Isabell Alexa Rosier...
5 yaşından 13 yaşına kadar ailesinden uzakta, bir savaşçı olarak yetiştirilmiş genç kızın eve dönüşü...
Ne zorluklar kaldıracak?
Bu yükleri taşırken yanında duranlar kimler olacak?
Güçlerinin ağırlığının altında kaldığında k...
Saat beşten beri uyanıktım ama yatağımdan çıkamıyordum. Yalan yok, korkuyordum, arkadaşlarıma ve kan bağım olan kişilere bir şey olmaş olmasından... Sonunda korkunun ecele faydası olmadığını anlayıp yavaşça doğruldum. Kimseyi uyandırmamaya dikkat ederek üstümü giyinip odadan çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Çanta yok)
Ortak Salon'dan da çıktığımda etrafı kaplayan soğukluğu hissettim. Bu iyi hissetirmese de yıllarca burada okumuş, burayı bir yuva olarak gören öğrenciler için zor olacaktı. Tıkırtı çıkaran ayakkabılarımla Slytheri Ortak Salonu'nun yolunu tuttum.
Sonunda salonun önüne geldiğimde beklemeden tıklattım. Ses gelmedi. Bir daha tıklattım. Yine ses gelmedi. Bir daha tıklatmıştım ki duvar ayrılarak açıldı.
-Burada ne yapıyorsun?
-Draco! Teşekkürler Merlin!
Ona sarıldığımda tuhafça öylece durup beni geri çekti.
-Sen iyi misin? Neden sarıldın bana? Birlikte adam öldürmemiz bizi dost yapmaz diye biliyorum...
-Seni aptal şey... Her şey bitti! Görevi bitirdin, gerçekleri öğrenebilirsin!
-Tanrım! Neyden bahsettiğini anlamıyorum! Açık ol.
-Odana gidelim, gel orada açıklayacağım.
-Ama-
-Alex değil mi oda arkadaşın?
-Evet ama-
-O zaman sorun yok.
Onu elinden çekerek odasına götürdüm. İkimizde oturduğumuzda horul horul uyuyan Alex'e çevirdim bakışlarımı.
-Alex! Alex! Kalk!
-Raven..? Ne oluyor, saat kaç?
-Saat altı. Görev bitti. Çıkar mısın odadan, bizim konuşacaklarımız var.
Gelip anlımdan öptü ve gülümseyerek çıktı.
-Sevgilin mi o?
-FJRWOFNR! Hayır tabii ki! Abim olur kendileri.
-Ne- Ama- ISABELL?!?!
-Birazcık ben olabilirim o kişi... Ama ucundan, valla bak.
Şok içinde kıpırdamadan bana bakıyordu. Gözlerini fal taşı gibi açmış ve kırpmamak için ant içmiş gibiydi. Bir 20 saniye kadar bekledikten sonra tüm anıları düşünmüş olmasını diledim.
-Bu yapacağım şeyin öylesine bir şey olmadığını ve tamamen ne hissettiğimi anlatacağını bil.
Bir elim yanağına, bir elim yataktaki eline giderken yerimde biraz yükselip dudaklarımı tedirgince onunkilere dokundururken başka bir şey düşünmüyordum. Üst dudağını dudaklarımın arasına aldığımda dahi tepki göstermiyordu. Kısa denemeyecek bir öpüşmenin -daha çok tek taraflı bir öpücüğün- ardından çekildiğimde de tepki yoktu. Ağlayacak raddeye gelmiştim.
