Liya's Childhood Dream

Una at Huling Pahina

I met a person with dismal aura. From head to toe. I can see sadness in this person, until I get to know who really this person is and get to know how different this person's dream is.

A dream is not always what we thought a dream, but rather something we didn't reckon to be someone's dream.

---

"Hi, I'm Luka. Mmm. Luil Kalixto for long" I joked to enliven the mood and put my hand sa harap niya.

"I'm Liya" matipid niyang sambit at iniwan sa hangin ang kamay ko.

That was the first time I talked to Liya. Nakikita ko na siya noon, at ngayon ko lang siya nakausap.

Lumipat kasi siya ng apartment, sa baba lang ng apartment ko. Dahil nga masiyadong friendly ang mga Pinoy, in-approach ko siya agad.

Nakikita ko kasing hindi siya friendly. Halatang introvert, and too perceptible na Liya has no care about the surrounding. So ako na ang nag first move para naman may maging kaibigan siya kahit papano.

Baka sakaling....

---

One sunny afternoon at the campus. We're eating our lunch together, sa canteen.

"What do you hate the most? I'll surmise. Ipis 'no?" Panloloko ko sa kaniya.

"Definitely not." sagot niya na patuloy na kinakain ang piniritong itlog sa pinggan niya.

"We? E ano?"

"Ocean" matipid niyang sagot. I just let out a loud sigh.

Ocean? Weird.

"Bakit Liya kaya pinangalan sa'yo 'no?" Tanong ko uli habang kumakain ng tortang talong na siyang paborito ko.

Liya just shrugged .

"Kalalaki mong tao ang daldal mo" irap niya sa akin.

But then Liya stopped eating at kunwaring nag-isip ng sagot sa tanong ko .

"Hmm. I don't know? Maybe just 'Liya't me go'? Lol"

---

It's been months since we've known each other. Bawat sandaling magkasama kaming dalawa, unti-unti ring nagbabago ang nararamdaman ko para sa kaniya.

"Where have you been?" Tanong ko ng gabi na siyang umuwi.

I've been waiting about an hour. I knocked on Liya's room but there was no response kaya alam kong wala pa siya sa loob.

Bored siyang umirap sa akin at inunahan akong maglakad.

Cold being!

"Tss."

"San ka nga galing? Why didn't you reverted back sa mga texts ko? Naman Liya. Aatakehin ako sa'yo" I said like a choleric.

Huminto siya sa paglalakad at humarap sa akin.

My forehead wrinkled and my brows furrowed.

Ngumiti lang siya.

Kakaiba talaga. 'Di man lang tablan sa expression ng gwapo kong mukha? Shia!

At nang dahil sa ngiti niyang 'yon. Parang nawala 'yung galit ko. Hindi ko alam. Siguro dahil, minsan ko lang makita ang mga ngiting 'yon? Mga ngiting alam mong malungkot.

Shia! Nakakabuhay pa rin ng dugo!

Then, tumalikod na at binuksan ang kuwarto niya. I entered the room too.

"We've finished some projects po. Dead battery ang phone ko that's why I wasn't able to reply..... Daddy. HAHAHAHAHAHA" Pangloloko niya sa akin.

See I'm mad here yet nakuha pa niyang magbiro. Now I'm now melted. Tss.