Gezegend (Deel 2 van Curse me)

Hoofdstuk 8. Dit is onmogelijk

Athan

"Hoe kon dit gebeuren? Een klein meisje kon ontsnappen van jullie!?" Athan keek zijn soldaten strak aan. Hij kookte van woede en moest zijn best doen om niet de eerste de beste soldaat voor zijn neus een pak rammel te geven. Hoe kon hij haar zo makkelijk kwijtspelen? Dit was waar hij maandenlang aan had gewerkt, en ineens was het weg. Was zij weg.

Hij moest haar terughebben, regeren over de onderwereld zou hem stinkend rijk maken. Hij zou al het geld van de wereld hebben, alle macht! Athan moest en zou de poort vinden, maar zonder Lucy werd dat een stuk moeilijker.

"Waar gaat die trut heen zodra ze is ontsnapt?" Alexa kwam heupwiegend de kamer binnen gelopen. Ze nam alle tijd en ging op naast Athan staan waarna ze haar hand op zijn schouder legde. "Maak je niet zo druk schatje, ik weet allang waar dat wicht heen zal gaan." Haar ogen straalde terwijl ze Athan opnieuw veroverde. Hij zou van haar zijn, Lucy kon daar niet tegenop.

Athan keek haar strak aan en plantte toen snel een kusje op haar lippen. "Zo ken ik je weer lieverd. Waar denk jij dat ze heen gaat?"

Lucy

Haar longen waren uiteengespat van vermoeidheid. Ze was kapot. Maar hier was ze dan. Zo snel als haar benen dat toelieten was ze teruggerend naar ons hutje. Ze moest weten of ze echt weg waren, haar jongens.

Ongezien glipte Lucy naar binnen. De deur hoefde ze niet te openen, die dat aan diggelen getrapt, net zoals de kast in de woonkamer. De eettafel lag op zijn kant en de dierbare borden die Lucy eens met zo veel zorg behandelde om ze heen te houden, lagen in scherven op de grond.

Ze vluchtte Sem's kamer in. En hoewel ze wist dat ze hem er niet ging aantreffen deed het pijn. Stiekem had ze toch een beetje gehoopt dat hij op het bed zou zitten en haar in zijn armen zou slaan. Oh wat was ze stom geweest. Ze had hem laten gaan en nu had ze helemaal niks meer. Ook de andere kamers waren leeg. In de kamer van Jacob en Elias trok ze een lade open en een licht metalen mes glinsterde tussen de papieren. Ze pakte hem op, deze was anders als haar eerste mes, langer en dunner. Het lemmet was bijna zo lang als haar onderarm en het handvat was in stevig zwart leer gewikkeld. Ze wou hem als vertrouwd in haar laars laten glijden, maar nu pas merkte ze dat ze nog steeds het shirtje, het broekje en de sokken droeg. Een rilling ging door haar heen. Waarom had ze het niet koud gehad? Misschien door Het leek eeuwen geleden te zijn dat ze was ontsnapt terwijl het hooguit een paar uur kon zijn. Plotseling overviel een enorme angst haar. Ja, Lucy was ontsnapt. Ja, dit was beter dan in haar cel wegkwijnen. Maar ze had niks of niemand om zich nu aan op te trekken. Oh wat had ze nu graag iemand die haar hand zou pakken en haar de weg zou wijzen. Iemand die haar zou zeggen dat alles goed kwam en dat er binnenkort niks meer aan de hand zou zijn.

Maar niks was minder waar. Lucy stond alleen in de kamer van Jacob en Elias. En ze zou alleen blijven.

Weer ging er een rilling door haar heen en ze haastte zich naar haar kledingplank. In deze kleren zou ze binnen de kortste keren verkouden zijn.

Ze wisselde het hemdje en het broekje in voor een jeans en een dikke trui. Een dik paar sokken hield haar voeten warm en ze zocht naar een paar schoenen waarmee ze niet meteen zou struikelen. Het stof om haar heen voelde beter, het maakte haar rustig. Lucy liet zich op het bed vallen en sloot even haar ogen. Rust, dacht ze, eindelijk rust. Helaas duurde dat maar van korte tijd want haar slaapkamerdeur werd ingebeukt door een man met zo'n akelige blauwe overal.

Shit, shit, shit. Natuurlijk wist Athan dat ze naar hier zou gaan. Lucy twijfelde geen moment en sprong op. Ze griste het mes van de grond en brak met haar elleboog het raam. Tientallen splinters glas verspreidden zich in het rond. Een paar sneden in haar huid en trokken rode strepen over haar wangen. Maar er was geen andere weg. Ze sprong uit het raam en zette het nogmaals op een rennen. Richting de bossen, maar de afstand was nog groot. Een kudde soldaten kwam achter haar aan, maar geen van hen had het wonderbaarlijke idee om Lucy neer te schieten.

Ze rende haar benen onder haar lijf vandaan. Zo snel als de wind, of zo leek het toch. In feite was ze te traag en begonnen de soldaten haar in te halen. Haar grip op het met verstrakte en ze was klaar om te vechten als dat moest.

Lucy vertraagde haar pas, maar ze ging niet langzamer. Geschrokken keek ze naar beneden, maar haar voeten hadden geen steun meer op de grond. Ze keek naar achter, maar de soldaten waren gestopt met rennen en keken angstig omhoog. Nu pas merkte ze het geluid op. Het was een zwaar, wapperend geluid. Onder haar werd de wereld kleiner en ze begon te gillen. Niet wetende wat er aan de hand was keek ze omhoog. Enkel en alleen om een gespierd mannenlichaam te zien dat werd verhuld in een linnen bloes. De man keek haar niet aan. Toch herkende ze hem. Hoe kon ze hem ooit vergeten. Lucy stopte met gillen en hij keek haar eindelijk aan. Hun ogen ontmoette elkaar en het leek alsof alles voor eventjes vervaagde. Sem.