Tak naprawdę moja głowa jest pełna marzeń. A to bycie zawodowym muzykiem, niesamowicie innowacyjnym naukowcem, pełną pasji aktorką czy zapaloną lingwistką. Nic nie jest jasne.
Najlepszym jest fakt, iż wciągając się w jedną z tych ambicji, nie mam tej pewności, poczucia, że to jest właśnie to. Możliwe, że to wina zbyt dalekiego patrzenia w przyszłość, nastawiając się na karierę i pieniądze lub na porażkę. Nie wiem.
Ciężko jest spełniać takie cele. Na początku jest to piękna, wręcz utopijna wizja. W trakcie realizacji pojawiają się przeszkody pod postacią zdania sobie sprawy, że to nie takie zero jedynkowe. Można pomyśleć- dobra dam radę- jednak teraz stoisz na rozdrożu: poświęcić się temu czy pielęgnować inne pasję, a tę akurat porzucić w niepamięć?
To są niezwykle trudne myśli, dla mnie. Spodziewam się, że wiele osób też tak ma.
Czasami myślę sobie, że żeby wytrwać w dążeniu do spełnienia marzeń, trzeba albo niesamowicie niewinnego, nieświadomego realiów podejścia albo twardego, zimnego, czysto kalkulacyjnego stąpania po ziemii. Nic pośrodku. A ja właśnie jestem w tym środku.
Co robić?
