Homeless Boy

22 - Bags

Voor het eerst in weken doe ik de deurklink van de deur naar de kamer van Julian naar beneden. Ik laat een diepe zucht uit. Je kan dit spreken mijn gedachtes mijzelf toe. Ik kan dit. Ik open de deur en betreed de kamer dat ooit een rommelhok was.

Een mix van een muffe lucht en de geur van inkt dringt tot mij door. Ik sluit de deur achter mij zodat het niet mijn huis in trekt en klik de plafondlamp aan met de schakelaar aan de muur. Ik loop richting de grote ramen aan de andere kant van de kamer en open het enige raam dat open kan, de middelste.

Het geluid van de stad komt de ruimte binnen en een koude windvlaag komt daar achteraan. Even krijg ik een koude rilling. Ik draai mij om en kijk de ruimte rond. Het is alsof hij net de kamer heeft verlaten en vanavond terug komt. Maar dat is niet zo. Nee. Links van mij ligt het luchtbed. Ik hurk en besluit maar gelijk te beginnen met opruimen.

Ik haal de zwarte dekens van het luchtbed en leg het hoofdkussen opzij. Dan spot ik de stop om de lucht uit het bed te laten lopen. Ik draai de grote witte dop van het gat af en direct drukken mijn knieën de lucht naar buiten. Mijn knieën raken de harde houten vloer plots. 'Auw,' zucht ik zacht tegen mijzelf.

Ik begin het luchtbed op te rollen en druk alle lucht richting de stop uit het bed. Als het bed zo goed als leeg is laat ik het half opgerolde bed liggen waar het ligt. Ik ruim het later wel op overtuig ik mijzelf, terwijl ik ook wel weet dat dat waarschijnlijk niet zal gebeuren. Naast de deur ligt naast de paarse boodschappentas ook een blauwe Walmart boodschappentas. Die is nieuw.

Ik sta op en loop er heen om te kijken wat er in zit. Voorzichtig open ik de tas en zie ik dat hij zijn werkkleding in de tas heeft zitten. Logisch bedenk ik mij. Ik wil mij omdraaien en bedenk mij dan ineens dat het helemaal niet logisch lijkt. Hij heeft een dressoir gekregen, waarom ligt het niet bij zijn andere kleding. Bedenkelijk kijk ik naar het dressoir dat niet ver van de tassen af staat.

Ik stap er naar toe en trek de bovenste van de twee lades open. Kleding. Ik doe de lade dicht en buk een stukje. Ik trek de onderste lade open. Die is nog helemaal leeg. Was hij al van plan om te vertrekken? Of moest hij zijn kleding nog inladen?

Ik besluit mijn vragen opzij te zetten en dat te doen waarom ik hier de kamer in stapte. Ik duw de onderste lade weer dicht en trek de bovenste open. De lade is netjes onderverdeeld in een stapeltje met truien, een stapeltje T-shirts en een stapeltje broeken. Bovenop de stapel broeken ligt de joggingsbroek die hij in zijn eerste week van mij heeft ontvreemd.

'Julian, is dat mijn joggingsbroek?' 'J-ja.' 'Wanneer heb je die gepakt?' 'T-toen u, eh je, een p-paar dagen terug ging d-douchen. Ik had nog geen kleding om in te s-slapen, en ook nog geen kleding gekocht.' 'Het is okay, hou hem maar.' 'Maar als je wat van mij leent, vraag het dan wel de volgende keer.' 'S-sorry.' 'Geen sorry, het is okay.'

Ik schrik op uit mijn gedachtes en een gevoel van gemis bekruipt mij. Ik zie weer voor mij hoe hij eruit zag in mijn joggingsbroek. Ik laat een diepe zucht en besluit de broek aan hem te geven. Ik pak het hele stapeltje broeken op en doe een stap opzij naar de Walmart tas. Ik leg de stapel broeken in de tas en herhaal hetzelfde met de shirts en truien die hij  van mijn geld heeft gekocht.

Van dat moment dat hij de kluiscode heeft kunnen afkijken. Ik schudt mijn gedachtes weg. Hou op. De Walmart tas zit vol en ik besluit zijn tekenspullen in de paarse tas te stoppen. Ik loop naar de ezel waar een onafgemaakt canvas op staat. Ik bekijk het eventjes. Deze keer is het een groot laag gebouw met een grote parkeerplaats er voor. Ik bekijk het wat beter en zie dat de lucht en de grond nog niet zijn ingekleurd.

Er staan al schets lijnen voor wolken en lijnen voor bestrating. Dan focus ik mij op het gebouw en valt het mij op wat het is. De Walmart waar je zijn gestolen boodschappen kocht bij het zakelijk district. Waarom zou hij een tekening maken van de supermarkt waar hij een verbod heeft gekregen? Misschien omdat het de plek is waar je voor het eerst echt goed contact met hem maakte? Ik zal het nooit te weten komen.