Emanetim

8

En şen şakrak insanlar. En çok acı çekenlerdir. ""

Bölüm 8~

Miya *

Gözlerimi açtığımda karşımda tabiki miralı görmeyi beklemiyordum. Yatağın başlığına dayanmak için kalkmaya çalıştım. Bunu farkeden miral anında beni dik pozisyona getirdi. Sırtımı dayadığımda acıyla inledim. Lidya da onun yanında endişeyle bakıyordu bana. Hızla gözlerim lidyaya çevrildi.

" İyisin dimi ? "

Gözleri endişeyle kısıldığında  " iiyiyim " dedi kekeleyerek.

" Liva nerde ? " dedim etrafı tararken. Lidya aniden korkuyla mirala döndü. Miralsa sakin bir tonda cevap verdi.

" Annesini görmesi gerekiyormuş "

" Liva annesiyle görüşmüyor  ve beni bu durumda bırakıp gitmez bişey mi oldu ? " dedim korkuyla. Lidya yanımdayken sarılmıştı çoktan bana.

" Ben çok özür dilerim " dedi ardından. Korkum kat ve kat artarken miral da bana bakıyordu.

" Bişey oldu benden saklıyorsunuz ? " dedim geri çekilirken.

O an içeriye pat diye dalan Kayra " abi liva uyanmış " dedi.

" Ne uyanması  ne oluyor ! " dedim öfkeyle

" Liva düştü. Kafasını çarptı. Sen gittiğinden bu yana yoğun bakımdaydı. Bu bir mucize " dedi mutlulukla.

" Gidelim " dedim mirala bakarken.

" Ama kendini yormak asla yok. " dedi miral' da.

Kafamı sallarken ayaklanmama yardım etti.

Üzerimi giyinmeme de Lidya yardım ederken kızıl kısa saçlarımı arkadan topladı. Odadan çıktığımızda koluma giren lidyayla merdivenleri inerken miral' da dışarda arabaya yaslanmış şekilde bekliyordu.  Arabanın kapısını açtığında Lidya yardımcı olmuştu. sanırım artık daha fazla korkuyordu. Benim yüzümden herkesin başı yanıyordu ve liva belki ölebilirdi. Sinirle soludum. Bı kez daha babamdan nefret etmiştim o gün. O iğrenç adam yüzünden bir başka birisi sahip çıkıyordu bana. Abimin yapamadığı sahip çıkmaklıktı bu. Eğer annem olsaydı bunların hiçbirini yapamaz kimse yanıma yaklaşamazdı mesela. Hiç bir zaman annemin ölümünün normal ölüm olduğunu düşünmemiştim. Annem cinayete kurban gitmişti. Bu durum canımı fazlasıyla sıkıyordu. Bu işi de en kısa sürede çözecektim. Arabanın durması ile düşüncelerden sıyrıldığımda yardım istemeden inmiştim. Hiç kimseyi umursamadan hızla ilerlediğimde Lidya arkamdan koşuyordu. Miralda yetiştiğinde danışmana bile uğramadan beni yönlendirdi. Nereden biliyordu ki oda numarasını. Bunu es geçerek yürümeye devam ettim. Odaya geldiğimizde kapıyı açarak içeriye yönlendirdi. İçeride cenki görmeyi tabiki beklemiyordum. Ama miral'ın nereden öğrendiğini anlamıştım. Miral' cenke kaş göz yaptığında cenk 'geçmiş olsun ' diyerek yanımızdan ayrıldı. Miral' bana bakarken

" Ben sizi yalnız bırakayım " dedi. sonrasında liva ve lidyaya bakarak çıktı. Livanın yanına gittiğimde elini avuçlarımın arasına aldım.

" İyimisin ? "

Liva gözlerini açmış kafamdaki sargıya bakıyordu.

" Asıl sen iyi misin ? "

Ne tesadüfse bende olan sargıda onda da vardı. İkimizin de yaşadığı acı eş değerdi belki de. Ama onun canı daha çok yanmıştı benim yüzümden.

" Benim yüzümden ikinizde " dedim Lidyaya dönerken gözlerim.

" Saçmalama! Yemin ederim kırılmayan kafanı ben kırıcam " dedi liva sahte bir öfkeyle. Gülerken onlar da gülmeye başladı.

" Abim beni İtalyada okuttu. Eğer öyle olmasaydı. Sizinle daha önce tanışma imkanım olsaydı " dedi Lidya duygu yüklü sesiyle.

" Keşke... " Cümleme devam edemeden kapı açıldı.

" Liva! "

Arkamı döndüğümde şaşkın gözlerle bakıyordum. en az benim kadar şaşkın olan liva da vardı. Lidya hiç bir şeyden habersiz bir bana bir gelen kıza birde livaya bakıyordu. Çünkü gelen kişi almiraydı. Livanın kız kardeşi. Hızla yanımıza geldiğinde liva endişeyle ayaklanmak istedi fakat onu tutmuştum. Almira da öfkeyle konuştu.

" Kalkmak yok! "

Yanımıza geldiğinde önce livayla sarılırken ardından bana sarılmıştı. Lidyayla sadece selamlaştılar. Dikkatle incelediğimde gözündeki morlukla kaşlarımı çattım. Liva ise hala açıklama ister gibi bakıyordu almiraya '

" Tamam nasıl geldiğimi sormadan siz ben anlatıcam " dedi direk konuya girerken. meraklı bakışlarım onun  üzerindeyken oda oldukça öfkeliydi.  Bana döndü.

" Ama önce senin babanın seni satmak istemesinden bahsedelim."

Benden 1 yaş büyüktü Almira. Livaysa 2 yaş. Almira 17 iken. Liva 18 di. ve normalde bizim olgunluk seviyesi gibi kimsede olgunluk yoktu. Baba sevgisizliği insanı büyütür derlerdi hiç inanmazdım şimdi ise buna katılıyordum.

" Almira ! Burda konuşulcak konu değil ! " dedi liva uyarırcasına.

Almira bu kez bakışlarını lidyaya çevirdi.

" Sen miral' abinin kardeşi misin ? "

Kaşlarım çatıldığında lidyanın da kaşları çatılmıştı. Ama bozuntuya vermeden ' evet ' dedi. Bense kaşlarım çatık bir şekilde almiraya bakmaya devam ediyordum.

" Sen nereden biliyorsun miralı ? " dedi öfkeyle liva. Haklıydı. Nereden bildiğini bende merak ediyordum.

" Kayra aldı beni o evden daha doğrusu kaçırdı !?" dedi heyecanlı bişey anlatır gibi.

" Nee ! " dedik livayla aynı anda.

" O adam beni başkasına satmak istedi " dedi hüzün dolu bir sesle bu sefer.

Liva kalkmaya yeltendiğinde elimle onu durdurdum.

" nereye ? "

" O adamı gebertmeye ! " dedi öfkeyle.

" Zaten çoktan gebermiştir " dedi Almira gülerken.

Liva kaşlarını çattığında " ne demek bu ? "

" Şu demek ablacığım. Adamın içeceğine fare zehri koydum " dedi mutlulukla.

Ona bakarken şokla açıldı gözlerimiz Lidya ise herkesten uzakta olayı şaşkınlıkla izliyordu.

" Nnaptın ! " dedik ikimiz aynı anda.

O ise umursamaz bir tavırla " babamın etrafında olan bir pisliği temizledim işte "dedi.

Bölüm sonu 😃