Bir Şeytanı Yetiştiren Bebek

1. Bölüm

Bulanık görüşümü temizlemek için gözlerimi birkaç kez kırptım.

Yumuşak yatağa bastırdım, kalkmayı başardım ve sonra duvardaki aynaya baktım ve gördüm...

Kalın tombul eller.

Dolgun sosisler gibi kollar.

Kabarık yanaklar.

İstediği zaman hareket etmeyen bir beden.

Nasıl bakarsam bakayım bu kısa beden dört yaşında bir çocuğa ait.

Aynada kendime bakıp 'Yine.Yine geldim.' diye düşündüm. 'Bu boktan hayatta tekrar yaşayacağıma inanamıyorum.'

Benim adım Leblaine.

Başlangıçta hayatım darmadağın değildi.
29 Şubat'ta ilahi güce sahip olarak dünyaya gelen tek yetimdim ve bu nedenle 'kaderin çocuğu' olarak adlandırılıyorum. Kesinlikle şanslıyım.
Kaderin çocuğu kesinlikle etkileyici bir desteğe ihtiyaç duyacaktı, bu yüzden imparatoriçe beni yüksek bir soylu aileye kabul ettirmeye karar verdi.

Sadece İmparatoriçe Dowager'ın kucağına oturarak ve portrelerinden birini seçerek, seçtiğim ailenin çocuğu oldum.

Üç seçenek vardı.

1. İmparatorluğun düzenini koruyan adalet savaşçısı Amithie Dükü.

2. Bin alim yetiştiren tanınmış bir aile olan Vallua Dükü.

3. Büyük askeri güce ve mallara sahip olan ancak kötüler arasında kötü olan Dubblede Dükü.

İlk hayatımda seçtiğim aile Amithie'ydi.
Oldukça iyi bir babaydı. İhtiyatlı, adil ve mantıklı bir insan olarak onu yeni bir baba olarak saygıyla takip ettim.

Kaderin gerçek çocuğu olarak ortaya çıkana kadar huzurlu bir hayattı. Aslında ben sahte kaderin çocuğuydum. Günde üç ya da dört saat antrenman yapan ama ilahi gücümü gerektiği gibi geliştiremeyen benden farklı olarak Mina kusursuz bir “kader çocuğu”ydu.

Mina güneş gibi parlıyordu. Herkes onu çok severdi. Amithie dükü tarafından bile sevildi. Baba ve Mina, kader gibi birbirlerine çekildiler, sonunda Mina'nın babasının ikinci kızı olmasına yardım etti.

Kuraklık sırasında ruhu çağırdı ve öngörüsüyle savaşı engelledi ve ben...

Kötü ruhu mühürlemek için bir ritüelde Mina'ya kurban edildim.

İlk döndüğümde mutluydum. Bunun Tanrı tarafından verilen yeni bir yaşam fırsatı olduğunu düşündüm.

İkinci yaşam için “Vallua Dükü”nü seçtim. Ama her gün Dük Vallua tarafından feci şekilde dövüldüm.

O gerçek kötü adamdı.

Her gün eğitim olduğunu söyleyerek beni elleriyle döverdi. Sadece saraya gittiğimde beni yıkayıp süsledi.

İkinci hayatımın son günü de öyleydi.
Dayak yedim ve kafamı masanın kenarına çarptım ama gözlerimi açtığımda geri döndüm.

Üçüncü hayatta kaçtım. Ama bir çocuk ne yapabilir?

Zorluklardan geçerken açlıktan öldüm.
Böylece üç reenkarnasyondan sonra bir şeyin farkına vardım

'Evet, bu yanlış. Kaçalım.'
Ben öyle düşünür düşünmez kapı açıldı ve ihtişamlı giyinmiş yaşlı bir kadın içeri girdi.

Beni kucağına alıp eliyle işaret etti.
Yakında hizmetçi üç portre getirdi.
“Babanı seçmenin zamanı geldi.”
Çok nazik bir şekilde gülümsedi. Ama biliyorum.

Sahte olduğum an, bu gözler ne kadar soğuk oluyor.
İmparatoriçe saçımı okşadı ve bana portreler verdi

“İşte kaderin çocuğu. Seç."
Üç portre gördüğümde yıkıldım ve tombul yumruğumla gözlerimi kapattım.

'Sakin olalım. Zaten kalacak bir yere ihtiyacım var.'

'Geçmişte yaptığım gibi bir dilenci olarak ölemem. Sessizce yaşayabilen ve sonra sürgüne kadar açlık veya ölüm endişesi duymadan kaçabilen bir aile. Benim seçtiğim aile türü bu.' "O zaman bu sefer-"

"Aman Tanrım." Seçtiğim portreyi gören hizmetçi ve İmparatoriçe gözlerini kocaman açtı.

İmparatoriçenin mektubuyla birlikte evlatlık verilecek aileye geldiğimde, babam olacak bir adam gördüm ve kuru bir tükürük yuttum. 'O gerçekten yakışıklı.' Hassas bir çene çizgisi, keskin bir camgöbeği mavisi gözler.
Düzgün bir burun ve belirgin dudaklar. Bir gömlek tarafından gizlenmiş sağlam bir figür. Uzun boylu. Geniş omuzlar. Garip olan, böylesine güzel bir adamın gözlerinin bir katilin gözleri olmasıydı.

Sonuç olarak, bu dünyanın kötü adamı Dubblede Dükü'nü seçtim. Adamın teğmeni yanımda durdu ve çok garip bir tonda söyledi.

"İmparatoriçe senden çocuğu büyütmeni istedi."

Dubblede Dükü, uzun parmaklarıyla şık çenesine dokundu.

"O bunamaya başladı."

Sonra tereddütsüz bir beyanda bulundu ve “Onu geri gönderin” dedi.

"Ama ekselansları, Kilise ile olan ilişkinizi halletmek için bir şans. İmparatoriçenin isteğini hemen reddetmek, daha sonra işleri karmaşıklaştıracaktır.”

Belli bir yere kadar büyüdükten sonra kaçacak tek yer burası. Davayı bireyin önüne koyan Amithie ve namusa hayat gibi değer veren Val Lua bana kaçma şansı bile vermiyor. Benimle ilgilenmeyen bir adam bir üvey baba için mükemmeldi. 'Elbette tek yönlü'

Teğmenin pantolonunu iki elimle okşadım.

"7 Awalık'ta habewsiz vewgi denetimi vaw."

"Eee?" dedi teğmen,
Beni anlamamış gibiydi. Ani gevezeliğe şaşırmış görünüyor. 'dönüşümden bu yana çok zaman geçmedi, bu yüzden dilim düzgün çalışmıyor.'

Bunu önceki yaşamlarımda açıkça gördüm. Bu kış, vergi kaçakçılığı ustası Dubblede büyük bir para cezası ödedi.
Dük'ün üç oğlu var, bu yüzden anlayabileceğini düşünüyorum. 

Çocuklarla ilgilenen insanlar bunu çok iyi anlardı. Bir umudum vardı ama çabuk vazgeçtim. O soğukkanlı piç, oğlunu kendi elleriyle büyütmüş olamaz. 'Keşke yazabilseydim ama bu konuda iyi değilim, bu yüzden bir fark yaratamam.' Dük bana gözlerini dikerek sarıldı. Gözleri o kadar keskindi ki neredeyse boğazımdaki acıyı hissedebiliyordum.
"7 Aralık'ta vergi denetimi mi var?"

Bunu nasıl anladın sen şimdi ? Garip hissettim. Çocuk olmadığımı düşünürse diye, olabildiğince masummuş gibi davrandım.

"HI-hı. Şşş, bu biw sıw."

"Nos."

Dük teğmene baktı.
“Hesap defteri ne ölçüde düzenlenmiştir?”

“… Dört yaşında bir çocuk. Gerçekten inanıyor musun?"

"Dört yaşındaki bir bebeğin habersiz vergi denetimi kelimesini bildiğine inanamıyor musun?"

"Hemen kontrol edeceğim."
Teğmen buna cevap verdikten sonra hızla odadan çıktı. Dük ve ben birbirimize baktık. 'Gerçekten ürkütücü...'

Bu görünüş, zenginlik, güç, karısız yaşamak bu yüzden olmalı...
Kadınların ona yaklaşması zor olmalı ki
içeri bir hizmetçi girdi. 

"Çok kötü kokuyorsun."

"Banyo yapmana yardım edeyim mi?"

"Evet."
Kadın kollarında benimle birlikte eğildi ve ben de boynundan sarkan odadan çıktım.