Στην ακρη του νηματος

κεφάλαιο 7

Όταν το ταξί με άφησε έξω απο το ξενοδοχείο που είχαν επιλέξει να μείνω αναγκάστηκα να γείρω το κεφάλι μου πίσω για να δώ ολόκληρω το κτήριο που υψωνόταν μέχρι τον ουρανό.Ήταν ένα πολυόροφο φωτισμένο κτήριο.Προχώρησα μέσα με διστακτικά βήματα νίωθοντας ξαφνικά πολύ ανεπίσημα ντυμένη για το μέρος.Ίσιωσα την ταλαιπωρημένη απο το ταξίδι μπλούζα μου και με διστακτικά βήματα προχώρησα προς την ρεσεψίον.

Μόλις είπα το όνομα μου μου έδωσαν μία πλαστική κάρτα και με οδήγησαν σε έναν απο τους τελευταίους ορόφους του κτηρίου.Όταν άνοιξα την πόρτα με το κλειδί βρέθηκα μπροστά σε ένα χώρο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα υπερπολυτελές διαμέρισμα.Πάτησα διστακτικά πάνω στο παχύ χνουδωτό χαλί και προχώρησα μέσα στον χώρο.Υπήρχαν δύο μεγάλοι αναπαυτικοί καναπέδες με ένα τραπεζάκι μπροστά τους.Απέναντι στον ένα τοίχο υπήρχε μια μεγάλη τηλεόρση plasma και αποκάτω ένα τζάκι.Ο απέναντι τοίχος ήταν γύαλινος και έβλεπε όλη την φωτισμένη πόλη.Συνέχισα να περπατάω και βρέθηκα σε μια μικρή άψοχα επιπλομένη κουζίνα.Είχε ένα πάγκο με αλκολούχα ποτά,ψυγειάκι,κουζίνα και τραπέζι με καρέκλες.Επεξεργάστηκα λίγο τον χ΄βρο και προχώρησα σε μια κλειστή πόρτα.

Ανοίγοντας την βρέθηκα στο υπνοδωμάτιο.Ένα μεγάλο ψηλοτάβανο χώρο.Μέσα είχε ένα τεράστιο υπέρδιπλο κρεβάτι με μια στοίβα απο πουπουλένια μαξιλάρια πάνω του που σε προκαλούσαν να βυθιστείς σε αυτά.Κατευθήνθηκα γρήγορα προς το μπάνιο καθώς ένιωσα την κούρασε να με κυριέυει και θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο ήμουν εδώ.

Όχι για διακοπές αλλά για αποστολή.Προχώρησα γρήγορα για ένα μπάνιο.Αύριο είχα να επισκεφτώ τριάντα άτομα.Γνωστούς της Αιρις και να μιλήσω μαζί τους.Ανατρίχιασα καθώς ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή στο να μιλάω με αγνώστους.Με μια κίνηση μπήκα στο κρεβάτι μου και αποκοιμήθηκα αμέσως.

.......................................................................

Βισκόμουν στο αυτοκίνητο που μου είχε παραχωρηθεί και κατευθηνόμουν προς το σπίτι της κυρίας Άλισον Πίτερσον.Θ μιλούσαμε για την Αιρις και ήταν η πρώτη στην λίστα με τα τριάντα άτομα που έπρεπε να μιλήσω.

Έφτασα έξω από ένα σπιτάκι που θύμιζε παιδική ζωγραφία και χτύπησα την πόρτα.Μπροστά μου είδα μια ηλικιωμένη κυρία με τα μαλλία της πιασμένα κότσο να με κοιταει παραξενεμένη.

-Γεία σας,είπα αμήχανα,έρχομαι εκ μέρους του Ντειθ..είπα

Η ηλικιωμένη ξαφνικά χαμογέλασε

-Με συγχωρείς κορίτσι μου,είπε,πέρασε μέσα,απλά η ομοιότητα είναι τόσο μεγάλη..πρόσφατα έμαθα οτί η δεσποινής Αίρις είχε δύδιμη αδερφη.Δεν ήξερα καν οτι έιχε εξαφανιστεί.Γέννησε η κόρη μου και αναγκάστηκα να φύγω απο το σπίτι τους παρόλο που δούλευα μόνο μερικούςμήνες εκεί, να φανταστείς τα αφεντικά μου δεν ξέρω πία είναι δεν α είχα δει ποτέ.

Πήρα μια βαθεία ανάσα γιατί τα είχε πεί όλα μαζί και της τελείωσε η αναπνοή.

-Εγώ ήρθα να μου μιλήσετε για την Αίρις,είπα προσπαθόντας να κατευθήνω το θέμα της συζήτησης για να τελείωσω όσο πιο γρήγορα γινόταν.

-Δεν έχω πολλά να σου που,είπε,δούλεψα εκεί πέρα μερικούσ μήνες μόνο και δεν πρόλαβα να δώ πολλά.Ευγενικό κορίτσι αλλά φαινόταν κάτι να το προβλημάτιζε.Τσακωνόταν συχνα και με τους γονείς της.

Στο σημείο αυτό με κοίταξε αμήχανα,-Με συγχωρείς,είπε,του γονείς σας.

Την καθυσήχασα με ένα νεύμα-Δεν υπάρχει πρόβλημα,είπα

-Έβγαινε και γυρνούσε πολύ αργά πολλές φορές μεθυσμένη και αυτό προκαλούσε τον θυμό τους.Γενικα όμως ήταν ήσυχη και καλή.Απλά είχε βγεί απο τον δρόμο της.

Της έγνεψα και την άφησα να φλυαρήσει λίγο ακόμα.

Στην συνέχεια σηκώθηκα ορθια και αφού την ευχαρίστησα βγήκα έξω και την διέγραψα απο την λίστα.Είχα άλλους 29 ανθρώπους να επισκεφτω.