

"Ben geleyim sevgilim?"

"Hayır ben giderim görüşürüz" koşarak çıktım
Arabaya atladım nasıl sürdüğümü bilmeden yolun götürdüğü yere sürdüm
Arabanın cam tavanını açtım "AĞLAMA NAZLI AĞLAMA!" Bağırdım daha da hızlandım
"ALLAH KAHRETSİN! NEDEN YA NEDEN HAYATIM BU KADAR BOKTAN OLMAK ZORUNDA" bağırarak ağlamaya başladım
"KAHRETSİN KAHRETSİN" arabayı denize bakan uçurum kenarına durdurup indim

Tekrar arabaya binip mezarlığa gittim Kriz geçirdiğimin farkındaydım annemin ve babamın mezarına çömeldim toprağı yumruklamaya başladım "bunu bana neden yaptınız beni neden böyle büyüttünüz neden sevmediniz!"

Toprağı kazmaya başladım "ÇIKSANIZA TOPRAĞIN ALTINDAN! BANA YAŞATTIKLARINIZA BAKSANIZA! BABA BU VERDİĞİN KELEBEKLİ KOLYE VARYA" kolyeyi boynumdan asılıp kopardım
"AL BU KOLYEYİ GÖTÜNE SOK! SENDEN SİZDEN NEFRET EDİYORUM!" Hala ellerimle kazmaya devam ederken birinin kollarının bana sarıldığını hissettim sıkıca sarıldı
"Sakin ol!" Ellerimi topraktan çekti kendisine sarılmama yardımcı oldu hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim kime sarıldığım hakkında bi fikrim yoktu ama beni sakinleştirmeyi başarmıştı sakince konuşmaya başladı