Wattys 2020 Kazananı Zaman Yöneticisi serisinin ikinci kitabıdır. İlk kitabın devamı olduğu için önce "2512" adlı kitabın okunması önerilir.
[TAMAMLANDI]
-
Zaman Yöneticisi Serisi - 2. Kitap
İşte savaş başlıyor. Ruhu, zihni, hisleri, yalanlar, gerçe...
Selamlar! Oylamayı ve düşüncelerinizi eleştirilerinizi yorum olarak bırakmayı unutmayın<3
Keyifli okumalar dilerim^^
🪐
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BARKIN "Aslında bakarsanız bu, fırtına öncesi sessizlik değil; fırtınadan korkmayan bir grubun kahkahalarıydı."
MS 3042
MS 2512 yılına doğru yolculuğumuz tüm hızıyla devam ederken içim içime sığmıyor, tüm bedenimde atışını hissettiğim nabzımla Berin'i ve aralarındayken hayatımın en huzurlu anlarını yaşadığım grubu hayal ediyordum. Annemin elini, stresle hareket ettirdiğim ellerimin üstünde hissetmemle bakışlarım ona döndü. Yüzümdeki hafif tebessüm büyürken bana göz kırptı. "Seni ilk kez bu kadar heyecanlı görüyorum oğlum. Şu grubu artık daha fazla merak etmeye başladım."
"Kolay şeyler yaşamadı." dedi Herman. "Gelecek Barkın için çok da güzel şeyler ifade etmiyor."
Bakışlarım yere inerken gülümsemem soldu. Duygusal olarak, dengesiz bir terazinin iki zıt kefesinde oradan oraya savruluyordum. "Umarım onları bulabiliriz."
Yolculuğumuz normal şartlarda oldukça hızlı olmasına rağmen benim içim olabildiğince uzun ve heyecanlı geçti. MS 3042 yılından MS 2512'ye geçişimiz bir hava aracıyla olmuştu. Normalde Merkez'in bu çeşit bir geçiş için yoğun önlemleri vardı fakat Herman Merkez Yöneticilerinden birinin sağ kolu olduğu için bunlara karşı önlem alması oldukça kolay olmuştu. Böylece yolculuğumuz rahat ve stressiz geçmişti.
Hava aracı rahat bir iniş yaptığında hızla ayağa fırlamamla tekrar koltuğa yapışmam bir oldu. Hava aracı ani bir hamle yapmıştı ve tabii ben de aceleci davranmıştım. "Oğlum sakin ol." diyen annem bana destek oldu ve hızla açılan kapıdan toprak zemine adım attım. Eve dönmüştüm. Burada olmak geçirdiğim tüm o güzel günlere uzunca bir bakış gibiydi. Tüm ömrümden daha faydalı, daha saygı duyulası eylemlerin kalbi tam burada atıyordu. Şimdi tekrar burada olmam yaşam fonksiyonlarını yeniden kazandığı anlamına geliyordu benim gözümde.
Gözlerim mutlulukla ağaçların arasında gezinirken alışma adımları atmaya başladım. Peşimden inen annem ve Herman şüpheci bakışlarla ormanı kolaçan ederken ben çok rahattım. Tüm kötülükler orada kalmıştı benim için.
"Burası olduğuna emin misin?" diyen Herman'a döndüm.
"Kamp alanımız buradaydı." Bakışlarımla etrafı tararken ekledim: "Hâlâ burda olmalarını zaten beklemiyordum."
Herman, "Belki bir iz bırakmışlardır diye buradayız." dedi.
"Hiçbir iz yok." diyen annem umutsuzca nefes verdi. "Zaten bu kadar acemi olamazlar."
