"Hoseokie hyung.."
မပြင့္ေသးတဲ့မ်က္လုံးကိုပြတ္သပ္လို႔ Jungkookအခန္းအျပင္ထြက္လာသည္..။ပါးစပ္ကလည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္နာမည္ကိုတသသေခၚလို႔...။
"Hoseok shi..."
အနည္းငယ္နိုးေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ဖြင့္ကာပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလ့လာၾကည့္သည္...။ေလစိမ္းေတြတိုက္ေနတာ သူ႕အိမ္မွဟုတ္ရဲ႕လား...။
"Jung Hoseok shi..."
တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ေခၚဆိုမႈဟာလည္း ျပန္လည္ထူးသံမဲ့ေနစဲ...။Jungkookစနိုးစေနာက္ျဖစ္လာၿပီ..။အိမ္ကလူဘယ္ေရာက္ေနလဲ...။အခုသူ႕အေနအထားက အိမ္ရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာမ်က္စိတစ္ဖက္ကိုပဲဖြင့္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္...။ဖြာလန္ႀကဲေနသည့္ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ အနည္းငယ္ပဲ့႐ြဲ႕ေနေသာ အဝတ္အစားက ကပိုကယို တြန့္ေၾကေနလိမ့္မည္...။ဒါေတြကို ေသသပ္ေအာင္ျပင္ဖို႔ သူမႀကိဳးပမ္းမိဘူး...။ဒါေတြကသူ႕အလုပ္မဟုတ္ဘူးေလ...အိမ္မွာရွိတဲ့တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕အလုပ္...။Jung Hoseokဆိုတဲ့လူသားရဲ႕အလုပ္...။အခု အဲ့လူသားက ဘယ္ေရာက္ေနလဲ...။
မသင္ကာေတာ့တာေၾကာင့္ မီးဖိုခန္းကိုဝင္ၾကည့္သည္..။တစ္ခါတစ္ေလ အရင္နိုးေနရင္ မီးဖိုခန္းထဲမွာ စားစရာတစ္ခုခုျပင္ေနတတ္မွန္းသိတာေၾကာင့္...။မီးဖိုခန္းထဲမွာမရွိဘူး...။ယုတ္စြအဆုံးသူ ဒယ္အိုးေတြကိုလွန္ၾကည့္တာေတာင္ Hoseok hyungကိုမေတြ႕ခဲ့ဘူး!
အိမ္သာ၊ေရခ်ိဳးခန္း စတဲ့စတဲ့ေနရာေတြနဲ႕ ထပ္ခိုးလိုေခ်ာင္က်က်ေနရာေတြမွာပါသူလိုက္ရွာတယ္...။ဒါေပမယ့္ Hoseok hyungကိုသူအခုထိမေတြ႕ေသးဘူး...။အရိပ္ေလးေတာင္မေတြ႕ပါဘူးဆို!
စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကိုျပန္ထြက္လာၿပီ ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိဳက္သည္...။တကယ္ႀကီး စိတ္ပ်က္သြားၿပီ...။Hoseok hyungကသူ႕ကိုပစ္ၿပီးဘယ္သြားတာလဲ...။လမ္းခြဲမယ္ေတာင္မေျပာပဲနဲ႕ ေပ်ာက္သြားစရာလား...။ဘဝႀကီးကဘာျဖစ္ေနတာလဲ...။
အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာစိတ္ပ်က္စြာထိုင္ေနတဲ့ Jungkookက ေျခကားယားလက္ကားယားနဲ႕ ေဆြးေနတယ္...။ပီျပင္လြန္းတဲ့သ႐ုတ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႕ ခံစားသက္ဝင္မႈအားေကာင္းျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးနဲ႕အတူ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ဝဲေနခဲ့တယ္..။
