"Allahım beni ne ile sınıyorsun yarabbim. Sabah sabah uğraştığım şeylere bak ya" Küçük bir isyandan sonra rehbere girip Erva'nın numarasını çevirdim
Çalıyor..çalışıyor..çalıyor...
"Açsana aq"
'Açtım aq'
"Erva hemen bize gel.... Soru sorup durma bize gel diyorum"
Telefonu suratına kapatıp beklemeye başladım. En fazla 10 dakikaya bizde olurdu. Arka sokağımda oturuyordu ve benim yıllardır var olan tek arkadaşım, tek kardeşimdi.
Kapının çalmasıyla yataktan fırlayıp kapıya doğru koşturdum. Kapıyı açamamla birlikte Erva'nın bitmek bilmeyen soruları başladı.
'Kanka noldu niye apar topar çağırdın, niye ruh gibisin, ve yine neden sinirlisin?'
"Erva sus bi sus da anlatayım"
'Tamam abla sakin ol dinliyorum'
Cebimden çıkarttığım telefonu açıp Zeynep'e mesajları okuttum.
'Oohhaaaaa'
"Ne ohası kızım"
'Bende istiyorum ya, benimde olsun, benim neden yokkk?'
"Zeynep ne saçmalıyorsun kesin Zeynep bu, yine o ve onun bitmek bilmeyen oyunları"
'Kızım saçmalama Zeynep yediği o dayaktan sonra sana göz ucuyla bile bakamıyor birde böyle şeylerlemi uğraşacak hiç zannetmiyorum göt isterr'
"Ben o orospudan herşeyi beklerim"
1-2 saat anonim hakkında değerlendirme yaptıktan sonra Erva'nın abisi arayıp eve gelmesini söyledi. Ah şu abi sorunsalı.. İyi ki başımda yok. Ben evin ilk ve tek çocuğuyum ve bununla gurur duyuyorum. Ne hesap vereceğim bi abi abla nede sorumluluklarını üstleneceğim bi kardeşim yok. Tabi ara sıra yalnız olmaktan sıkılmıyor değilim ama aklıma Erva gelince rahatlıyorum. Ne de olsa o benim tek kardeşim..
Yatağa geçip uzandığımda anonim aklımdan çıkmıyordu "Kimsin senn. Kimsin sennn." Kendi kendime defalarca bu soruyu sorup duruyorum. Evet Erva'nın dediği gibi Zeynep bana birdaha yaklaşamazdı. Peki ya kim o zaman? Öğrenmenin tek bir yolu vardı.
Engeli kaldırdınız
