Η Πεταλούδα της Σιωπής (Το Β' μέρος Μάρτιος 2017)

Προσωπικό σημείωμα...

Προσωπικό σημείωμα...

Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσω να ανεβάζω τη νέα μου ιστορία... Δεν ξέρω πως θα πάει αλλά δε με νοιάζει κιόλας... μου φτάνει μονάχα να την αγαπήσετε.... 5 - 10 άτομα μου είναι αρκετά... διότι πολύ απλά αυτή η ιστορία έχει μια διαφορετική αξία... Επίτηδες δε έχω δώσει κανένα στοιχείο διότι το άγνωστο καμιά φορά είναι πιο γλυκό... μπορεί να σε ταξιδέψει σε όμορφους κόσμους...

Παραθέτω σε αυτό το σημείο ένα προσωπικό σημείωμα για να σας δώσω ελάχιστα στοιχεία ως προς την έμπνευση μου...

Κάποτε... χρόνια πριν ως μέρος της εξειδίκευσης μου χρειάστηκε να εργαστώ περιστασιακά σε ένα ογκολογικό νοσοκομείο... ένα μέρος διόλου ευχάριστο... οι ασθενείς σε αυτό το νοσοκομείο ήταν από παιδιά μέχρι και μεγάλοι άνθρωποι. Ουδέποτε τους συναντούσα και ουδέποτε τους μιλούσα απλώς τους γνώριζα με τα ονόματα τους και την πάθηση τους... ήταν όλοι τους για μένα ένας αριθμός και τίποτα παραπάνω. Εκείνο το διάστημα ήταν μια δύσκολη περίοδος προσωπική, που τώρα όταν κάθομαι και σκέφτομαι τι είχα περάσει γελάω σαν την ηλίθια διότι πήρα αρκετά μαθήματα στην πορεία. Σε κάποια φάση είχα βάλει τα κλάματα διότι δεν άντεχα άλλο σε αυτό το χώρο... σκεφτόμουν να τα παρατήσω κτλ. Ζήτησα άδεια να βγω έξω να ηρεμήσω.... κάθισα λοιπόν σε ένα κιόσκι για να προστατεύω από την βροχή όταν εκείνη τη στιγμή ένιωσα το χέρι μιας κοπέλας να μου χαϊδεύει την πλάτη και να με ρωτάει ουσιαστικά εάν είμαι καλά και εάν χρειάζομαι κάτι. Όταν έστρεψα το βλέμμα μου αντίκρισα μια νεαρή κοπέλα κοντά στα 20 βαριά 22... με το όνομα Ελίζαμπεθ, το οποίο το έμαθα αργότερα. Αφού ηρέμησα λίγο μου έπιασε την κουβέντα... για την ασθένεια της... σε τι φάση βρίσκονταν κτλ αλλά φυσικά δεν μου επιτρέπονταν να αναφέρω τίποτα.... απλώς την άκουγα. Η κατάσταση της δεν ήταν καλή αλλά εκείνη ήταν αρκετά χαρούμενη σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Άναψε σε κάποια στιγμή ένα τσιγάρο και τη μάλωσα αλλά εκείνη γέλασε με ύφος σαν να μην άγγιζε τίποτα...

Με νόημα μου κάνει... "Ε και αφού θα πεθάνω... σιγά..." κάπως έτσι εξαφανίστηκε η κοπέλα... επέστρεψε στο δωμάτιο της

Μετά από μέρες την ξαναείδα με το τσιγάρο στο χέρι ευδιάθετη σαν να μην ήταν άρρωστη... τότε ξεκίνησε να μου λέει μια μικρή ιστορία για τη ζωή της... για τις απογοητεύσεις και πως γενικά η ασθένεια την έκανε να αναθεωρήσει αρκετά πράματα.... την οικογενειακή της κατάσταση... τα όνειρα της... τα δύσκολα της παιδικά χρόνια.. την απογοήτευση.. την προδοσία και οτιδήποτε την είχε σημαδέψει πλην της ασθένειας της. Σε κάποια φάση την πλησίασε ένα όμορφο παλικάρι για να τη βοηθήσει να καθίσει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι διότι ήταν αρκετά αδύναμη και εννοείτε πως κουράζονταν αρκετά. Εκείνη τη στιγμή μου ζήτησε να πλησιάσω ώστε να μου ψιθυρίσει κάτι τόσο όμορφο αλλά τόσο τρομαχτικό συνάμα...

"Θα φύγω χαρούμενη... τουλάχιστον γνώρισα την αληθινή αγάπη και αυτό είναι πολύ σημαντικό... όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία... αρά είμαι χαρούμενη..." μου είπε και εκείνη τη στιγμή κοκάλωσα... δεν μπόρεσα να της πως κάτι... τι άλλωστε; ίσως να το έχετε ακούσει και εσείς από κάπου αλλού...

Ήταν η πιο δυνατή σφαλιάρα που έχω φάει στη ζωή μου... από τότε ορκίστηκα πως δεν θα υπάρχει δεν μπορώ χωρίς να προσπαθήσω σκληρά αλλά μπορώ και όπου βγει... πήρα ένα πολύ σημαντικό μάθημα από την μικρότερη σε ηλικία κοπέλα ενώ ακόμη και σήμερα θυμάμαι το χαμόγελο της. Έκτοτε την είδα άλλη μια φορά από μακριά και μετά την έχασα... δείγματα με το όνομα της σταμάτησαν να έρχονται στο εργαστήριο.... έτσι συνειδητοποίησα πως κάπως έτσι τόσο εύκολα είχε φτάσει το διαφαινόμενο τέλος... άλλωστε οι εξετάσεις της φανέρωναν την τελική ευθεία... Η Ελίζαμπεθ για μένα αρχικά ήταν ένας αριθμός... ένα νούμερο νοσοκομείου αλλά στην πορεία έγινε κάτι παραπάνω... πρότυπο ίσως όχι είναι βαριά κουβέντα... αλλά κάτι άλλο πιο απλό αλλά τόσο σημαντικό... μου έδωσε δύναμη να επιβιώσω σε μια περίεργη ξένη χώρα... να παλέψω στο βωμό της εργασίας και αναθεωρήσω επίσης κάποιες ιδέες περί ζωής και ηθικής. Μπορώ να δηλώσω πως ναι αυτή η κοπέλα μου δίδαξε την ηθική... παρόλο που για κάποιους η λέξη αυτή έχει διαφορετική σημασία.... και βαρύτητα...

Η ιστορία μου βασίζεται λίγο σε κάποια περιστατικά που μου ανέφερε... όταν θα διαβάσετε θα καταλάβετε ίσως ποια είναι αυτά... όλα τα υπόλοιπα είναι προϊόν μυθοπλασίας διότι πολύ απλά ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι εμπορεύσιμο υλικό. Την επόμενη φορά που κάποιος σας πουλήσει φιλοσοφίες για τα δήθεν πρέπει... πως κάτι πρέπει να γίνεται έτσι και όχι αλλιώς... τι θα πούνε οι άλλοι... τότε απαντήστε τους πως ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολείστε με μαλακίες.

Αυτά από εμένα... το αφιερώνω σίγουρα το έργο σε αυτήν τη κοπέλα... και στο μάθημα ζωής που μου πρόσφερε με μια φράση της... ίσως και άλλοι να άκουσαν παρόμοιες κουβέντες... τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να παραμένουν για πάντα στην καρδιά μας... όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς άνθρωποι ... με τους οποίους συνυπάρχουμε... ίσως και αυτοί να είναι ένας αριθμός για πολλούς.... χωρίς καν να βρίσκονται σε ένα νοσοκομείο...

Σας ευχαριστώ πάντως... ακόμη και εάν γελάσετε κάποιοι με αυτό το ανόητο σημείωμα... δεν πειράζει...