_අප්පච්චී_[✓]

සේහා ඔයාට විශ්වාස ද ඔයා මේක කරන්න ම ඕන කියලා

ඔව් අම්මා මට විශ්වාසයි

අම්මගෙ අත මගෙ උරහිසෙන් අයින් කරපු මම මගෙ දකුණු අත තිබ්බෙ අවුරුදු හයක් තිස්සෙ මං අඩියක්වත් නොතියපු කාමරේ දොර අගුලට.. අවුරුදු හයක් තිස්සෙ මං මේ කාමරේ දිහා ඇහැ කොනකින් වත් බලලා නෑ.. මොකද මට එච්චර ශක්තියක් නෑ... ඒත් අද අවුරුදු හයකට පස්සෙ මම යන්නයි හදන්නේ ඒ කාමරේ ඇතුලට..

හිමීට දොර අගුල කරකවපු මම දොර හෙමීට ඇරලා මගෙ පලවෙනි අඩිය ඒක ඇතුලට තිබ්බා... තාමත් කාමරේ ඒ විදිහමයි.. පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ.. ඒ සුවඳ මාව පිස්සු වට්ටන ඒ සුවඳ තාමත් මුලු කාමරේ පුරා ම තියෙනවා... එකින් එක මගෙ කකුලෙ අඩි තියන ගමන් මම කාමරේ ඇතුලට ආවා... වටපිට බලපු මම මුලින්ම කලේ වහලා තියපු කාමරේ ක(ර්)ටන් ටික ඇරලා ඉර එලිය කාමරේ ඇතුලට වැටෙන්න දීපු එක... ඊට පස්සේ මම ගියේ කාමරේ තිබුන ලොකු වැඩ මේසෙ ලඟට... ඒක උඩ තියලා තිබුන රාමු කරපු ෆොටෝ එක අතට ගත්තු මම හරි පරිස්සමට මගෙ අත ඒක උඩ අරගෙන ගියා... ටිකකින් මට ෆොටෝ එක පෙනුණෙ බොඳ වෙලා.. ඒ නිසා මං තේරුම් ගත්තා මගෙ ඇස්වලට කඳුලු පිරෙනවා කියලා.. පිරෙන කඳුලු වලට එහෙම්ම ම පිරෙන්න දීලා මං ෆොටෝ එක දිහා බලාගෙන හිටියා... ඇස්වලට පිරුණු කඳුලු මගෙ කම්මුල් දිගේ බේරිලා ඇවිත් ෆොටෝ එක උඩට වැටුණා... ඒ ක්ෂණයෙන් මං ඒ කඳුලු ටික පිහිදාලා දැම්මෙ මං අඬනවා එයා දකින්න ඕන නැති නිසා... තවත් වෙලා ෆොටෝ එක දිහා බලාගෙන හිටපු මම මගෙ කටහඬ අවදි කරා..

අප්පච්චී... මං ආවා.. ඔයාගෙ දෝණි ඔයාව බලන්න ආවා අප්පච්චී...

මට කියාගන්න පුළුවන් උනේ එච්චරයි.. අවුරුදු හයක් තිස්සෙ හිර කරගෙන හිටපු කඳුලු වේදනාව මං මහ හයියෙන් කෑ ගහගෙන මං පිට කරන්න ගත්තා... අප්පච්චිගෙ ෆොටෝ එකත් පපුවට තුරුළු කරගෙන මං බිම වාඩි වෙලා ඇඬුවා.. හොඳට ම ඇඬුවා.. පුළුවන් තරම් ඇඬුවා.. ඇස්වල කදුලු නැති වෙනකල් ඇඬුවා...
.
.
.
.
.
පැය ගානක් තිස්සේ අඬලා අඬලා හෙම්බත් උනු මම පපුවට තුරුළු කරගෙන හිටපු ෆොටෝ එක උකුල උඩට අරගෙන ඒක දිහා බලාගෙන හිටියා... මගේ මතකෙ ආයෙත් අවුරුදු ගානක් ආපස්සට හැරුනා...