■● « 49 Pages with 49 Days »●■

01 - ලෝකෙ සමහර දේවල් බාඳුරා වගේ.

□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□
○●○●□■□ 49 Pages with 49 Days □■□●○●○
■□■□■□■□☆01☆□■□■□■□■

2017.03.10
•••••••••••••••••

වාව්...... අවුරුදු ගාණක් ඉඳලා මට තිබුණ එකම ආසාව දකුණු කොරියාවට එන එක. අද ඒ හීනෙ හැබෑ වුනා.
මම සෝල් airport එකට ඇවිත් ටිකක් වටපිට බල බල ඉන්නකොට කවුරුහරි මට කතාකළා. මම ඒ පැත්තට හැරුනෙ ඩයල් එක කවුද බලන්න.
ඒ හිටියෙ මං මෙහෙ වැඩට ආපු කම්පැනි එකේ ලොක්කා.
මම මගෙ කෝට් සාක්කුවෙ තිබ්බ ෆෝන් එකත් අතට අරන් එයා ලඟට ගියා.

"hello සර්. මම තමයි ලයා දිල්. "

"welcome laya."

"සර් ඇයි සර්ම ආවෙ?'

"ආ... දන්නවනෙ අපේ කම්පැනි එක එහෙම ලොකු එකක් නෙවෙයිනෙ. ඔයා මගෙ කම්පැනි එකේ මැනේජර් නිසයි මම ආවෙ."

"Thank you sir."

ඇත්තටම මට හිතුනා අමාරුවෙන් හරි ඉගනගත්තු එක මාර වටිනවා කියලා. මොකද ලංකාවෙ මොළ වලට මෙහෙ මාර තැනක් තියෙන්නෙ.
ඒත් මම ආපු මේක නම් ඉතින් සාමාන්ය stationery කම්පැනි එකක්. ලංකාවෙදි , උපාධියත් අතේ තියන් හිටියා වුනාට හරි හමන් ජොබ් එකක් හොයාගන්න නැති වුනා.
මං ඒලෙවල් කරන කාලෙ තමා මගෙ අම්මයි තාත්තයි නැති වුනේ. නුවර තේ කර්මාන්තශාලාවක එයාලා වැඩ කළේ. ඒ ෆැක්ට්‍රියෙ ඇති වුන ගින්නකින් දෙන්නම මැරුණා. ඊටපස්සෙ මට හිටියෙ ඉතින් ආච්චි තමා. උපාධියකුත් තියන මම ජූස් බාර් එකක බීම හදන්න ගියේ වෙන කරන්නම දෙයක් නැති වුම තැන. හැබැයි ඕලෙවල් විතරක් යන්තම් කරගත්තු මගෙ ඕලෙවල් පන්තියෙම කෙල්ලෙක් කම්පැනි එකක සෙකට්‍රි කෙනෙක් වෙලා. එහෙම වෙලාවට තමා හිතෙන්නෙ අත්තගෙ මුත්තගෙ නෑකමකින් හරි දේශපාලඥයෙක් නෑදෑයෙක් නොවුන එකේ කරුමෙ කියලා. මේ ලෝකෙ හරිම අමුතුයි.
හරියට ජොබ් එකක් නැති නිසා වැලේවැල් නැතුව හිටපු එකේ මෙහෙම එකක් ලැබුණ එකම වාසනාවක් කියල තමා මට හිතුනෙ.

..........

අපි සොල් වල තිබ්බ අපෙ කම්පැනි එකේම පොඩි හොටෙල් එකක එදා නැවතුනේ. මොකද මම සෝල් වලට ආවෙ රෑ වෙලා නිසා මේ වෙලාවෙ අපිට කම්පැනි එකට යන්න බෑ. ඇත්තටම කම්පැනි එක තියෙන්නෙ සෝල් වල ටිකක් කොනකට වෙන්න බීච් සයිඩ් එකක. මම dinner එකත් අරන් මගෙ රූම් එකට ගියා.