"Her şeyden ümidimi kesmişken, sen çıktın karşıma.
Yaşama sebebim oldun..."
Hayal kırıklarıyla dolu bir kız vardı. Bu kız hiç aile şefkati arkadaş sevgisi görmemiş bir kızdı. Tâki o çocukla tanışana kadar. O çocuk hiç sevgi görmemiş kıza umut oldu, güneşi oldu ,karanlıktan kurtaran oydu. Kız bu çocuğu ölümüne sevdi, çocuk da onu çok sevdi. Kız o hatayı yapana kadar. Okullar açılmıştı , farklı şehirlerde oldukları için çok sık konuşamıyorlardı. Kız artık okul stresine girmeye başladı. Bunu da istemeyerek sevdiği çocuğa yansıttı ve ayrılmak istediğini söyledi. Çocuk çok üzüldü, hayal kırıklığına uğradı. Kız ne yaptığının farkında bile değildi ama artık iş işten geçmişti. Zamanı geri alamazdı. Çok pişmandı. Ne yapsam ne etsem de tekrar barışabilsek diye çok düşündü. 2 hafta sonunda yazma kararı aldı. İçinde küçük de olsa bir umut vardı. Ama beklediği gibi sonuç çıkmadı.
Sevdiği çocuk istemedi. "Zorlamaya gerek yok olmuyor bizden. Lütfen zorlama." dedi çocuk.
Ama kız ısrarlıydı çocuğu ölümüne seviyordu. Onun için yaşadığı şehre bile gidecekti.
Çocuk bunu bilmese de yapacaktı. Kız çok ısrar etti. Ama çabaları boşaydı. Kız söyledi çocuğa "istemiyorsan, istemiyorum de ancak öyle vazgeçerim." dedi. Çocuk buna cevap veremedi.
"lütfen zorlama, lütfen." diye diretti. Belli ki çocuk da hala kızı seviyordu ama hayal kırıklığına uğradığı için güveni sarsılmıştı.
Kız anlayışla karşıladı. Çocuk bunun için teşekkür etti. Ama bu duruma katlanamıyordu. Eskisi gibi olmak istiyordu. Eski samimiyetlerine dönmek istiyordu kız. Ama bu artık imkansız olmuştu. Çocuk belki bir kere dinleseydi kızı ona hak verirdi. Ama kız içini dökemedi. Çekindi, utandı, korktu. Kimseye anlatmadıklarını ilk defa birine anlatacaktı. Bu o kadar kolay bir şey değildi. Yapamadı, anlatamadı. Çocuk kıza çok güvenmesine rağmen kızın bu davranışından sonra güveni sarsıldı eskisi gibi olamadı. Çünkü kız bunu tam 3 kere yapmıştı. Ama çıkıp da biri neden yapıyorsun bunu demedi. Kimse sormadığı için kızda anlatmadı.
Anlatsa da kim inanırdı, kim kulak asardı bu kıza. Küçüklüğünden beri kimse bu kızı kâle almamış, kimse umursamamış, güvenmemiş. Kız küçüklükten kalan travmaları atlatamamış.
Bunu da başkalarına yansıtıp durmuş. İstemeden çok yanlış yapmış. Ama kimse gelip de neden böyle yapıyorsun dememiş. Hep ön yargılı olmuşlar, kimse bu kızı düşünmemiş.
Sonunda beni seven, bana güvenen birini buldum derken istemeyerek çocuğu çok üzmüş. Ve bunun telafisi yoktu.
Kız üzüntüden çökmüştü, Her gün ağlamaktan gözleri şişmişti. Ama genede onu soran olmadı, umursayan olmadı. Tek arkadaşı vardı o da sanaldandı.
Arkadaşı "nasılsın" diye sorduğunda hep "iyiyim" diyordu. Ama yalan söylüyordu. Yanında değildi sonuçta. "kötüyüm" desen ne yapabilirdi ki. Sarılabilir miydi ? Elini tutabilir miydi? Kafanı dağıtmak için seni dışarı çıkarabilir miydi? Bir şey yapamazlardı.O yüzden iyiyim demek daha mantıklıydı.
Kız bunların artık yükünü kaldıramaz hale geldi. Kendine zarar verip duruyordu. Aile baskısı yüzünden gözü dönmüştü artık. En ufak bir şeye bile sinirlenir hale gelmişti.
Sinirini atması için bir şeyler yapması gerekiyordu. Bunu da duvarlara, dolaplara vurarak yapıyordu. Acaba sevdiği çocuk bilse ne yapardı. Kendine zarar verdiğini, kendini sürekli üzdüğünü bilse ne yapardı. Tekrar yazar mıydı? Arar mıydı? Yanına gelmeye çalışır mıydı?
Bunların hiç biri olmazdı. Çünkü çocuğun güveni çok sarsılmıştı. Belki de kızı eskisi gibi sevmiyordu. Belki artık hiç sevmiyordu. İçinde kıza olan gram sevgisi kalmamıştı belki de. Ama kız umudunu kaybetmiyordu. Ne kadar sürerse sürsün çocuğu bekleyecekti. Ona olan sevgisi hiç dinmeyecekti. Her geçen gün daha çok kuvvetlenecekti. Kız ısrarlıydı ve onu kimse vazgeçiremezdi. O çocuğa deliler gibi aşıktı.
Gecelerce hatta günlerce fotoğrafına bakıp sürekli ağlardı. Göz yaşı hiç durmazdı. Hep pişmanlık çekerdi. Vicdan azabından artık dayanamıyordu. Artık tek başına ayakları üzerinde duramıyordu. O çocuğu artık istiyordu ne olursa olsun ona geri gelmesini istiyordu. Bunu başaracaktı kendine güveniyordu.
Ama önünde engeller vardı. İlk engelleri aşması gerekiyordu. Yapacaktı engelleri aşacaktı. Sevdiği çocuk için her şeyi yapacaktı. O çocuk onun için doğru kişiydi. Onun elleri arasından kayışını izledi.
Ama artık izleyemezdi. Çocuğu geri getirmeliydi. Ne olursa olsun bunu yapmalıydı. Onsuz hiç bir şey yapamıyordu. Onla konuşurken sürekli yüzünde bir tebessüm olurdu. Ama artık o da yoktu. İçinde hissettiği o duyguyu tekrar yaşamak istiyordu. Ama farklı kişiyle değil O çocukla bunları tekrar yaşamak istiyordu...
