De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoofdstuk 10

Voordat Sebastiaan er erg in had, zat hij tot zijn nek in de problemen. Oleg spande hem constant voor het karretje. Als hij een koerier nodig had - Sebastiaan. Als hij een smokkelaar nodig had - Sebastiaan. En waarom? Iemand in een rolstoel zou je immers nooit verdenken.

-

"Help me," fluisterde Bas op een dag tegen zijn broer vlak voordat de laatste schoolbel van de dag ging. Alex keek hem verschrikt aan, zijn identieke ogen opengesperd. Gelukkig zaten ze achterin de klas, waardoor ze ongezien konden praten en zorgen maken.

"Gast, gaat het? Voel je je niet lekker?" Alex' stem was zacht maar bezorgd.

Bas, lijkbleek inmiddels, schudde zijn hoofd. "Ik zit in de problemen." Het waren de enige woorden die hij over zijn lippen kon krijgen, bang dat er wellicht iemand, een spion, mee zou kunnen luisteren. Dat was onzin, natuurlijk, maar Dmitrovski had Sebastiaan zo het hoofd op hol gemaakt dat hij het zelfs geloofd had als er paarse krokodillen uit de lucht waren komen vallen.

Alexander had Sebastiaans problemen de laatste weken al wel een beetje in de gaten gehad. Hij zag dat zijn broer niet meer zo opgewekt was, minder lachte, slecht sliep, slecht ar en zijn normaal zo piekfijne haar lag nu verslagen op zijn hoofd. Maar dat Sebastiaan diep in de problemen zat bij een Russische drugsbaron met een wapen, nee, dat wist hij niet. En dat hij daar zelf ook tot over zijn oren in verwikkeld zou raken, wist hij al helemaal niet.

"Kom na school met me mee," zei Bas alleen maar. Alex knikte instemmend, met een steek in zijn hart omdat hij eigenlijk een afspraakje had met de knappe Jason uit de vierde. Niemand wist dat nog, dat van Jason en hij. Maar familiezaken gingen voor, dacht hij terwijl hij zonder dat de leraar het zag zijn telefoon pakte en Jason appte dat hij niet zou komen.

De bel ging. Voor Alex voelde het als een opluchting, alsof hij na een hele dag zijn adem ingehouden te hebben eindelijk weer kon ademen, en voor Sebastiaan voelde het als een straf, want nu begon het moeilijke deel van zijn dag.

Toen de twee een heel eind van school verwijderd waren en steeds verder doordrongen tot de verloederde buitenwijken van hun anders zo keurige stad. Sebastiaan dacht aan zijn familie, aan de Fitzgeralds, waarbij het ook zo was gegaan: ze waren van een goede familie naar een verloederde gegaan.

Alex hoopte alleen maar geen zwervers tegen te komen, terwijl hij licht bibberend van kou en angst zijn broer voortduwde door de wijk, terwijl deze hem vertelde waarnaartoe te gaan. "We zijn er bijna," zei Sebastiaan, en nooit eerder hadden woorden zó'n gevoel van opluchting bij Alexander teweeg gebracht - zelfs het effect van 'de toets gaat niet door' was minder.

Bij een garagedeur diep in het hart van de wijk, bespoten met graffiti en totaal verroest, stond Oleg Dmistrovski te wachten, met een sigaret in de mondhoek. Hij glimlachte geniepig toen de jongens naderden.

"Hmmmm," zei hij toen de broers binnen gehoorsafstand waren. "Ik vist niet dat jij je gekloond had, Sebastiaan. En deze kan vél lopen, toe maar!"

Terwijl Sebastiaan lichtjes begon te koken en zijn vuisten balde op de handvaten van zijn rolstoel, zette Alex deze op de rem en stapte op Dmitrovski af. Alle cellen in zijn lichaam gilden tegen hem deze man neer te hoeken met een snelle links-rechts-combinatie, maar zijn geweten wist wel beter. Hij beheerste zich, al kwam de stoom uit zijn neus.

"Wij zijn beiden helemaal gelukt, klapsigaar!" snauwde Alex, en hij kromp ineen bij het horen van zijn lauwe belediging. Daar zou deze grote, angstaanjagende Rus echt niet van schrikken - misschien zou het hem juist alleen maar bozer maken.

"En nog een praatjesmaker ook," bromde Dmitrovski spottend. Hij draaide zich om, duwde de garagedeur open en gebaarde tegen de jongens naar binnen te gaan. Alex rechtte zijn rug, hoef zijn hoofd op en gehoorzaamde, en Bas, die al wist wat zich binnen bevond, volgde aarzelend. Dmitrovski stond ongeduldig om zich heen te kijken en wachtte tot de jongens binnen waren. Toen sloot hij vlug de deur en de duisternis in de loods viel.

Het sluiten van die deur was symbolisch voor het definitieve einde van de voortvarendheid en goede reputatie van de familie Fitzgerald, omdat het vanaf vanaf die dag alleen maar bergafwaarts ging, en dat allemaal dankzij de man die eerst Lennard en Claude doodreed, en nu figuurlijk hetzelfde deed met Sebastiaan en Alexander.

De broers groeide uit tot elite drugshandelaren. Ze begonnen als het laagste van het laagste, het uitschot van de drugswereld als loopjongens en straatverkoper. Sebastiaan hield zich schuil in steegjes en had als taak de beïnvloedbare, kwetsbare voorbijgangers te verleiden tot een aankoop. Alexander moest, omdat hij kon lopen, 'verdachte' pakketten afleveren op de daarvoor bestemde locaties.

Oleg Dmitrovski, El General, was onder de indruk van de werkethiek van zijn nieuwe aanwinsten. Hij wist echter niet dat de jongens doodsbang waren iets verkeerd te doen en repercussies te krijgen. Spreken mochten ze onder het werken niet, en daarom besloten de jongens heel terloops aan hun vader te vragen hen wat gebaren te leren. 

Deze was hartstikke blij met de interesse die de jongens toonden in alternatieve communicatiemiddelen, en leerde hen zoveel gebaren die hij vroeger met zijn grootouders had gebruikt en een veel betere vervanging waren voor harde woorden, dat de jongens bijna vloeiend gebarentaal spraken. Een ideaal voordeel, want op deze manier konden ze met elkaar blijven communiceren.

De jonge Fitzgeralds werden al gauw, na kort nog enkele andere 'rangen' te hebben gehad, gepromoveerd tot persoonlijk assistent en de rechter (en linker)hand van Dmitrovski. Daarmee waren Sebastiaan en Alexander echt iemand in deze nee drugswereld. Ze kregen zelfs een wapen van de sigarettenrokende Rus, een symbool waarmee Alex en Bas écht deel uitmaakten van de bende.

En dat was gevaarlijk, want in hun positie hadden ze macht - en gezag. Ze gaven orders tegen veel oudere, meer ervaren werknemers die hen vaak scherp van repliek dienden. En al die macht begon hen langzaam, héél langzaam, een beetje naar het hoofd te stijgen. En dan bij Sebastiaan in het bijzonder.