သူစိမ်း....သို့သော် [သူစိမ်း -၂] [U+Z] (completed)

ခ်န္းခင္ (၁) (zawgyi)

( flashback )

လြန္ခဲ့ေသာကိုးႏွစ္ - ၂၀၀၉

သမာရိုးက်ေဆာင္းတစ္ေန႕။

တနလၤာေန႕ဆိုတဲ့အတိုင္းသူတို႔ေက်ာင္းဝင္းႀကီးကရယ္ေမာသံ၊ေျပးလႊားသံ၊စကားသံတို႔နဲ႕အသက္ဝင္လို႔။အသံေပါင္းမ်ားစြာေရာလွ်က္ဆူညံေနသည့္ၾကားကငိုသံတစ္သံမွာခ်န္းရဲ႕အာ႐ုံကိုဖမ္းစားတယ္။

ေက်ာင္းကိုဝင္ဝင္ခ်င္းဦးဆုံးေတြ႕ရမယ့္မေလးရွားပိေတာက္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ေအာက္၊ျမဴးထူးေနတဲ့လႈပ္ရွားမႈမ်ားနဲ႕ဆန႔္က်င္ၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္ငိုေနလို႔။

"ကေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

ပထမေတာ့ေကာင္ေလးကသူ႕ကိုမၾကည့္။ဒုတိယအႀကိမ္ေမးေတာ့လည္းေခါင္းကိုငုံ႕ထားဆဲ။တစ္ေအာင့္ၾကာေတာ့မွမ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြကသူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ေဖာ္ရတယ္။

"အိမ္"

ကေလး၏အသံမွာခပ္တိုးတိုး၊ခပ္ပါးပါး။ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ၿပီလဲေမးေတာ့လည္းတိုတိုတုတ္တုတ္သာေျဖတာပဲ။

"တစ္တန္း"

မေခ်ာ့တတ္ေခ်ာ့တတ္နဲ႕ကေလးကိုေခ်ာ့ၿပီး သူ႕စာသင္ခန္းထဲလိုက္ပို႔လိုက္တယ္။အဲဒီမွာ ဘဝရဲ႕အေရးပါလာမယ့္လူတစ္ေယာက္ကို သူဆုံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။သူမက,ေကာင္ေလးရဲ႕အစ္မတဲ့ေလ။စာသင္ႏွစ္သာတူၿပီးတန္းခြဲမတူတဲ့သူမနဲ႕အရင္ကမရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္အဲဒီေန႕ကပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က္ိုအခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေစဖို႔အစျပဳေပးခဲ့တာပါ။

***

ေနာက္ထပ္ဒီဇင္ဘာေန႕တစ္ေန႕။

ေက်ာင္းထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္းပိေတာက္ပင္ေအာက္ကိုသူသတိတရၾကည့္ျဖစ္တယ္။တစ္ေန႕က,ကေလးကိုပဲျပန္ေတြ႕တယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ငိုေနတာမဟုတ္ေတာ့။

"ဟိတ္"

ကန္းစြန္းဥမုန႔္လုံးေၾကာ္ေတြကိုပါးစပ္ေသးေသးေလးနဲ႕အလ်င္စလိုစားေနရာကသူ႕ကိုၾကည့္တာပဲ။

"ဒီေန႕မငိုေတာ့ဘူးလား"

ဒီတစ္ခါဟိုေန႕ကလိုေခါင္းငုံ႕လ်က္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ
အသံမွာလည္းတက္ႂကြေနလ်က္ သူ႕ကိုလည္းအေသအခ်ာၾကည့္ၿပီးေတာ့