तिचे श्वास गरम होत होते. अंगात हजारो कडाडणाऱ्या विजा सळसळत होत्या. याक्षणी ती स्वतःला आवरू शकत नव्हती.तीच शरीर तृप्त होण्यासाठी आळवत होत. त्याचा अलवार स्पर्श होताच इतका वेळ ताबा ठेवलेला तिचा पदर आपोआपच खांद्यावरून ढळला. तिच्या वळणदार शरीरावर चाचापडणाऱ्या त्याच्या स्पर्शाने ती फुलून जाताना अनाहूतपणे तिच्या मुखातून हुंकार निघाला "आहह..... उहह..." तिने ते सुख साठवून घेण्यासाठी अलगद आपले डोळे मिटले. तिच्या मिटलेल्या डोळ्यासमोरून काही वेळा आधीचा प्रवास तरळू लागला.
तिने वैतागून घड्याळात पाहिलं. एव्हाना ७.३० वाजून गेलेले. आज तिला लवकर घरी जायचं होत पण मंदगतीने चालणाऱ्या ट्रेनमुळे उशिरच होणार हे पक्क. डब्ब्यातील बायकांची असह्य बडबड आणि गरमीमुळे तिचा जीव अगदी त्रासून गेला होता. पंख्याच्या जोराने कपाळावर जबरदस्ती कब्जा करू पाहणाऱ्या केसांना दूर करून ती कंटाळली आणि तशीच वैतागलेल्या अवस्थेत आपल्या स्टेशन वाट पाहण्याशिवाय गत्यंतर नव्हते.
अजुन तब्बल अर्धा तास खाल्ल्यानंतर तिचे स्टेशन आले. रोजचीच धक्काबुक्की करत आणि साडी सावरत ती कशीबशी त्या गर्दीतून उतरली..... त्याला साडीच का आवडते..? नेहमी त्याच्यामुळेच साडी नेसावी लागते आणि मग प्रवासात ही अशी तारांबळ उडते... नाही नेसली तर..." विचारानेच तिच्या अंगावर काटा आला. " मला तर बाई अजिबात नाही आवडत हे साडी प्रकरण... मनातल्या मनात तिने त्याच्यावर चरफडून घेतल.
आज त्यांच्या लग्नाचा वाढदिवस. या तस तिला ह्या दिवसाचं काही सुख दुःख नव्हतं. पण तिच्या आडमुठ्या आणि विचित्र स्वभावाच्या नवऱ्यासोबत तिला तो जबरदस्ती साजरा करावा लागणार होता ह्याचच तिला टेन्शन होत. रोजप्रमाणे आजही त्याच्या सगळ्याच विकृत मागण्यांना तिला बळी पडायचं होत. त्या नुसत्या विचारांनीच तिला शिसारी आली.
विक्षिप्त स्वभावाच्या माणसाला कोणी मुलगी देत नसेल म्हणूनच की काय त्याने गावाकडच्या ' साध्याभोळ्या ' तिच्याशी लग्न केलं. मुंबईचं स्थळ ते ही स्वतःहून चालत आलंय म्हटल्यावर घरच्यांनीही आढेवेढे न घेता हो बोलून जबाबदारीतून स्वतःची सुटका करून घेतली. खरतर तिला ह्या मुलाशी लग्न करायचं नव्हतच. तसही तिच्या मतांना फारशी किंमत नसल्यामुळे नाईलाजाने तिला लग्नाच्या बोहल्यावर चढाव लागलं आणि नंतर मात्र घाण्याला जुंपलेल्या बैलाप्रमाणे तीच आयुष्य गोल फिरू लागलं. रोज सकाळी उठून सगळं आवरून, नवऱ्याच्या विक्षिप्तपणाला पुरून उरून ऑफिसला जायचं. नोकरी ही केवळ बहाणा होता नवऱ्यापासून, त्या घरापासून काही वेळ का होईना दूर राहायला मिळावं. नोकरीचे नऊ तास ती मनमुराद जगायची. पुन्हा संध्याकाळी घरी जाताना मात्र पावलं जड व्हायची. पुन्हा तेच घर, तोच विचित्र नवरा, त्यांना असह्य असा काही तरी विक्षिप्तपणा, त्याच तिच्या शरीरावर अधाश्यासारख तुटून पडण, जेवढा जोर असेल तेवढा तिच्यात ढकलून मोकळं होण ह्या सगळ्यांने ती प्रचंड वैतागायची. कितीवेळा घर सोडून जावस वाटायचं. ती प्रयत्न ही करायची पण तो नवरा मात्र तिला शोधून काढायचा. सरतेशेवटी आपल हेच प्राक्तन आहे हे तिने जबरदस्ती आपल्या मनावर ठसवलच. पळताही येत नाही आणि प्रतिकारही नाही अशी अवस्था होती तिची.
