My Life With A Stalker. Voltooid

25

Ik laat de woorden door me hoofd gaan. Mijn moeder zei zo juist dat ze zwanger is. Dat kan niet. En als het wel mogelijk is, van wie? "Mam? Meen je dit?" Ik kijk me moeder aan. Ik weet niet of ik boos of juist blij moet zijn. Mijn moeder kijkt naar de grond. "Het is denk ik nog te vroeg om dit te vertellen, hé?" Zegt ze. Ik knik. "Ja, veelste vroeg. M-m-mam van wie?" Vraag ik ban gvoor het antwoord. Mijn moeder kijkt op en kijkt Richard aan. Ik scrik. Ik knik maar wat. Ik hoor dat Victor met open mond naar voren kijkt. "Mama, je kent Richard pas ongeveer een maand. De scheiding is nog niet officieel geregeld, dus je gaat eigenlijk gewoon vreemd. Je bent nog niet getrouwd!" Zeg ik. Mijn moeder kijkt naar de grond. Victor kijkt me aan. En dan komt er uit zijn mond: "Mam, kan je nog wel voor ons zorgen als je er nog een kind bij krijgt?" Mijn moeder kijkt verscrhikt op. "Natuurlijk jongen! Jullie blijven mijn nummer één!" Zegt me moeder. "Ik mag het hopen." Zeg ik net iets te hard. Ik voel een stevige hand op mijn rug wrijven. Richard. Is hij de schuldige? Hij wou zo graag met mijn moeder. Het is zijn schuld! En natuurlijk die van mijn moeder! Als ze gewoon nee zei, dan was dit niet gebeurt. Als, als, als. Als gras blauw was..

Ik loop naar boven. En kijk op mijn klok. Acht uur. Ik denk dat ik me aar weer eens ga ziek melden. Ik heb geen tijd en geen zin in school. Plots word ik door Richard naar beneden geroepen. Ik zucht daar gaan we weer. Zo te zien is Victors' geizhct ook niet in de goede stemming. "Lieverds, ik denk dat jullie dit wel wat kan opfleuren." Zegt me moeder. Richard knikt. "Wat zouden jullie er van vinden als we de baby laten adopteren?" Vraagt mijn moeder. Victor en ik halen onze schouders op. "Nou, daar denken we later wel even aan. Nu iets anders. Richard? Ga je gang." Zegt me moeder. Iedereen kijkt Richard aan. "Nou, uhm. Wat zouden jullie er van vinden als we een weekje naar London gaan?" Er verschijnt een glimlach om mijn mond. LONDON! "Uhm, ja, leuk!" Mompel ik wat. "Mooi! Ik dacht dat jullie het al leuk zouden vinden dus volgende vertrekken we!" Zegt richard. Ik knik. Mijn dag is weer helemaal opgefleurd. Ik denk dat ik morgen toch maar lekker naar school ga.

Ik hoor me wekker hard afgaan. Ik schop mijn dekbed van mijn benen af. Ik gooi mijn benen over de rand van het bed en sta op. Ik loop naar de badkamer en maak me klaar voor school.

Ik verbaas me als ik Shaden niet onderweg tegen kom, om samen naar school te fietsen. Ik laat het gaan en fiets gewoon door. Mijn ogen glijden naar het horloge. Shit, het is bija tijd. Ik moet nu echt opshieten. Ik trap stevig door. Ik kom aan op het schoolplein en zet mijn fiets in het fietsenrek. Wat heb ik iedereen gemist. Ik loop naar het schoolplein. Iedereen kijkt me raar aan. De meiden die giechelen wat in hun groepje. Huh? Wat is er. Iedereen kijkt me vies aan. "Moet je zien, daar is ze." Hoor ik iemand zeggen. "Ja, de trut." Ik knijp in mijn arm. Dit is toch geen droom? Iedereen kijkt me raar aan en iedereen zit te kijken op het beeldscherm van hij of haar telefoon."Ik wil naar 'mijn groepje' lopen, maar de meiden lopen snel weg. Ik kijk naar Sara die het zelfde foet. Wat is dit?! Ik zie dat Shaden ergens bij een meidengroep staat die met de meiden mee lacht. Ik loop er naar toe. Iedereen loopt weer weg. "Shaden? Wat is dit?" Vraag ik. "Heb je het nog niet gezien?" Zegt ze. "Rot op! Je bent echt een trut!" En Shaden begint keihard te lachen als ze de rest van het filmpje ziet. Ik hoor dat mijn telefoon een klein belletje geeft dat ik een bericht heb gekregen. Het is een filmpje. Ik zie een bloot iemand met mijn hoofd erop. Gadverdamme. Ik zie dat ik allemaal rare en gemene dingen zeg over kinderen op mijn school. Dit kan niet. Dit heb ik niet gezegd! Het is bewerkt! De stem is overduidelijk bewerkt en mijnn hoofd is op een bloot iemand geplakt die ik nog niet eens ken. "S-s-shaden! Heb jij dit gedaan?" Vraag ik bijna huilend. "N-n-nee tuurlijk niet! En bovendien je mag van mij oprotten! Slet!" Schreeuwt Shaden in mijn gezicht. Ik loop weg, pak mijn tas van de grond en schreeuw; "Jullie, vuile vieze leugenaars!" Ik loop aar me fiets. Nee, niet weer. Mijn band is weer eens lek gestoken. Stomme meiden.

Ik gooi mijn fiets op de grond. Ik denk dat ik even naar Chris ga. Hij heeft mij vast erg gemist. Hij is de enige die nog van me houd. 

Ik loop naar de voordeur. Ik druk op de bel. Ik hoor vanuit buiten de vrolijke bel rinkelen in het huis. Er wordt open gedaan door een vrouw die me al bekend voor komt. Een lieve moeder die je altijd kan opfleuren met een doosje lekker warme koekjes. "Hallo lieverd. Kom maar lekker binnen. Chris is boven." Zegt Mevrouw de Leeuw. Ik knik, "Dank u wel." Ik doe me schoenen uit hang me jas op en loop voorzichtig naar boven. Ik klop voorzichtig op de deur. Ik hoor niks. Geen geluid. Ik open heel rustig de deur. Chris ligt op zijn bed en zijn schouders beginnen te schokken. Ik loop rustig naar Chris toe. Ik ga naast hem op zijn bed zitten en wrijf over zijn rug. "Chris," Zeg ik voorzichtig. Chris stoptmet huilen staat op veegt zijn tranen weg. "Wat is er?" Vraag ik. "Niks," Zegt hij hoofdschuddend. "Je liegt, anders zou je nooit zo huilen! En jij huilt nooit!" Zeg ik. "Siara, ik kan je dit niet vertellen. Je zult me nooit vergeven." Zegt Chris. Ik schrik. Heeft hij het filmpje gemaakt? "Je kan me vertrouwen," Zeg ik wat wiebelig. Mijn voeten beginnen zenuwachtig te tikken op de grijze vloer. Chris gaat recht op zitten. Voordat hij iets zegt drukt hij een kus op mijn wang. "Waar had ik die nou aan verdient?" Zeg ik lachend. "Gewoon!" Zegt hij. "Oké, Siara, beloof me niet boos te worden." Zegt Chris.  Ik knik. Wat nou als hij dat fil- Ik druk de gedachten weg. Chris zou dat nooit doen. "Nou, weet je nog die ene dag in het ziekenhuis toen je me vroeg waarom ik in het ziekenhuis lig? En waarop ik antwoorde, omdat ik de ziekte Pfeiffer heb?" Zegt Chris zenuwachtig. Ik knik. "Ik loog. Ik heb helemaal geen pfeiffer gehad. Ik had een andere ziekte. Ik was bamg, ik dacht dat je me zou haatte. En ik voel me nu zo schuldig." Ik kijk Chris aan. "Is dat het?" Vraag ik. Chris knikt. Ik knuffel hem en geef hem een zoen op zijn neus. "Geen probleem." Ik wil hem een kus geven op zijn mond, maar Chris trekt terug. Ik word rood. Chris kijkt schaamtelijk naar de grond. "Chris?" "Ja?" Zegt Hij. "Wat is er? Ik denk dat je me niet álles hebt verteld." Zeg ik. Chris knikt. "Ik mag van mijn dokter niet in contact komen met speeksel en DNA en bloed en al die dingen anders kan je besmet raken!" Zegt Chris. "Oké, nu maak je me wel erg nieuwsgierig. Wat heb je dan?" Vraag ik bang. "I-i-ik heb Kanker."