Recht in eigen hand ~moordvrouw

Hoofdstuk 26 ~Hein

Ik zit nu al 2 uur in de bosjes ongeveer 3 minuten van de boerderij van Lisa vandaan. Ik mis haar. Had ik wel weg moeten rennen? Maak ik mezelf daardoor niet NOG meer verdachte? Ik weet het allemaal even niet meer. De enige met wie ik in deze 2 uur van verstoppen heb gepraat is Mirte. Ze belde me 1,5 uur geleden, vlak nadat ik verdween. Ze wist dat ik weggelopen was. Niet echt verrassend, iedereen weet alles over iedereen. Als je een geheim verteld weet binnen 10 minuten het hele dorp het. Niemand vertrouwt me dus meer. Vertrouw ik mijzelf nog wel. Mirte vertrouwt me nog wel, dat zei ze aan de telefoon. Ze was bezorgt om me maar klonk zenuwachtig. Ze heeft toch domme dingen gedaan zoals ik? Ik heb haar in de steek gelaten en zelfs nu vertrouwt ze me nog. Ik heb haar de plek verteld waar ik ben. Het valt best wel op, het is op een groot veld bij een elektriciteitsmast. Er staat een soort plantage en daar ben ik. Ze zou fluiten als ze er was. Maar ik heb tot nu toe nog niks gehoord. Ik wacht nu al anderhalf uur. Zou ze me toch niet meer vertrouwen? Ik word gek! Van mezelf en van andere! Het mes is gevonden, mijn bandensporen, de GHB en ik was haar vriendje. Het loopt allemaal echt uit de hand. Wat moet ik nu? Ik kan niet mijn hele leven vluchten. Als ze een andere verdachte vinden ben ik al safe. Nu heb ik kans dat ik tbs krijg ofzo. Ik wil gewoon een normaal leven lijden. Zou Lise me nog geloven? Zij werkt bij de politie dus grote kans van niet. Eindelijk een meisje die ik echt leuk vind. Met Lisa wilde ik het sowieso al uitmaken. Maar ze had problemen thuis en met vrienden en ik wilde haar niet in de steek laten. Maar nu ben ik verliefd op iemand van de politie, recherche om precies te zijn. En volgens de wet mag ik dat niet omdat ik nu verdachte ben en zo niet dan ben ik 'slachtoffer'. I hate my life. Hoe kom ik hier uit? Ik heb zoveel vragen, niet alleen over mezelf of hoe het nu verder moet maar ook over andere. Wat zullen ze wel niet van me denken? Zouden zij de politie geloven? Mijn gedachten gaan echt van de hak op de tak en ik houd het niet meer vol als dit zo doorgaat. En waar blijft Mirte. Elke keer kijk ik op de klok. 17:35. Om 16:00 had ze me gebeld. De tijd gaat zo langzaam en mijn gedachten zo snel. Ik word gek! Kan iemand mij uit deze waanzin halen? Mijn leven leek 'normaal' tot gisteravond. Nu komt het verre weg niet in de buurt van normaal. Weer kijk ik op mijn mobiel. 17:36. Ooh mijn god, kan de tijd nog langzamer gaan? Ik heb het geluid van mijn mobiel op stil zodat niet mij hoort. Voor het geval dát. Ik hoor voetstappen in het gras en stop met bewegen en denken. Ik sta zo stil als een standbeeld en probeer door de takken heen te kijken of ik kan zien wie het is. De stappen komen dichterbij. Ik voel dat mijn hart sneller gaat kloppen. Mijn bloed stroomt sneller door mijn lichaam dan ooit tevoren. Misschien is het wel iemand van de politie. Alle mogelijke opties schieten door mijn hoofd, behalve diegene die het is. Want dan hoor ik een harde fluit en weet ik dat het Mirte is. Heel rustig en voorzicht kom ik naar het punt waar de bosjes stopt. Ik zie half lang blond haar en even ben ik bang dat het Lise is. Maar dan stap ik op en tak en draait Mirte zich om. Ik stap uit de bosjes en weet dat ik voor even veilig ben in haar armen. Ik omhels haar en zij mij. Ik voel haar hart snel kloppen en voel aan haar dat ze zenuwachtig is. Maar waarvoor? Ik zou diegene moeten zijn die zenuwachtig is. Ze laat me los en ik doe hetzelfde. Ze kijkt angstig om zich heen en ik merk dat ik zwaar ademhaal.

"Fijn dat je er bent. Niemand gelooft me meer, zelfs mijn moeder niet." Zeg ik nadat ik een grote hap licht had genomen. Ze kijkt me even kort aan en pakt dan mijn pols.

"Is goed. Kom mee." Ik ruk me los uit haar greep. Kom mee waar naartoe? Ze is kortaf en ik wil weten waarom. Ook waarom ze zo zenuwachtig doet.

"Ik denk niet dat dat zo'n goed idee is."

"Kom nou maar. Ik weet een veilige plek." Ze pakt mijn pols weer. Ik geef me eraan over en loop dan achter haar aan. Na een tijdje beginnen we te rennen. En waar we naar toe gaan? Geen idee...

/lieve lezers!
Omdat ik zolang niet gepost heb post ik er nu twee! Ik ben veilig geland en heb een super tijd gehad in Spanje! Ik heb niet zo veel kunnen schrijven maar ik ga sowieso weer meer schrijven vanaf morgen!
Kusjes Milou😘\