💘
Kapının açılma sesiyle birlikte bilincim yavaş yavaş yerine gelirken uyuyakaldığımı da yeni fark ediyordum.
Çoktan gecenin bir yarısı olduğu için her yer karanlıktı ve gelen kişiyi göremiyordum. Aklıma Hyunjin gelince uyuduğuma lanet ederek hızla yerimde doğruldum.
"Abi? Uyandın mı?"
Başımı salladım.
"Bir haber var mı?"
"Hayır . Hiçbir ses çıkmıyormuş. Sabaha kadar orada kalmamalarını söyledik aşağıdalar uyuyorlar."
"İyi yapmışsınız. Sen neden uyumadın? "
Omzunu silkti.
"Uykum gelmedi."
Anladığımı belli etmek isterce başımı salladım.
"En azından uzan biraz . Dinlenmelisin."
Gülümseyerek başını salladı ve iyi geceler dileyerek odadan ayrıldı. O gece bir daha uyuyamadım. Kütüphaneye gidip işimize yarayabilecek herhangi bir şey aradım.
Ve sonuç koca bir sıfırdı.
Daha fazla beklemek beni fazlasıyla endişelendiriyordu ve bir haber de alamıyorduk.
Kahvaltıdan sonra üstümü değiştirerek diğerlerinin yanına indim.
Hepsinin yüzündeki ifade aynıydı. Yeonjun ve Soobin'e başımla selam verip bir yere oturdum. Düşünüp duruyordum ve aklıma gelen ve mantıklı olan tek bir şey bile yoktu.
En azından mantıksız da olsa bir fikrim vardı.
"Ben biraz hava almaya çıkıyorum. Bir şey olursa haber verirsiniz."
Sözümü bitirip dış kapıya doğru yürümeye başladım. Mia paltomu getirip arkamdan kapıyı kapattıktan sonra derin bir nefes alıp yürümeye başladım.
Hyunjin?
Duyuyor musun?
Korkuyorum
Uzun ve bomboş bir o kadar da düşüncelerle dolu bir yürüyüşün ardından adımlarım fark ettiğin benzerlik yüzünden yavaşlarken bir süre sonra tamamen durmuştum.
Dejavu
Genelde kafamı dağıtmak için yürüyüşe çıktığımda adımlarım aynen böyle beni buraya getirirdi. Ve ben de geri kaçardım.
Ama şimdi yıllar sonra onun burada olduğunu bilirken kaçıp gidemezdim. Korkak bir çocuk gibi davranamazdım.
Son kez şansımı denemek istiyordum.
Hyunjin
Orada mısın?
Duyuyor musun?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pink Ribbon | Hyunlix
FanfictionKim bilir belki de tüm o hikayeleri anlatanlar yanılıyordu . Belki de anlatılanlar hiç gercekleşmemişti -tamamlandı
