Έτσι είμαστε εμεις οι νέοι.
Ποτέ δεν ακούμε τους γονείς μας.
Πάντα κάνουμε του κεφαλιού μας.
Λέμε συνέχεια "πωω μας τα επριξες" ή " παρά τα μας ρε μάνα" ή ακόμα " τι κουραστικόι που είναι οι γονείς μου? όταν πάω 18 θα φύγω" χαχαχα αυτη ειδικά είναι η συνηθισμένη ατάκα όλων μας.
Δεν είναι έτσι όμως. Οι γονείς μας παλεύουν για εμάς. Μας αγαπάνε περισσότερο και από την ζωή τους. Θα έκαναν τα πάντα για εμάς και εμεις τους το ανταποδιδουμε με όχι και τον καλύτερο τρόπο. Θυμωνοντας ή βρίζοντας αντιδραμε συνεχώς για το οτιδήποτε και αν πούνε και έχουμε αρνητική άποψη. Θυμώνουμε όταν μας λένε "όχι" και λέμε γιατί οι άλλοι έτσι γιατί οι άλλοι αλλιώς. Γινόμαστε κακομαθημενοι πολλές φορές για τα δικά μας "θέλω" και "πιστεύω" . Θυμώνουμε και θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε. Μα τελικά δεν καταλαβαίνουμε κάτι. Και τι είναι αυτό το κάτι?
Ότι υπάρχει λόγος που τα κάνουν.
Και ο λόγος? ότι μας ΑΓΑΠΆΝΕ και θέλουν να μας προστατέψουν από το κακό που υπάρχει στον κόσμο στις σημερινές εποχές. Θέλουν να μας προστατέψουν από τούτο τον άθλιο κόσμο που κρύβει απέραντους κινδύνους. Θέλουν να μας κάνουν σωστους και άξιους ανθρώπους. Να μπορέσουμε να επιβιώνουμε σε οποιαδήποτε συνθήκες της ζωής μας. Θέλουν να μας διδάξουν την αξιοπρέπεια και την ειλικρινά. Να ξέρουμε να φερόμαστε σαν άνθρωπους και όχι σαν ζώα. Γιατί άμα πάρουμε πολύ αέρα τότε θα θέλουμε και το περισσότερο. Ξανά και ξανά. Και αυτό καταλήγει ή σε ναρκωτικά ή σε βιασμούς ή σε αδιανόητα πράγματα. Μας μεγαλώνουν σωστά για να ζήσουμε σωστά, αλλά είναι και κάποιοι άλλοι που δεν μεγαλώνουν σωστά και καταστρέφουν την ζωή των άλλων παιδιών. Γιατί απλά ετσι μεγαλώνουν. Με ελευθερίες που δεν πρέπει.
Και να γυρίσουμε λίγο στην ιστορία... η Λία ήταν ένα πολύ καλό κορίτσι μα πολύ ζωηρό (με την καλή έννοια) για την ηλικία της. Ήθελε να πηγαίνει συνέχεια βόλτες, δλδ να κανεί πολλές εξόδους σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Ναι ήταν άριστη μαθήτρια μα δεν ήταν και πολυ συνεπείς στις άλλες υποχρεώσεις της. Με σκοπό ο πατέρας της να προσπαθεί συνεχως να τη γιωσει από το ροζ συννεφάκι της και να την φέρει στην σκληρή πραγματικότητα για να μπορέσει να επιβιώσει. Ήθελε να την κάνει σωστή κυρία. Να Είναι απλα μια σωστή γυναίκα.
~Γιατί σε αυτό το κόσμο οι σωστοί άνθρωποι επιβιώνουν~
<< ψιτ ψιτ >>
<< τι είναι Ντίνα? >>
< ο Χάρυ ποτέ γυρνάει? >>
<< δεν ξέρω, αλλά λογικά σύντομα εύχομαι >>
<< κορίτσια συμβαίνει κάτι? >>
<< όχι κύριε >> είπε η Λία και γύρισε γρήγορα το κεφάλι της στην Ντίνα αγριοκοιτοντας την.
Ήταν ακόμα μια φορά στης σκέψεις της χαμενη μα διακόπηκαν γρήγορα γιατί χτύπησε το κουδούνι.
Μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα παγκάκι.
<< ποιος θα βγει σήμερα? >> ρώτησε χαλαρά ο Τζέιμς
<< εγώ >> είπαν όλοι μιας και ήταν Παρασκευή.
<< Οκευ εφτά στο γνωστό >> αναφώνησε ο Τζέιμς συμφωνώντας όλοι με την ιδέα του.
<< εγώ όχι >> μουρμούρισε η Λία.
<< γιατί? >> ρώτησε γρήγορα η Ντίνα
<< γιατί έχω μάθημα και μετά πρέπει να πάω σπίτι να προσέχω τον μικρό σορρυ >> είπε κοιτώντας κάτω.
<< δεν μιλάς σοβαρά? >> είπε η Εβελιν.
<< ναι μιλάω σοβαρά. Καταλάβετε το. Δεν βγαίνω πλέον, δεν διασκεδάζω, απλα δεν ζω. Έχω ένα αδερφό να φροντίσω και ας είναι δώδεκα χρόνων. Έχω υποχρεώσεις. Και είναι πολλές αυτή τι στιγμή και σίγουρα σημαντικότερες από την διασκέδαση. Καλά να περάσετε λοιπόν. >> είπε με ηψυλο τόνο και έφυγε. Αφού μπήκαν ξανά όλοι μέσα μετά Από λίγο η Τίνα ( ενημερώνω η κολλητή της Λίας λέγεται και Ντίνα αλλά και Τίνα ) της έδωσε ένα χαρτί. Το άνοιξε και καθώς το διάβασε συγκινήθηκε. Ναι ήταν ένα χαρτί από τα παιδιά που της ζήτησαν "συγγνώμη" . Η ώρα περάσετε γρήγορα. Η λήξη του σχολείου έφτασε. Πήγε να πάρει τον μικρό από το σχολείο για να πάνε σπίτι. Η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα. Είχανε φάει, διαβάσανε και καθόντουσαν στον καναπέ αγκαλιά όταν το τηλέφωνο χτύπησε. << εμπρός? >>
Είπε η Λία, μια αντρική φωνή ακούστηκε από την άλλη γραμμή << γειά σας δεσποινης τηλεφωνουμε για την συνέντευξη σας χθες και σας ενημερώνουμε πως πειρατέ τη δουλειά. Συγχαρητήρια. Αύριο στις εφτά μ.μ. να είστε εδώ >> <<ναι σας Ευχαριστώ πολύ >> χαρούμενη η Λία χοροπηδουσε από την χαρά της. << μικρέ τα πράγματα θα φτιάξουν επιτέλους. Όλα θα πάνε καλά >> του είπε και τον πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.
Ναι ήταν και αυτό ένα αρκετά μεγάλο κεφάλαιο γιατί αυτή η ιστορία έχει μόνο αλλά τρία παρτ + τον επίλογο.
