Red me van de plekken waar ik thuishoor

10.4/Vermist~

10

Vermist

Ze ging naast hem staan, pakte een hoekig wijnglas en nam meteen een slok van de drank, alvorens ze zich tot Lazlo richtte. Haar woede voor hem was door de omstandigheden behoorlijk gezakt, maar nu ze hem in levenden lijve voor haar zag, dreigde die toch weer de kop op te steken. Hij had haar beledigd tijdens die ruzie, hij had haar allerlei onzekerheden aangejaagd! Ze verdrukte de neiging. Dit was niet de reden dat ze hier was gaan staan.

'Isadora,' begroette Lazlo haar zonder haar aan te kijken, en hij pakte een ander drankje dan dat zij in haar hand had van de tafel, knikte de twee bedienden die de drankjes verzorgden toe als dank.

'Goeiemiddag, Lazlo,' begroette Isadora hem op haar beurt terug. 'Ik... ehm, wilde mijn excuses aanbieden, voor de vorige keer dat wij op bezoek waren... Ruziemaken met jou had ik niet mogen doen.' Het hoge woord was eruit. Dít had ze gezegd, dít had ze alvast gedaan.

'Je excuses aanbieden? Daar begon onze ruzie toch om?'

Isadora besloot daar niet op te antwoorden met de woorden "Begin nu niet opnieuw!" en koos in plaats daarvan voor een ander pad. Een pad dat ze moeilijker vond, maar dat wel het juiste was. 'Daar heb je inderdaad gelijk in,' zei ze.

'Ik aanvaard je excuses,' zei Lazlo toen hij merkte dat Isadora door deze woorden haar mededeling serieus nam. 'Het spijt mij ook.'

Zowaar krulden haar mondhoeken omhoog, maar niet al te hoog en niet al te lang. 'Misschien moeten we met een schone lei beginnen. Dat hebben we immers nog nooit gedaan. We zijn altijd doorgegaan op het verleden en de onderwerpen die we van elkaar kenden.'

Hij knikte en zweeg. 'Ik hoop dat dat werkt,' zei hij toen, en hij nam een slok.

Ze stak haar hand naar hem uit. 'Een schone lei, dus. Op de toekomst.'

Lazlo keek naar haar hand en besloot die te beantwoorden. 'Op de toekomst,' zei ook hij.

Isadora knikte en was vanbinnen veel te opgelucht dat Lazlo met haar voorstel instemde, dat hij niet vasthield aan wat hem vertrouwd was, dat hij niet liever boos op haar was met een reden; het verleden – wat hij (wat zíj) normaal wel zou doen.

Toen ze een nog slok van haar drankje nam, keek ze rond en merkte ze op dat Masato, de persoonlijke wachter en verzorger van Lazlo, niet bij hem was. Ze durfde haar vraag haast niet uit te spreken door de benauwende, gonzende vermoedens die bij haar omhoog kwamen, maar deed dat door de ondraaglijke nieuwsgierigheid toch maar. 'Waar is Masato eigenlijk?'

'Ik wilde hetzelfde aan jou vragen, over Jirina,' antwoordde Lazlo. 'Ik heb... ehm... hij–hij is...' Prins Lazlo van Torbanovi stotterde of hakkelde slechts zeer zelden en zelfs dán wilde hij dat nog voorkomen. Hij slaakte een zucht.

Isadora wachtte echter – hetzij ongeduldig – op een uitleg. Want Masato was toch niet ook...?

'Sinds vannacht wordt hij... vermist – samen met een paar andere persoonlijke wachters en verzorgers van Torbanovi.' Hij vermeed oogcontact met haar.

'Meen je dat?'

Nu keek hij haar aan, maar hij bleef zwijgen. Toen keek hij weer naar het glas in zijn hand.

'Vier van onze persoonlijke wachters en verzorgers zijn sinds vannacht of vanochtend ook vermist. Waaronder Jirina. Ze zijn hoogstwaarschijnlijk... ontvoerd.'

Lazlo keek op van het bestuderen van zijn drankje en hield deze keer haar blik langer vast. 'Ja. Dat is hier ook het geval. Een... dreigement van het volk, vermoedt men.'