-အပိုင်းအစလေးများ-

မြတ်နိုးရပါသော...

ဘာမှမရှိတဲ့ ဘဝထဲ တိုးဝင်ချင်တဲ့လူရယ် ...
ဘာမှမရှိတဲ့ ဘဝထဲ ဝင်ဖို့မခေါ်ရက်တဲ့လူရယ်
ဘယ်သူကပိုမှားလိမ့်မလဲ...?

"နင်ကမကောင်းလိုက်တာ အဲ့တာတွေလိုလို့လား ငါ့ကိုကြိုက်တယ်လဲပြောသေးတယ်တစ်ချိန်တည်းမှာဘဲသူများလက်ထဲထည့်ဖို့တွေးနေတယ် "
"ရပါတယ် ငါကဘဲမကောင်းတဲ့ကောင်တွေကိုအခွင့်အရေးပေးလိုက်မယ်လေ"

ဆူအောင့်အောင်ပြောနေတဲ့ သူမကိုကြည့်ပြီး မြတ်နိုး သက်ပြင်းလေးသာသာချမိသည်။

"သဘောကျတိုင်း နင် အများကြီးပြည့်စုံသွားမှာမို့လို့လား ... အဲ့တာကိုကြည့်ရသေးတယ်"
"မပေးပါနဲ့...လာပါ ငါ့ဆီဘဲ"
"ငါ ဘယ်သူ့ဆီမှ နင့်ကို ထည့်မပေးတော့ပါဘူးနော်...
မကောင်းတဲ့ကောင်ကိုတော့ အခွင့်အရေးမပေးပါနဲ့..."

သော်တာ မြတ်နိုးကို မကြိုက်တာ ဒါတွေ ...
သူဘဲချစ်တယ်ပြောလိုက် သူမကို ဝေးဝေး‌တွန်းပို့လိုက်နဲ့
ဘယ်လောက်တောင် မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်လဲ ... ။

"ကောင်းတဲ့ကောင်ဆိုရင်တော့ပေးပေါ့ အဲ့လိုလား"

"သော် ငါပြောတာ အဲ့လိုမဟုတ်ဘူးကွာ ... ထားတော့ ငါချစ်တာတစ်ခုတည်းနဲ့ နင့်ဘဝက ပြည့်စုံသွားမှာမဟုတ်ဘူး "

မြတ်နိုးကို မကြည့်ဘဲ သော်တာ လှည့်ထွက်လာမိသည် ...
တစ်ခါလည်းမဟုတ်ဘူး သူ သိပ်ကိုလွန်နေပြီမလား
သူမလှည့်ထွက်လာလည်း လိုက်ခေါ်မှာ မဟုတ်တဲ့ မြတ်နိုးကို ဆွဲကုတ်ချင်စိတ်တွေက တားမရဘူး ...
သူချစ်တယ်ဆိုတာ သူမ အပေါ် သိပ်ကိုပေါ့ပျက်ပျက်နိုင်နေတော့တာဘဲ ... ။

ထွက်သွားတဲ့ သူရဲ့ လက်ကို လှမ်းဆွဲဖို့ မြတ်နိုးမှာ တကယ်ကိုအားမရှိဘူး ...
မြတ်နိုးသိတာ တစ်ခုတည်း မြတ်နိုး သူ့ကို အေးအေးဆေးဆေးဘဝကို ဖြတ်သန်းစေချင်တာ ။
ဒုက္ခများတဲ့ လောကကြီးမှာ သူမြတ်နိုးရတဲ့ သော်တာကိုတော့ တကယ်ကို အေးအေးချမ်းချမ်းဘဲ ရှင်သန်စေချင်တာ ... ။

_________________________________________________

မြတ်နိုး သော်တာထားခဲ့တဲ့နေရာမှာတင် ကျန်ရစ်ခဲ့တာ ဘယ်နှနာရီတောင်ရှိနေပြီလဲမသိဘူး ...
ခြေထောက်တွေထုံကျင်လာမှ သူမ ဒီက ထသွားဖို့သတိရတာ ...