Homeless Boy

21 - Meatloaf

In een kletsnat motorpak kom ik bij het huis van mijn ouders aan. Ik zet mijn motor in zijn vrij en bel aan bij de intercom aan de grote poort voor de villa van mijn ouders. Het voor mij bekende melodietje gaat spelen als teken dat ik succesvol heb aangebeld.

Het duurt niet lang voordat ik de stem van mijn moeder door de intercom hoor. 'Hallo?' 'Mam, ik ben het,' roep ik door mijn helm en de gietende regen terug naar haar. De verbinding wordt verbroken en het grote zwarte hek gaat open. Ik zet mijn motor weer in de eerste versnelling en rij rustig de bestraatte oprit op.

Na een klein flauw bochtje langs de hoge bomen komt het grote vrijstaande huis van mijn ouders in zicht. Onder de carport voor de garage schittert de rode McLeaf Amanda van mijn vader. Vernoemd naar de toenmalige vrouw van mijn vader met wie hij nooit kinderen kreeg. Ik zet mijn motor er naast en zet het contact uit.

De grote moderne deur van de villa gaat open en mijn moeder stapt een stukje naar buiten. Ik kijk nog even naar de Amanda. Het allereerste model dat mijn vader voor zijn merk ontwierp en eind jaren 80 op de markt bracht. Het allereerste model staat voor zijn deur. De donkerrode klassieke cruiser schittert zelfs nog in de schemer. Ik werp een blik op mijn donkerrode Karin en zie de gelijkenissen tussen de modellen. Alsof er nooit meer als 25 jaar tussen heeft gezeten.

Ik stap van mijn Karin af en haal de sleutel uit het contact. Ik laat mijn helm op om te voorkomen dat ik nat regen. Snel loop ik naar de voordeur waar mijn moeder op mij staat te wachten. 'Dat je met de motor bent,' zegt ze verbaasd. Ik stap het warme huis binnen, klik mijn helm los en zet hem af. 'Je moet er wat voor over hebben,' zucht ik, zonder te onthullen dat mijn Porsche er niet meer is.

'Geef maar hier,' zegt mijn moeder en ik geef mijn helm aan haar af. Ze loopt er mee de hal uit. Ik trek mijn waterdichte motorjas uit en hang deze aan de kapstok in de grote, warme hal. Ook mijn waterdichte regenbroek gaat uit, samen met mijn regenlaarzen en al gauw maken mijn zwarte sokken contact met het verwarmde zandkleurige marmer.

Ik schrik op als de grote koekoeksklok in de hal vijf uur slaat. Even loop ik naar de donker houten spiegel die op een van de crème kleurige muren hangt en bekijk ik mijzelf. In een zwarte pantalon gekleed met een donkergrijze coltrui. Ik zet een kleine glimlach op en doe een poging mijn warrige haar weer in model te krijgen. Tevreden zet ik koers naar de grote woonkamer.

Mijn vader zit zoals gebruikelijk in zijn grote donkergroene stoel de krant te lezen. 'Goedemiddag pa,' zeg ik. Hij kijkt even boven zijn krant uit terwijl ik tegenover hem ga zitten op de bijhorende donkergroene bank met donker houten leuningen. Mijn vader bromt wat en duikt dan weer zijn krant in. Ik zucht geïrriteerd. Het wordt zo'n avond.

Ik laat mijn ogen door de grote ruimte glijden. Door de donkere houten meubels en het donkere vloerkleed lijkt de ruimte vanuit de zithoek veel kleiner dan dat het daadwerkelijk is. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Hebben mijn ouders ooit nieuwe meubels gekocht in je leven? Ik denk er serieus over na. Volgens mij nooit. Ik heb ze nog nooit nieuwe meubels zien kopen.

'Zo, zal ik wat drinken voor je inschenken?' vraagt mijn moeder als ze vanuit de keuken de woonkamer in komt lopen. Ze neemt een koffiekopje van de tafel van mijn vader weg en maakt al weer aanstalten terug de keuken in te lopen. 'Mag ik een kop rooibos thee?' vraag ik mijn moeder. 'Tuurlijk,' zegt ze als ze mij even kort met een glimlach aan kijk.

Dan legt mijn vader eindelijk zijn krant weg. 'Vond je het niet te nat om met de motor te komen?' vraagt mijn vader terwijl hij het grote gevaarte op vouwt. 'Ik kon helaas niet anders,' zucht ik. Ik krijg een vragende blik van hem terug terwijl hij zijn krant op het tafeltje naast zijn stoel neer legt. 'Wacht even tot mama terug is, dan hoef ik het maar een keer uit te leggen,' zeg ik.