♡Familie♡

Hoofdstuk 4:

De week daarna kom ik op school en ik ben op zoek naar Sanne maar ik kan haar niet vinden. Ik vroeg nog aan de leraar of hij wist waar Sanne is maar hij zei dat ze niet was afgemeld en dat hij dat vreemd vind want normaal is ze heel beleeft en meld ze zich altijd gewoon afwezig. Na school loop ik naar mijn huis, nou ja huis ik bedoel hut/huis. Maar halverwege bedenk ik me en loop dan toch door het maïsveld naar Sanne's huis. Na 15 minuten lopen zie ik Sanne's huis maar het vreemde is dat er opeens niet uit de lucht maar uit haar huis een paarse bliksemschicht verschijnt en op een of andere manier komt dat me toch heel bekend voor. Even later word er een bank en vervolgens een kast naar buiten gegooid door het raam en ik ben blijkbaar verstijfd want ik durf mij niet meer te bewegen. En dan lijkt het of er lasers door het kapotte raam te schieten en ik begin een onwaarschijnlijk gevoel te krijgen wat er z'n beetje gebeurt en waarom Sanne niet wilde dat ik haar ouders ontmoeten. Dan zie ik iets of iemand heel hard om het huis heen zoeven en gaat daarna weer naar binnen waar van alles gebeurt ik loop langzaam dichter naar het huis toe en ik verstop mij achter de door raam neergestorte bank, waar je wel moeilijk maar toch wel door het kapotte raam kan kijken. Voor ik goed naar binnen kan kijken gebeurt er iets wat ik niet echt begrijp want opeens schieten er 3 grijze dingen omhoog zo door het dak heen ieder heeft zijn eigen gat gemaakt in het dak en vliegen dan alle een kant op. Ik blijf naar het kijken tot ik ze niet meer kan zien en weet dat ze niet meer terug komen.Daarna twijfel ik heel erg of ik naar binnen zou gaan naar de familie van Sanne maar ik twijfel niet meer als ik de moeder van Sanne hoor snikken en het scheeld niet veel voor het huilen is. En dan twijfel ik niet en loop door het halve raam.

Als ik binnen ben en als de familie van Sanne mij ziet. Bedenk ik pas dat ze hun geheim misschien ook geheim wilde houden maar nu is dat te laat want ik weet het nu en dat weten hun nu ook. Ze kijken mij verbaast aan en ik hun ook. Er blijft een hele langen stilte maar dan begint Sanne toch maar met praten ' ik kan het uitleggen'. Haar vader kijk een beetje boos naar haar dus probeer ik haar een beetje te helpen en zeg dan 'ja, ik weet al wat hier aan de hand is, nou ja gedeeltelijk want jullie zijn superhelden dat is echt super cool, en ik zal niets zeggen tegen niemand beloofd want ik kan heel goed geheimen bewaren, probeer ik nog. En het helpt wel een beetje want Sanne lacht naar mij een haar moeder kijkt minder bezorgd. Maar haar vader kijkt nog steeds een beetje boos. Even later besloten we even rustig op de dank te gaan zitten. Maar Sanne's vader niet want hij is druk bezig met zenuwachtig heen en weer te lopen terwijl hij begint te praten tegen zijn vrouw 'Nu moeten we weer verhuizen en een nieuw paspoort nemen'
Sanne: ' maar waarom alleen Emma heeft ons door en zij heeft belooft niets te zeggen'
Vader: 'denk je nou dat de schade van ons huis niemand iets opvallend'
Moeder: 'we hebben genoeg geld om het te laten repareren'
Zusje (Roos): ' ja ik wil niet weer verhuizen'.
Vader: 'en als .. ze haar mond nou voorbij praat!'.
Broertje (Bart): 'ze zei toch dat ze heel goed geheimen kan bewaren'.
Vader: 'Geen spraken van we verhuizen gewoon, jullie moeder is het met mij eens, toch?'
Sanne: 'mam, alsjeblieft ik voel mij hier thuis en ik heb eindelijk een vriendin'. En ze lachte naar mij toen ze dat zei en ik lachte terug.
Moeder: 'Sorry pap maar we kunnen het toch deze ene keer door de vingers zien'. Zei ze verlangend tegen hem. Toen de vader van Sanne zuchten begreep Sanne dat hij het met haar moeder eens was en ze sprong opgewonden op en gaf haar vader een knuffel als dank. Als laatst zei haar vader nog dat de volgende keer als zoiets weer gebeurt hij het niet door de vingers ziet maar dat het dan echt afgelopen was. En daar was Sanne het mee eens en ze nam mij mee naar haar kamer die opgelucht nog helemaal heel was.