sokak lambası

acımasızlık

Kendimi yönetemiyorum, yapamıyorum ne hislerimi ne de duygularımı kontrol edemiyorum. Bazen çok mutlu oluyorum hiç bitmeyecekmiş gibi hissediyorum "ben kendimi iyi hissediyorum" kendini iyi hissetmek ne iyi ama değil mi ? Bazende öyle bir huzursuzluğun içine giriyorum ki kendi yarattığım okyanusun içinde kendimi boğuyorum, çırpındıkça uğraştıkça daha da dibe iniyorum daha da boğuluyorum. Ama sonunda yüzeye çıkmayı başarıyorum - daha çok yorulmuş bir şekilde - Kendi sonumu kendim mi getiriyordum acaba?

İnsan kendini her zaman en kötüsüne hazırlardı , ben kendimi hazırlamadığım halde en kötüsünden kurtulmuştum . Bu kurtuluşun adı aslında güçtü , bu kurtuluşun adı aslında değişimdi , bu kurtuluşun adı aslında kaybetmeye alışmaktı ve yeniden doğrulmaktı .

Öyle çok düşmüştüm öyle çok ayağa kalkmıştım ki aslında kendimi bulduğum yerde , beni yine ayağa kaldıran ben olmuştum .

Saatlerdir kendimi kilitlediğim bu banyoda aynada kendimi izliyordum , ağlamaktan gözlerim kıpkırmızı olmuştu . Kuruyan dudaklarımı , dağılan saçlarımı , boynumda öfkeden geçirdiğim tırnak izlerimi  . Kendimi izlerken ağlamıştım , kendimi izlerken gülmüştüm , kendimi izlerken kızmıştım ama en çok kendimi izlerken halime acımıştım .

Ve kendime acımak , benim en çok yaptığımdı . İçimdeki bütün sesler bana acıyordu , ben kendime acıyordum ; kendime acımam , acınacak hale gelmeme neden oluyordu . Merdiven basamaklarında hüngür hüngür ağladığımda da kendime acımıştım ama ben kendime acırken , acımasızlığın en kötüsünü görmüştüm .

Bir daha kendime hiç bir zaman acımayacaktım ama acımasızlıksa hak edene o acımasızlığı sonuna kadar gösterecektim çünkü ben aslında bu aynadaki kadına seviniyordum .

Beşinci yaşında ilk doğum günü hediyesi alan o çocuğu seviyordum çünkü yaşayabilmişti. 15 yaşında en kötüsünü yaşadığı halde hayatına devam eden beni seviyordum çünkü yaşayabilmişti . Ben güçlüydüm . Ben bütün yaşadıklarıma rağmen öyle güçlüydüm ki aslında ne olursa olsun bu güçlü oluşuma acıyordum , yeni fark edebiliyordum.

Sadece ben .
Hayır , sadece ben değil . Sadece olursam , diğer yaşlarıma küserdim , kendi benliğimi unuturdum , acılarımı yok sayardım . Ben sadece değildim.
" Korktuğun ne varsa üzerine gideceksin ." dedim aynaya karşı . " Korktuğun kim varsa gözlerinin içine bakacaksın ; Işık'lardan kaçmayacak , geçmişine kucak açacaksın. Sen kendini çok seveceksin , sen bütün yüzlerinle gerçek olacaksın . " Başımı salladım . " Sen en çok kendini seveceksin , sen sana acımasız olan herkese acımasız olacaksın . Sen affetmeyi de affetmemeyi de öğreneceksin . " Çenemi kaldırdım , gözlerimin içine baktım . " Sen sadece değilsin . Seni bu şekilde kabul etmeyecek herkese kapılarını kapatacaksın . Sen , kalbin paramparça olsa bile artık kendine değil , sana acımasız olanlara acımasız olacaksın .

Kırılsa bile kanamayacak bir kalbe sahiptim .

Parçalanacaktı , boğazım düğümlenecekti , beni de parçalayacaktı ama kanamayacaktı ; kalbim kanamadığı için , benim de canım yanmıyor sanacaklardı .

Öyle değildi . Canım yanıyordu , kalbim kırılıyordu ; benim artık kalbim , hissetmeye başladığımdan beri kırılıyor ama onarılmıyordu . Çünkü avucumun içine kalbimi almıştım , insanlar kırık olduğunu görüyordu ama sanıyorlardı ki o kalbi bile kendim kırmıştım .

İnsan hiç kendi kalbini kırabilir miydi ?
Ben bile bazen kendimin sorumlusu , kendim sanıyorken başkası nasıl olurdu da beni suçlamazdı ?

İnsanlar bazen farkında olmadan bazen de farkında olarak elimden kırılmış kalbimi alıyorlardı , eziyorlardı , ayaklarının altına alıyorlardı , fırlatıyorlardı ; ben öylece izliyordum . Sonra parçaları bana geri veriyorlardı .
Şimdi ise ellerim bomboştu.