Yüreğimde Umut

|7|

Zamanın durduğu zamanlar olur. Ne yapacağınızı bilmediğiniz ve nasıl tepki vereceğinizi bilmediğiniz anlar olur. Azra o anların birindeydi. Geçen birkaç dakika Azra için sanki bir ömür gibiydi. Birkaç dakika sonrasında kendine gelen Azra, Korhan'ı itip odadan koşar adım çıktı. Odasına gelene kadar durmadan koştu. Bunun kendinde hissettirdikleri ile başa çıkmak her şeyden daha zor olacağını biliyordu. Korhan'a çok kızgındı. Bu hem şu an için istediği bir şey değil hem de bu durum onu unutmasını imkansız hale getirecekti. Korhan için durum çok farklıydı. Kendini bilmeyecek kadar sarhoş olan adam, Azra'nın itmesiyle düştüğü yerde öylece uyuyakalmıştı. Ertesi gün hastayım bahanesiyle Azra hiç odasından çıkmadı. Korhan uyandığında kendini yerde buldu. Ne oldu nasıl oraya geldi hiç hatırlamıyordu. Duş alıp kahvaltıya indiğinde hem gecenin belirsizliğini hem de çekilmez bir baş ağrısı vardı. Kimse ile konuşmadan kahvaltısını yapıp evden ayrıldı. Şirkete gittiğinde odasına çekildi ve dün geceyi düşündü. İşten çıktığını arkadaşları ile bir şeyler içtiğini hatırlıyordu. Konağa geldiğini hayal meyal hatırlıyor gerisi bir toz bulutuydu. Hiçbir şey yoktu. Hatırlamaya çalıştıkça sinir küpüne dönüyordu. 
Azra, Korhan'nın şirkete gittiğini gördüğünde rahat bir nefes aldı. Mutfağa yardıma gitti.
"Evladım hastasın elleme bir şeye yat."
"Teyze şimdi iyiyim. Sabah biraz halsizdim."
"Olsun. Bugün çok iş yok. Git dinlen yavrum."
"Teyze iyiyim dedim. Merak etme. "
"Ama.."
"Yukarıda çamaşırlar vardı. Onları halledeyim ben" diyerek ordan uzaklaştı. Odaya girip tüm gün o anı düşünürse delirirdi. Unutmaya çalıştıkça gözünü her kapatışında o an aklına geliyordu. Bu zamana kadar herkese uzak olan kız Korhan'a karşı gelemiyordu. Kalbi bir kere koşulsuz kendini bırakmak istiyordu ama aklı gerçekleri görüyordu. Bu işin yürümeyeceğini biliyordu. Azra her zaman olduğu gibi aklı ile hareket etmek istedi. Unutacaktı. Gerekirse Korhan ile karşılaşmamak için başka bir aileye çalışmaya giderdi. Bu sevgi için ne teyzesini ne de kendini riske atamazdı. Hem Korhan sarhoştu. Muhtemelen hatırlamazdı. O da aynı şekilde unutabilirdi. Azra bunları düşünerek işlerini yapıyordu. 
Korhan öğle arasında en yakın arkadaşı Mirza ile buluştu. Mirza ile üniversite sıralarında tanışıp memleketlisi olduğunu öğrendiğindeki kaybolan yalnızlığını hiç unutmadı. Her karanlık gününde yanında Mirza vardı. Hayatındaki tek güvendiği gerçek dostu olan Mirza belki dün olanları biliyordur umuduyla sormak istiyordu. 
"Oğlum dün konağa nasıl geldim?"
"Ben götürdüm konağa. Sonra odana götürecektim ama sana bir şeyler oldu. Delirdin. Kendin çıktın."
"Kendim mi çıktım? Birinin kolumdan tuttuğunu hatırlıyorum ama kim bilmiyorum."
"Hee. Bir kız vardı. Herhalde evin çalışanı kardeşine benzemiyordu. O senin sinirlendiğini görünce ben hallederim dedi. öyle."
"O saate bahçede hangi çalışan olacak" dediğinde çoktan o kızın Azra olduğunu anlamıştı. Kaç günden sonra onu gördü ama hatırlamıyor. Çok güzel. 
"Bilmem."
"Ben biliyorum galiba."
"Kim?"
"Sana daha önce anlatmıştım. Azra. O saatte o orda olur."
"Aa. Şu yıllardır sevdiğin kız mı?"
"Evet."
"Fotoğrafı yok mu? Hatırlıyorum kızı. Emin olursun."
Korhan telefonundan onun fotoğrafını gösterdiğinde Mirza'nın yüzündeki ifadeden onun olduğunu anlamıştı.
"Evet, evet. Bu kız. Ne oldu hatırlıyor musun peki?" 
"Ne olacak oğlum?"
"Hiçbir şey olmadı mı? Emin misin?"
"Yok. Ne olacak? Sabah odamda uyandım. Yanımda da kimse yoktu."
"İyice düşün bence. Sen sarhoş olduğunda yaptığın hiçbir şeyi hatırlamazsın."
Korhan düşüncelerini zorluyordu ama hiçbir şey yoktu. Her şey parça parçaydı. Bir türlü bütün olmuyordu.
"Yok ya hatırlardım o kadarını da herhalde."
"Bilmem. Bir şey olduysa o kız için zor durum olur. Ona göre sorumluluğunu almalısın."
"Yuh Mirza. Aklında ne tür senaryolar kurdun."
"Klasik işte bilirsin."
"Saçmalama. Ben yapmaya çalışsam bile Azra öyle biri değil."
"Öyle diyorsan  öyledir."
Miraz gittikten sonra Korhan ne kadar düşünürse düşünsün hiçbir şey hatırlamıyordu. Kırıcı bir şey yaptı mı bilmiyordu? Gerçi kendisinin duygularını önemsemeden paramparça etmiş bir kadın için endişelendiğini de kızıyordu ama buna engel olamıyordu. Gün içinde bu düşüncelerle işlerini yapmaya çalışırken babası arayıp eve erken gelmesini tembih etti. Erkenden gitmek istemese de mecburen iş çıkışı eve gitti ama ne yemekte ne de daha sonra Azra'yı bir kere bile göremedi. İşte o zaman Korhan bir şeyler yaptığını anlamıştı.