Bundan 5 ay önce gibiydi.Duyguyla her zaman beraberdik.Neredeyse her saat,her dakika,her saniye konuşuyorduk.Biz hiç ayrılmayız Ayrılamayız diyorduk.Ama hiçte öyle olmadı.Sanki herşey tersine gidiyordu.Her an bir kavga çıkabilir kalpler kırilabilirdi.Bunu ikimizde çok iyi biliyorduk.Ama nedenini ilkten bilmesekte sonradan çok iyi ögrenmiştik.Geçen sene okula yeni bir çocuk gelmişti.Adı Berkaydı.Herşey o zaman başladı.Ben her zaman bunu takip ediyor.Hakkında daha çok bilgi ediniyordum.Okulda her zaman karşılaşıyor ama bir merhaba bile diyemiyorduk.Göz göze geliyor uzun süre bakışıyorduk.Aslında birbirimizi seviyor gibi gözüksekte hiçte öyle değildi sanırım.Keşke bir rüya olsa sadece ikimiz olduğu bütün saçmalamarı yaptıgimiz bir aşkimız olsaydı.Birbirimizi mutlu etmek için sebeklikler yapıp kahkahaların dibine vursaydık.Rüya olduğunu bile bile yaşasaydıl o anı.Bütün bunları anlatabilecegim tek bir arkadaşim sırdaşım vardı o da Duygu.Hemen sınıfa girip ona herşeyi anlatmaya gittim.Yanına oturdum ve herşeyi anlattim ona.Nedense bir anda suratı düşmüştü.Nedenini soramayacak kadar mutluydum o an.Benimkisi saf aşık iste.Gün geçtikçe daha da yakın oluyorduk Berkayla.Ben kendimi hic bir zaman bu kadar mutlu görmemiştim.Etrafa durduk yere gülücükler saçarak dolaşıyordum.Kimse benim moralimi bozamaz diyordum.Ama hic birşey sandığım gibi olmadı.Ben ne kadar Berkaya yakın olursam Duyguya bir adım uzak oluyordum.Ne oluyordu?Kafamda soru işaretleriyle doluydu.Yoksa.Yoksa o düşündüğüm seymi?Olamaz dimi.Hayır ya imkansız.Ama,ama ya öyleyse diye içim içimi yiyordu.Elimden başka bisey gelmiyordu gittim ve Duyguya Yoksa sen Berkayımı seviyorsun dedim.Her ne kadar bir hanım hayır desede bir yanım evet diyordu.Bir anda ayakkabımı bağlamak için aşağı eğildigimde kafamı kaldıfana kadar Duygu yok olmuştu.
