Emanetim

7

Ödeşmeden bitmez ömür...

Bölüm 7~

1 gün sonra

Miral akdemir:

" Lan siz ne işe yarıyorsunuz. Miyayı kaçırken 2 kızı yaralamak nedir 1 i ağır yaralı üstelik! "

Şuan karşımda toplanan korumalara öfkeyle bağırıyordum. Ne demek miyayı kaçırdılar. Üstelik liva yoğun bakımda yaşam savaşı verirken kuzenim cenk yanındaydı. Lidya da daha bugün hastaneden taburcu olmuştu. Bu adamları burada neden çalıştırıyordum ki zaten ben. Hızla gözlerim sağ kolum olan Edibe döndü.

" hadi bunlar gerizekalı edip ! Ya sen ? "

" Özür dilerim abi " dedi kafası yere eğilirken.

" Bana derhal yerini bulun ! Miyaya zarar gelirse hepinizin kafasına sıkarım ! " dedim öfkeyle.

" Abi sakin ol " diyen kayraya döndüm. Bir eli omzumda yer alırken oda öfkeyle soluyordu.

" Nasıl sakin olayım ! Miya ne halde bilmeden ! " dedim öfkeyle.

" Bulacağız ! " dedi sakinleşerek biliyordum ki benle konuşurken sakin olmassa ben hiç olamazdım.

Adamlarıma döndüm bu sefer bugün bu işi halletmek zorundalardı her geçen dakika aleyhine işliyordu. O adamın derdini biliyordum. Miraç Aksoy. o adamın tek derdi benim olanlara göz koymaktı. Yıllar önce babası babamı öldürmüştü. düşmanlık da böyle başlamıştı.

Miya ise sadece  16 yaşındaydı. Onu ilk 5 yaşında gördüm.o zamanlar  8 yaşındaydım. Kısa sarı saçları  arkadan topluydu. Abisinin elini tutmuştu. sonrasında  annesiyle gitmişti. Defalarca sırf onu görmek uğruna Almanyaya da gitmişliğim vardı. annesi öldüğü gece emir bana ne olursa olsun miya daima seninle onu koru demişti. 16 yaşına gelince de emanet etmişti. şimdiyse emanetime  sahip çıkamamış onu koruyamamıştım. Öfkeyle gözlerimi kapatıp açtığımda içeriye kayra koşarak girmişti.

" Bulduk abi " dedi.

" Nerde? Çabuk söyle" diyordum. Silahı belime koyarken.

" Hastanedeymiş "

Endişeyle ona döndüm.

"hhastane mi? kekelerken kayra cevapladı.

"Evet "

" Nolmuş neden düzgün anlatmıyorsun şunu !? " Bağırdığımda Kayra bir adım geriye gitmişti.

" Kendisi anlatabilir  " 

Kafamı olumlu anlamda salladığımda hızla yürümeye başladım. Kayra peşimden koşarak geliyordu. Arabaya binerken Kayra da yanıma oturmuştu. Hızla gaza yüklendiğimde

" Hastaneye varamadan öleceğiz gibi " diyen kayrayı umursamadan gaza daha çok bastım. Yarım saatlik yolu 15 dakika da gelmiştim. Arabayı gelişi güzel park ettikten sonra arabadan indim. Kayra da inmişti ki anahtarları ona atarak " park et " dedim.

O bana tepkisiz bir şekilde bakarken yürümeye başladım.  Danışmanlara dönerken onlar da bana bakıyordu.

" miya şahin !nerde kalıyor? "

Kadın önce bana  tepkisiz bakarken sonrasında kayıtlara döndü.

" Dün getirilen hastadan bahsediyorsunuz  yaralıydı kendisi. fakat bugün uyandı. sanırım siz miral' olmalısınız ismini böyle sayıklıyordu. "