REHAVEYH

Kıyamet Dünya yok olduğunda değil, Dünyamız yok olduğunda kopar..

karşıma geçmiş öyle mal mal duran çocuğa baktım.
"Sana diyorum az ye bence "
Bopazımdakileri bitirince yavaş yavaş ayağa kalktım.
Sanki bir filmin ortasında en önemli sahneydik.
Tunaya yaklaştığımda oda bana doğru geliyordu.
Göz göze geldik. Gerçek kötü çocukla.
Hani hep olur ya hikayeler de iki çocuk vardır biri kötü gözükür ama aslında çok iyidir felan.
İşte benim hikayemde böyle biri yok. Ya iyisin ya kötü.
Ve korkarım herkes yerini almış.

"Ne var ?" tunanın gözlerine bakıyordum.
Morarmış sanki günlerdir uyumuyordu.
O masmavi gözler yerini korkunç bir öfkeyle kapsamıştı.

Hiç birinin gözlerinde gerçekten kayboldunuz mu?
Ciddi anlamda. Aşk değil. Korku

Tuna etrafına baktı. Elleri ceplerinde ve oldukça gergin duruyor du.
Bir sıkıntı var belliydi

Başını kaldırıp barın arkasındaki Alp'e bağırdı.
Sanki beni takmıyor du.

*PONTEYE SÖYLE. CANIMI ALANIN CANINI ALIRIM!!

alp bardan atlayıp yanımıza gelirken biranlık bir acı hissettim. Kaburgalarım.
Yırtılıyordu âdeta.
Bir el omzumu tutmuştu.
Alp'e bakmak için sırtımı Tunaya dönmüştüm.
Oysa şimdi kaburgalarımdan hayallerime derin bir yırtık oluşuyordu.
Aynı acı daha da sert bir hal aldığında sanki kaburgalarımı dışarı çıkarıyorlardı.
Dizlerimin üzerine düştüğümde acıdan yönümü kaybetmiştim.
Sanırım .
Sanırım bu sefer birilerinin canının bedeli bendim.
İçimi kaplayan sıcak bütün vücudumu sarmıştı.
Kulak tırmalayan uğultular dinmişti.
Tek kolumdan destek almaya çalışmaktan vazgeçip olduğum yere yatmaya karar verdim.
Zemin vücudumun altından kayıp gitti.
Habersizce alıp gitti zaman.
Artık çok geçti.
Takvimin yaprakları benim için tükenmişti.
Zaman durmuştu.
Benim kıyametim kopmuştu.
Etraf karanlığa büründü.
5 saniye sonra karanlık bile yok oldu.

Elveda sevgilim.....