Seviyor muydum? Belki.. Onunla olmuyordu onsuz hiç olmuyordu... Sürüklendiğim yanlızlığın bir tarifi hiç yoktu... Evden kaçalı 6 ay olmuştu. Annemler evlenmek için erken bir yaşta olduğumuzu söyleyince bende bir gece yarısı evi onunla birlikte terk ettim. Yaptığım hatanın farkına vardığımda çok geç olmuştu.. Sözde hayatımı adadığım erkek beni terk etmişti. Eve dönemezdim , param yoktu , liseden terktim. İlk gördüğüm iş ilanına başvurdum. Küçük bir butikte iş buldum. Ayda 70 dolar ödediğim bir oda kiraladım. O da küf kokuyordu. Tavanı akıtıyordu. Baskın bir rutubet kokusu vardı. Duvarların boyası dökülüyordu. Yerde sadece bir şilte, kırık bir televizyon ve bu durumda ki bir daire için lüks sayılabilcek derecede durumu iyi bir müzik çalar vardı .Önemi yoktu tabi bunların. Benim için önemli olan hayatta tek başıma ayakta durabilmekti. Başarmıştım sanırım . Paramı kazanabiliyordum. Ama erkek arkadaşımdan yediğim darbeden dolayı kimseye asla yenide güvenemiyordum. Aradan 4 ay daha geçti.Arkadaş edinmedim Az bi zaman olsada kalbimi yeniden sevmeye kapamıştım. Bu arada para biriktirmeye başladım. Belki liseye yeniden dönerdim. Düşünürdüm hep, düşünürdüm yürürdüm uzun uzun yürür , yağmurda ıslanır toprak kokusunu içime çekerdim. Bazende denizin kenarına gider uzunca ufuk çizgisine bakardım. Yine böyle yürümek için dışarı çıktığım bir günde , sağnak bir yağmura yakalandım. Yağmurun şiddeti arttığı için daha fazla yürümeden eve dönmek istedim. Yol kenarıda yürürken dünyanı en güzel çiçeği olan papatyalardan bir kaç adet gördüm , kopardım. Dünyanın en güzel varlığını elimde tutuyordum sanki... Papatyalara bakarken üşüdüğümü hissettim ve yol kenarında ki kahveci dükkanlarından birine girdim. Miski gibi kahve kokusu ciğerlerime doldu...
