ဒီေန႕က Gwacheonရဲ႕လမ္းမေတြေပၚလူအနည္းငယ္ရႈပ္လို႔ေနတယ္။
ဒုတိယစာသင္ႏွစ္လဲစတင္ေနၿပီမို႔ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္လိုက္တိုင္းလဲေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီလိုေတြ႕ရေတာ့ အရင္ကအခ်ိန္ေတြကိုနမ္ဂြၽန္းေသခ်ာေပါက္လြမ္းမိတာေပါ့။
Seoulကေနနာရီဝက္ေလာက္ကားစီးရင္ေရာက္တာမို႔ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီးဘာအစီအစဥ္မွမရွိပဲေရာက္ခ်လာခဲ့တာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာမဟုတ္ေပ။ mapမွာလဲမေပၚတာမို႔ မွတ္ဉာဏ္ေရးေတးေတးကိုပဲအားကိုးရေတာ့ဖို႔ျဖစ္လာၿပီ။
ဘတ္စ္ကားႏွစ္ခါစီးခဲ့ရၿပီး ဟိုလူကိုေမး၊ဒီလူကိုေမးနဲ႕ ညေနေစာင္းအခ်ိန္မွပဲပန္းတိုင္ကိုနမ္ဂြၽန္းေရာက္လာေတာ့တယ္။
"낙원"
Paradise လို႔အဓိပၸါယ္ရတဲ့စာအုပ္ဆိုင္ေလးေရွ႕မွာနမ္ဂြၽန္းေျခစုံရပ္လိုက္တယ္။
ေဆးအသစ္ေတြထပ္သုတ္ထားပုံရတာကလြဲရင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကအစအရင္အတိုင္းပဲ။ အထဲကိုဝင္ဖို႔ရင္ခုန္လာမိတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရယ္ရင္း နမ္ဂြၽန္းေရ႐ြတ္မိတယ္။
"၆ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ"
_______
လူမရႈပ္တဲ့ေနရာေလးမွာရွိေနတာမို႔ အခုလိုညေနေစာင္းအခ်ိန္မွာဆိုင္ေလးကလူရွင္းလို႔ေနတာေပါ့။ William Wild ရဲ႕ "Feather"ကိုတိုးတိုးေလးၾကားေနရၿပီး ခ်ယ္ရီနံ႕သင္းသင္းေလးလဲရေနတယ္။
မွတ္ဉာဏ္ေတြကိုႀကိဳးစားပုံေဖာ္ၿပီးဆိုင္ေလးကိုေဝွ႕ဝိုက္ၾကည့္မိတယ္။ အျပင္ကၾကည့္ရင္သာက်ဥ္းတယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့ အထဲကိုေရာက္သြားရင္ေတာ့သိပ္ကိုခမ္းနားတယ္။ Vintageပုံစံအျပင္အဆင္ေတြေၾကာင့္လဲျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လိုက္တာနဲ႕ညာဖက္မွာေကာင္တာရွိၿပီး ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ဒုတိယထပ္ကိုသြားဖို႔ေလွကားရွိတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြကိုနံရံသေဘာနဲ႕ေဆာက္ထားတာေၾကာင့္ ပတ္ပတ္လည္မွာစာအုပ္ေတြကိုေတြ႕နိုင္တယ္။ ပထမထပ္မွာစားပြဲရွည္တစ္ခုရွိၿပီးစာထိုင္ဖတ္လို႔လဲရနိုင္တယ္။ ဒုတိယအထပ္မွာေတာ့ ပုံမွန္စာၾကည့္တိုက္ေတြလိုမ်ိဳးစာအုပ္စင္အခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး နမ္ဂြၽန္းသေဘာအက်ဆဳံးေနရာေလးျဖစ္တဲ့ ျပတင္းေပါက္နားကစားပြဲဝိုင္းေလး။
