YIL 6 EYLÜL 2021
"Elif kalksana kızım artık." O sesi çok özlemiştim ama bir daha o sesi duymam keşke mümkün olsa... Hayatım boyunca bu sesi hep arayıp duracak oysaki... Bulmam imkansız olan bu sesi.
***
21 KASIM 2017
Tüm insanların bu gereksiz mutluluğu niye?
Çok gereksiz, ortada mutlu olmaya değecek hiç bişey yok bir neden bile yok aksine mutsuzluk için çok fazla neden varken bu kadar mutluluk neye yani? Doğru ya hani o saçma akılsız varlıklar zaten onlar değilmi biri ebediyete gitti diye ağlayan? Zaten onlar değilmi ölüme bir yıl daha yaklaşınca kutlama yapan? Zaten onlar değilmi küçücük bir bebek bu pis dünyaya geldi diye sevinen ne bekliyordumki.
Okuldan çıkmış eve doğru yürüyordum kulaklığımı takmış kendimi müziğe vermiştim sweatshirt'umun kapşonunu kafama geçirmiş yağmur damlaları yüzüme az çok vururken bu anın tadını çıkartıyordum. Eve gelmeyi istemiyordum biraz daha müzik dinleyip biraz daha bu yağmusun altında yürümek istiyordum. Eve gelince ayakkabılarımı çıkartıp odama gittim. Acıktığım için aşağıya bir şeyler atıştırmaya geldim ve o an hayatımın en kötü anına tanık oldum sessizce yere dizlerimin üzerine düştüm annem benim tek arkadaşım tek sırdaşım annem yerde kanlar içinde yatıyordu!
Gözümden yaşlar kendiliğinden akmaya başladı. Zar zor ayağa kalkarak, annemin baş ucuna doğru yürüdüm. " anne annem b-ben acıktım anne."
"Kızının sana ihtiyacı var anne!" Hiç bir kıpırdama yoktu annem... O, o ölmüştü cansız bedenine bakıyordum ben şu an "ANNE!" Diye bağırdım kimse duymadı sesimi... HİÇ KİMSE!
Ben o gün tamamen yapayalnız kimsesiz kalmıştım. Hiç kimse yoktu!
***
Kitaplarım okunmuyor okunsa bile hayalet okuyucular bir yorumu bile çok gördüğü için yazma isteği bile yok! İyi okumalar dilerim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
A-SOSYAL
Teen FictionBugün, belkide son günümüzdü birlikte, son saatlerimizi yaşıyorduk ama ikimizde tek bir kelime dahi etmiyorduk o kap karanlık odada sadece ikimiz olmasına rağmen korkmuyordum onun yanındayken korkmamayı öğrendim ben. madem bugün son günümüz o zaman...
