Aslında bakarsanız şu sıralar birinin beni anlamasını bırakın ; ben bile kendimi anlayamıyorum . Duygularım karışıyor sürekli , sevgili istiyorum bazen biriyle konusmaya başlıyorum sıkılıyorum . Gezmek istiyorum , insanların yüzüne bakmaktan iğreniyorum vazgeciyorum . Birilerine içimdekileri anlatmak istiyorum , güvenemiyorum vazgeciyorum . Gülmek istiyorum , tam gülücekken içimdeki yara sızlıyor . ” Ben burdayım . Gecmedim . Kanıyorum hala . ” diye bağırıyor gibi hissediyorum . Gözyaşlarım akıyor öylece . Engellemek istiyorum , ağlamak istemiyorum çünkü ondan bile bıktım artık . Çünkü o bile rahatlatmıyor artık . Kendime engel olamıyorum . istemsizce akıyor gözyaşlarım . Bazen durup duruken kahkahalara boğluyorum . Garip garip bakıyor cevremdekiler . Oysa bilmiyor hiçbiri neden böyle olduğumu . ” Anlat . ” diyorlar anlatmak gelmiyor içimden ; içim yanarken gülümseyip ” yok bişey . ” diyorum . Karanlıktan korkardım mesela ; geceleri bile ışıklar acık uyurdum , şimdi heryer karanlık . Etrafım karanlık , en önemlisi ben karanlığım artık . Kocaman bir siyaha bürünmüş gibi bakıyorum etrafa ; herşey siyah geliyor gözüme . Alışveriş yaparken bile ; en renkli şeyleri almayı severken şimdi gidip en siyah şeyleri seciyorum . Kimseyi özlemiyorum . Kimseyi sevemiyorum . Fazla konusmaya gelemiyorum . Arkadaslarımın bütün sıkıntılarını dinleyip onlara destek olurken , bana yardım etmelerine bile izin vermiyorum . Arada sarılıyorum birilerine ; o zamanlar bile hissetmiyorum bişey . Önceden sarıldığımda rahatlardım ne bilim mutlu olurdum . Ama şimdi . Duygularım yok resmen . Hissiz gibiyim . Aslında tek tanımım bu gibi gözüküyor ” Hissiz . ” Ve ben eski ” ben ” dışında hiçbişeyi özlemiyorum .
