Το Επίκεντρο της Δόνησης...

7.30πμ

Ιανουάριος. Πέρασαν ήδη 2 εβδομάδες από τον ερχομό του 2008...τρελό άμα το καλοσκεφτείς. Γυρναω το μαξιλάρι από την δροσερή του μεριά και ας κάνει κρύο. Μερικές συνήθειες δύσκολα κοβονται. Μπορεί αυτες οι συνήθειες να είσαι όσο απλές όσο το γυρισμα ενός μαξιλαριου, η και πιο σκοτεινές. Πιο απόκρυφες. "Τι γεύση καψουλες να αγοράσω σήμερα; Το mini market εχει βανίλια και μέντα". Δονείται το κινητό που μου πήρε ο πατερας μου για τα δέκατα εβδομα γενέθλια μου. Διαβάζω το μήνυμα της Μιράντας, της 38χρονης γειτόνισσας μας. Μένει λίγο πιο πίσω στο στενό δεξιά από την πλατεία. Πάω συχνά στο σπίτι της. Θα μπορούσε κάνεις να πει ότι είναι περίεργο να συχνάζω εγώ, ένα 17 αγόρι με μία 38χρονη, πλήρως δεσμευμενη γυναίκα, αλλά από τότε πού πεθανέ ο πατέρας μου από μία σπάνια πάθηση που επηρεάζει το 0.00001% του πληθυσμού και η μητριά μου με εδιωξε από το σπίτι επειδή δεν μπορούσε να με δεκτεί (λόγω του ότι είμαι emo και περήφανος για αυτό) μόνο στην Μιράντα βρίσκω παρηγοριά. Μην με παρεξηγειτε, δεν "απολαμβάνω" την παρέα της, απλά μόνο μέσω αυτής μπορώ να εφοδιάζομαι με καψουλες για το vape μου. Φράουλα, σοκολάτα, μπανάνα.......ακόμη και παπάγια μου έχει δώσει. Δεν ξέρω πολλά για αυτήν αλλά φαίνεται κουλ άτομο, αν και δεν φαίνεται πολύ συναισθηματική (είμαι emo εδώ και πέντε χρόνια και καταλαβαίνω από συναισθηματισμό). Περνώ από το σπίτι της. Παίρνω τα πράματα μου, μου εγνεψε με μυστηριώδη αλλά σίγουρο τρόπο και εφυγα για το σχολείο. Η καλύτερα.....για το Le Munie, μια μικρή καφετέρια 100 μετρά μακριά από το σχολείο στην οποία βρίσκω καταφύγιο και συναναστρέφομαι με τον εαυτό μου. Έχω να πατήσω πόδι στο λύκειο σχεδόν ένα μήνα. Δεν αγχώνομαι για της απουσίες. Η διευθυντρια γνωρίζει την περίπτωση μου και μου τις γλυτώνει. Ο καφές στο Le Munie μπορεί να είναι πάντα πικρός, αλλά έτσι μου αρέσει, να ταιριαζει με εμένα...(επειδή είμαι emo). Βάζω Green Day στο mp3 μου και για τις επομενες ώρες διαβάζω ερωτικες ιστορίες να ξεθυμάνω λίγο. "Άμα φύγω στις 12.30 πιστεύω να προλαβω την ώρα της κυρίας Γραμμένου". Σκέφτομαι από μέσα μου, ενώ κατά βάθος γνωρίζω πως ούτε σήμερα θα πατήσω το πόδι μου στο Λύκειο. Πάω σπίτι. Ένας κόμπος στο στομάχι μου μαρτυρά τον ερχομό μιας ακόμης συμφοράς. (πάντοτε είχα μια κρυφή, μυστηριώδης επαφή με το ανεξήγητο). Όμως αυτή η συμφορά, αυτό το κακό που αναμένεται, μεταφράζεται σε κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό από ένα απλό ατυχες περιστατικό, μια ατυχια, ένα αθωο μπλέξιμο. Μεταφράζεται ως μια δόνηση. Μία δόνηση που θα φέρει τα πάνω κάτω. Αυτό που με ανησυχεί περισσοτερο είναι ότι δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για σεισμική δόνηση, η ενός άλλου είδους δόνηση, συναισθηματική....ή και......σαρκική....