Μικρή Βαλίτσα

33. Ρήματα

Ρήματα

"Νικάω, νικάς, νικά", επανέλαβε η Νιλ και η φωνή της συγχρονίστηκε με την κίνηση του μολυβιού επάνω στη σελίδα του τετραδίου της.

Έσμιξε τα φρύδια με πείσμα και άρχισε να μελετά μια λίστα από το κεφάλαιο των ρήματα σε - αω με απόλυτη προσήλωση κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Λυδίας.

Εδώ και πέντε εβδομάδες, μελετούσε τη γλώσσα για τρεις ώρες συστηματικά μέσα στην ημέρα. Η Λυδία της είχε παραγγείλει διάφορα εγχειρίδια εκμάθησης Ελληνικών χωρίς δάσκαλο και τη βοηθούσε στη μελέτη της προφοράς, της γραμματικής, της σύνταξης και της ορθογραφίας. Η επιμονή της Νιλ είχε φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα, μιας και μπορούσε πια να ξεχωρίζει και να προφέρει σωστά πολύ περισσότερες λέξεις, αλλά και να διαβάζει κείμενα μικρής έκτασης.

«Φτάνει το παιδεύεις το κορίτσι», διαμαρτυρήθηκε ο πατέρας της Λυδίας. «Έλα, Νιλ! Έχουμε δουλειά!»

Πάνω στο πλατύ τραπέζι του σαλονιού, ο μαστρο - Θανάσης είχε απλώσει τα σύνεργα της δουλειάς: ιμάντες, μικρές τροχαλίες, πένσες, κλειδιά, πιστόλια σιλικόνης κι ένα σωρό άλλα των οποίων η Λυδία ούτε το όνομα ήξερε. Η Νιλ και ο πατέρας της όμως φαινόταν να έχουν βρει μια δική τους γλώσσα επικοινωνίας. Περνούσαν τα βράδια μαστορεύοντας όσα έφερνε εκείνος μαζί του από το συνεργείο.

-Σε λίγο, βρε μπαμπά! Δεν τελειώσαμε ακόμη!

Η Νιλ για περισσότερο από έναν μήνα στροβιλιζόταν μέσα σε μια δίνη ασυνήθιστης ασφαλείας και ηρεμίας. Στο τριάρι όπου είχε εγκατασταθεί εντελώς απρόσμενα, έβρισκε ζεστασιά, φαγητό, καθαριότητα. Οι γονείς και η αδερφή του Ορέστη δεν ρώτησαν ποτέ τίποτα, δεν απαίτησαν ποτέ αμοιβή ή αντάλλαγμα. Της φερόταν με διακριτικότητα και τυπικότητα στην αρχή, στοιχεία τα οποία σύντομα μετατράπηκαν σε συμπάθεια και οικειότητα. Η κυρία Θάλεια της ανέθετε μικροδουλειές του σπιτιού και της μάθαινε γεύσεις και μυρωδιές της εγχώριας κουζίνας, ώστε να την κρατά απασχολημένη. Τις υπόλοιπες ώρες τις περνούσε μελετώντας και μαστορεύοντας.

Η μαυρίλα των τελευταίων μηνών φαινόταν να είχε από χρωματιστές μέσα της. Τα κατάλοιπα της πνευμονίας είχαν εξαφανιστεί από το κορμί της. Οι τραυματικές εμπειρίες του εγκλεισμού είχαν αφήσει όμως τα σημάδια τους επάνω της. Πολλές νύχτες πετάγονταν από το κρεβάτι κάθιδρη με ένα δυνατό φτερούγισμα στο στήθος, με τη δυσοίωνη αίσθηση πως από λεπτό σε λεπτό οι διώκτες της θα έσπαγαν τη φούσκα της προσωρινής γαλήνης της και θα ορμούσαν στο διαμέρισμα. Αυτό όμως δεν συνέβαινε ποτέ. Μα, εκείνη την κυρίευε ένα λεπτό μαύρο πέπλο που της υπενθύμιζε διαρκώς πως είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, η διαμονή της εκεί θα ήταν προσωρινή.