Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

(FİNAL)72: Beşik Kertmesi

Lütfen veda konuşmasını okuyun. Sizden son ricam.

72.Bölüm: Beşik Kertmesi

"Abi!"

"Güzel kardeşim."

"Hoş geldin. Neden geleceğini bana söyleseydin? Seni karşılamaya gelirdim." demişti Melek ayrılırlarken. Gözlerinin içi parlıyordu her ikisinin de. Birbirlerini nasıl sevdiklerini görebiliyordum.

"Boş ver. Ne gerek var? Ben kendim geldim işte. Hem, senin yorulmanı istemem. Kıyamam kız sana." derken yanağını sıkmıştı Melek'in.

Melek'in abisi oldukça enerjik birisiydi. Gözleri ışıldıyor, dudaklarındaki gülümseme bir an olsun solmuyordu. Pozitif birisiydi. Duruşu, gülüşü onunda ele avuca sığmayan bir tarafı var gibiydi. Bu hali inanın ne kadar Melek'e benzese de bana çok tuhaf gelmişti.

Melek'in bana ailesini ilk anlatışından sonra aklımda hayalimde tamamen bambaşka bir resim canlanmıştı oysaki. Tam olarak ne beklediğimi bende bilmesem de bu kadar güler yüzlü birini beklemediğim apaçıktı.

Üstelik bu ikisi baya iyi anlaşıyorlardı. Hatta baya baya iyi. Öyle ki;

"Abi ya. Seni çok özlemişim." diyerek bir daha sarılmıştı Melek ona.

"Bende seni fıstık. Bende seni."

"Hoş geldin abi." diyerek Kumru araya girmişti bir süre sonra. Yoksa onların ayrılıp da bizi görecek halleri yoktu. Böyle ikimiz köşede kalmıştık. Bir tuhaf olmuştu.

"Hoş buldum. Nasılsın Kumru?"

"İyiyim. Sen nasılsın?"

"Ben harikayım! Sizleri gördüm daha iyi oldum." gerçekten, sesinden ve vücut dilinden ne kadar mutlu bir adam olduğu anlaşılıyordu.

"E Abi yengem, yeğenlerim nerede? Onları getirmedin mi yoksa?"

"Maalesef bu defa değil. Ben bazı işlerimi halletmeye geldim. Yarın geri döneceğim." dediğinde Melek'in yüzü anında düşmüştü.

"Ama hemen mi? Biraz daha kalsaydın."

"Bende isterdim ama bugün için zar zor izin aldım. Bir daha gelişime söz daha çok kalırım. Hem onları da getiririm. Anlaştık mı?" hemen de tatlı dille gönlünü almıştı kardeşinin.

"Anlaştık. A bu arada Ece, bak sizi tanıştırayım. Sana bahsettiğim öğretmen olan abim bu, İlker." benim de burada bulunduğum her ne kadar akıllarına geç gelse de bozuntuya vermeden elimi uzatmıştım.

"Memnun oldum." demişti sıkarken.

"Bende memnun oldum." demiştim.

Bakışlarında hiç de yeni birisiyle tanışıyormuş gibi bir havası yoktu İlker abinin. Sanki yıllardır tanıyordu beni. Hep bu evdeymişim gibi doğal durması hoşuma gitmişti.

"E biz niye böyle ayakta kaldık? Otursak ya artık." diye Melek sonunda kendine gelerek salonu göstermişti.

"Siz geçin hanımlar, ben kankamı bekliyorum." diye cevap verince elimde olmadan gülmüştüm.

"Kankam mı?" diye ağzımdan şaşkınlığımı kaçırmıştım.

"Evet. Hadi be Uraz! Nerede kaldın be oğlum?" diye merdivenlere doğru bağırınca ağzım açık kalmıştı.

Ben doğru mu duymuştum? Uraz mı demişti? İlker abi gibi neşeli birinin 'kanka' olarak seslendiği kişi Uraz abi miydi yani şimdi? Bir an bu resmi kafamda canlandıramamıştım ama gözlerimle görmek ayrı bir şölen olmuştu.