Eline ulaşan mektubu defalarca okuyup anlamaya çalıştı ama beyni ısrarla anlamak istemiyor gibiydi. Sinirle gülmeye başlayıp dişinden tırnağından ayırıp düzenlemeyi başardığı odasını dağıtmaya başladı.
Kağıtları sağa sola savurup kitapları yere fırlattı. Kafayı yemiş gibi sadece Jeongin diye bağırıyordu. Sesleri duyup aşağı inen komşusu bile onu durdurabilmeye yetmemişti. Apar topar üzerine hiçbir şey almadan kendini sokağa attı.
Delicesine koşup kilisenin kapısı önünde durdu. Hayatında ilk defa tanrıya yalvardı.
"Tanrım, umarım karanlıkta korkmuyordur."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
My Princess 'Jeongchan
Fanfic"Kim bilir ne rüyalar, ne rüyalar, Görüyorsundur o mezarlıkta." [Minific]
