The Dollhouse

Κεφάλαιο 26ο

Κοιτάζω μερικά δευτερόλεπτα σοκαρισμένη. Ένα μπρελόκ- δύο κλειδιά. Το χέρι μου τα βυθίζει ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ και παίρνω ξανά τη στάση που είχα, πιο άνετα τώρα. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια νυσταγμένη έκφραση. Προσπαθώ να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου καθώς χιλιάδες σενάρια περνούν από το μυαλό μου. Καταπίνω το σάλιο μου και αφήνω μια ανάσα να βγει αργά από μέσα μου. Σιγά σιγά ακούω τα βήματα του Peyton να δυναμώνουν καθώς γυρίζει προς το σαλόνι. Το σώμα μου υπακούει σε κάθε εντολή για να ηρεμήσει πράγμα που με ανακουφίζει πιο πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω κοιμισμένα προς το μικρό παράθυρο ενώ το μπροστινό μέρος του αντίχειρά μου βυθίζεται στο στόμα μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα νιώθω το βλέμμα του πάνω μου καθώς στέκεται πάνω από τον καναπέ.

«Νύσταξες, Mia;» ρωτάει απαλά καθώς σκύβει πάνω μου για να δει καλύτερα το πρόσωπό μου.

Χωρίς να θέλω να χαλάσω την εικόνα, απλά γνέφω και βγάζω ένα μικρό μουγκρητό επιβεβαίωσης. Το χέρι του ακουμπά το μπράτσο μου.

«Πρέπει, ξέρεις, να κάνεις ένα μπάνιο και να βάλεις κρέμα, η προηγούμενη έχει ξεραθεί πάνω σου.» λέει χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς αν είναι εντολή ή πρόταση.

Ίσως πρέπει να το εκλάβω ως εντολή, σκέφτομαι πριν κουνήσω ξανά το κεφάλι και αναγκάσω τον εαυτό μου να ανασηκωθεί στον καναπέ. Αφήνω μια βαριά ανάσα κούρασης και σπρώχνω τον εαυτό μου για να σηκωθεί στα πόδια του, αλλά ένα παράξενο μούδιασμα με κάνει να πέσω κάτω. Τα χέρια μου προστατεύουν το κεφάλι μου από το να χτυπήσει στο πάτωμα βάζοντάς τα ως μαξιλάρι κάτω μου. Τα πόδια μου αρχίζουν να πονούν, σαν χιλιάδες βελόνες να με τρυπούν το δευτερόλεπτο, ενώ το κεφάλι μου από το τράνταγμα και τη παραλίγο επαφή με το πάτωμα δημιουργεί έναν οξύ πόνο από το πίσω μέρος μέχρι το μπροστινό. Ενστικτωδώς και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου τα μάτια μου δακρύζουν και ένα σχεδόν αθόρυβο αναφιλητό βγαίνει από τα χείλη μου.

Τι στο διάολο έγινε μόλις; Γυρίζω τα πόδια μου και κοιτάζω τα πόδια μου, καθώς σε κάθε προσπάθειά μου να σηκωθώ ο πόνος γίνεται χειρότερος. Αρχίζω να κλαίω κανονικά, δεν ήταν θέατρο, ήταν αληθινό. Κάτι πήγαινε πολύ λάθος με τα πόδια μου και δεν ήξερα τι.

Η φωνή του Τύραννου με έβγαλε από τις σκέψεις.

«Mia! Είσαι καλά; Χτύπησες;» ρωτάει γρήγορα καθώς σχεδόν διακτινίζεται δίπλα μου. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου καθώς με σηκώνει στην αγκαλιά του για να με μεταφέρει στον καναπέ.