Askerin Yazı

Bölüm 1

Boş zamanlarımda yazmayı seviyorum ve paylaşmak istedim. Çok yoğun bir tempoda çalışıyorum boş oldukça bölüm atarım. Hikaye tamamen bitince düzenlemeye alacağım.

Okuyan gözlerinizden öperim.

----------------

'Hayır Merve, sana daha kaç kez söyleyeceğim erkek arkadaşın olamaz. Henüz çok küçüksün.'

Merve oflayarak bir ayağını yere vurdu.

'Bıktım ya bıktım abla, ben reşitim. Hem üniversiteyi kazan öyle görüşürsünüz dedin, kazandım yine hayır diyorsun.'

Derin bir nefes alıp verdim.

'Ben sana dedimk üniversiteyi kazan, son sınıf ol ancak öyle görüşürsünüz.'

Çayımdan bir yudum alıp devam ettim. 'Hem bu ne sevgili aşkı ya bu yaşta? Sana on kez dedim erkeklere güven olmaz diye. Ben senin iyiliğini düşünüyorum. Taktın bir Orkun da Orkun.'

'Abla en azından devamlı kovup, azarlayıp durmasan çocuğu ya. Bize gelse bizde otursak ona bile izin vermiyorsun.'

Dilimi damağıma değdirdim. Bizim evde, gözümün önünde otursalar bir şey olmazdı ama inat ediyordum.

O Orkundan hiç hazzetmiyordum, ben hayır dedikçe daha da ısrarcı oluyordu. Israr edilmesinden nefret ederdim. 'Olmaz Merve.'

Parmağımı kardeşime doğrultup devam ettim. 'Ders programın elimde bu arada. Ders araları onunla oturmanı engelleyemem ama ders bittiği an evde olacaksın.'

Merve küçük bir çığlık atıp saçlarını çekti. 'Göreceksin sen, okulum bittiği gibi evleneceğim.'

'Okulunu bitir de ne yaparsan yap,' dedim.

Ayaklarını yere vura vura odasına çıktı. Annem konuşmadan oturduğu yerden bizi izliyordu.

'Haziran, abartmıyor musun kızım? Çocuk kötü bir çocuk değil. Arada otursalar kahve içseler ne olacak?'

'Hayır anne , bak senin de gözünü boyamış o çocuk.' Beni umursamamaları artık beni iyice sinirlendiriyordu. 'Sende görüşmeyeceksin onunla, sana da yasaklıyorum.'

Annem hayretle gözlerini büyüttü. 'E saçmalama artık istersen. Ben de senden izin alacak değilim canım kaç yaşında kadınım.'

Evet haklıydı baya saçmalamıştım. Koltuğuma geri yaslandım. 'Anne sen nasıl izin veriyorsun anlamıyorum. En çok senin güvenmemen gerekir bu erkeklere.'

Annem derin bir nefes alıp verdi, demlikten kendine bir çay koydu. 'Güzel kızım sana yıllardır diyorum bak, herkes baban değil. 26 yaşına geldin artık biraz etrafına bak. Sana bir bakan bir daha bakıyor. Mahallede habire haber gönderiyorlar tanışmaya gelmek isteyen çok. Gelenleri geldiklerine bin pişman ediyorsun.'

Sırıttım, evet doğruydu. Ağlayarak dönenler bile oluyordu. Babam bizi terk ettikten sonra erkeklere karşı büyük bir güven problemim olmuştu. Muhtemelen terapiye gitmem lazımdı ama gitmeyi reddediyordum. Bu zamana kadar hiç erkek arkadaşım olmamıştı.

Dikkat çeken biri olduğumun farkındaydım. Boyum 1.65ti. Uzun dalgalı saçlarım ve yeşil gözlerimle aynada gördüğüm görüntüden memnundum. Evet ilgilenenler oluyordu ama dikkatimi çeken kimse olmamıştı.

Üniversiteyi bitirdikten sonra bir şirkette yazılımcı olarak işe başlamıştım, evden çalışıyordum. İşe gitmeme gerek kalmıyordu. Online görüşmelerde üstüme sadece gömlek giyiyordum, altımdaki pijamamı çıkartmama bile gerek kalmıyordu.