21 yaşındaydım Aralık ayında evlenmiştim eşimle mutluyduk günlerden bir gün yani 14 Şubat sevgililer gününde dünyaya bir meleğin gelecegini öğrendiğimde gözlerim hafif yaşlı yüzümde ufacık bir tebessüm çok heycanlı biriydim 9 ay sabırsızlıkla zar zor geçti ve ogün geldi çattı seni kucagımıza alacagımızı heyecanla bekledik 20 ekimde dünyaya gözlerini açtın hayatımıza hoşgeldin meleğim ismin Esila oldu ismin gibi anlamıda okadar güzeldiki RABBİNİ SABAH AKŞAM AN dı meleğim minnak ellerin minnak ayakların minnacık gözlerinle bana bakıyordun evimize geldigimizde sen 4-5 günlük oldugunda korku dolu anlar başladı ilk kez gördügüm anlamsız bilgisiz kaldıgım degisik kasılma gibi vucudunun birden atması gibi bir hareketin vardı çok korkmuştum videonu çekip doktora gösterecektim seni doktora götürüp gösterdigimde önemsiz normal demişti ama normal degilmiş sen 11 günlük oldugunda sabah 5 civarı babanı işe ugurladıktan sonra altını temizlemek için üzerini çikartmıştım birden bire sana birşey oldu hayatımda ilkkez bir bebegin donmuş vaziyette oldugunu mosmor kalıp nefes alamadıgını görmüştüm elim ayagıma dolanmış korkudan titriyor ne yapması gerektigini bilmeyip hemen araç çagırıp hastaneye götürmüştüm ve yine normal demislerdi meleğim okadar korkmuştumki geceleri uyanıp nefes alıyormusun diye seni kontrol ediyordum ama senin mosmor donmuş vücudun gecmiyordu tekrar tekrar oluyordu hissediyordum birşey vardı ama ney oldugunu bilmiyordum günde 2 kez olunca başka bir hastaneye göturdüm ve orada yine olmuştu sana bakmaya gelen doktorlara ağlayarak tek dedigim "kızıma birsey olmaz demi kaybetmem demi" okadar korkmuştumki seni kaybetmekten ve kısa süreligine kaybettim yogun bakıma aldılar seni rahatsızlıgının ney oldugunu arastırmaya başladılar...
Bizi aşagıya gönderdiler babanla beraber hastanenin bahçesinde dört gözle iyi haberlerini gözümüzü kırpmadan bekliyoruz saatler geçmek bilmiyor süt sağmam için cağırıyorlardı bir kaç gün sonra sütümüde veremedim istemediler "evinize gidin biz sizi ararız" dediler ama biz seni bırakamazdık neyin oldugunu iyilesip iyileşmiyecegini bilmiyorduk sen yogum bakimda yatarken baban benden kaciyor ben babandan kaciyorum ağlıyoruz sonra gözyaşlarımızı silip birbirimizi teselli ediyoruz aslında aklımızdan geçen "kızımızı kaybedermiyiz?, ona birşey olurmu?, Eşime nasıl derim?," diye düsünürken 1 ay boyunca hastanede kaldın ve ögrendikki Epilepsi hastasıymışsın duyunca yıkıldık dogdugunda olan korkularım devam etti nefesini kontrol edip uyumadan seni bekleyip ağlamaktan gözlerim kan çanağı olmuştu dua'mdı 40 nı evimizde uçurmak ve kabul oldu 40. Günde taburcusunuz dediler verdiler ilaçlarını benim başta dondugunu sandıgımda nöbetmiş dedilerki nöbet geçirebilir videosunu çekin işte ogünden buyana her saniyem her dakikam her saatim hergünüm korkuyla geçiyor İsminin Anlamı gibi RABBİMİ SABAH AKŞAM ANIYORUM meleğim...
