i wanna be yours • chris evans

chapter8

merhaba hoş geldiniz, umarım seveceğiniz bir bölüm olur...

hep söylüyorum fakat satır arası yorum yapar mısınız? küçük bir yorum bile beni mutlu ediyor.

keyifli okumalar dilerim.

**

Geçmişle gelecek arasında kaldığım zamanlardan daha kötüydü şimdiler. Aklım, kalbim, bedenim her şeyiyle bana karşı çıkıyordu. Canımı acıtan ise kararsızlığımın ve izleri geçmeyen travmalarımın kalıcılığıydı.

Ne zaman birine güvensem yarı yolda kalacak gibi hissediyordum. Son zamanlarda bu konuda yanıldığımı görmek ise beni şaşırtıyor daha çok bocalamama sebep oluyordu.

Ben ne zaman tam olarak sırtımı birine dayayabilecektim?

Fiziksel acılarım bilincimin kapalılığına rağmen ruhsal acılarıma karışıyordu. Karnımdaki sızıyı yarı baygın olmama rağmen hissederken yavaşça gözlerimi araladım. Bir odadaydım, bir hastane odasında. Odanın içerisi loş bir ışıkla aydınlanıyordu. Gece olduğunu tahmin ediyordum ama kaç suları olduğunu kestiremiyordum.

Dudaklarım su ihtiyacıyla aralandığında zar zor bir şeyler mırıldandım. Gözlerimi hâlâ tam olarak açamıyordum. Elimin içerisinde bir sıcaklık hissediyordum. O sıcaklık anlık olarak elimden çekildiğinde gözlerimi zor bir şekilde açtım. Ulaş'ın siması gözlerimin önüne serildiğinde, "Ulaş?" diyebildim halsizce. "Burada mısın?"

Saçlarımda hissettiğim nazik el yüzüme kayıp yanaklarımı yavaşça okşadığında, "Güzel kızım," diyen Ulaş'ın sesini duydum, "Buradayım, hiç gitmedim." Yüzünü gördükten sonra sesini duymak o kadar iyi gelmişti ki yorgunca gülümsedim ancak bu uzun sürmedi.

"Ne oldu bana?" Karnım hâlâ sızlıyordu ve bu sızının sebebini merak ediyordum. Ondan bir cevap beklediğim sırada yatağın yanında duran komodinin üstünden suyu alarak bana doğru uzattı. Uzattığı suyu aldığımda hafifçe doğrularak bardağı dudaklarıma götürdüm. O kadar çok susamıştım ki dudaklarım kurumuştu.

Bardakti suyu bitirdiğimde bardağı ona vermeden direkt olarak komodinin üzerine bıraktım. Ona baktığımda yeniden baş ucuma oturduğunu görerek yorgunca gözlerimi kapattım. Yeniden uyumayacaktım ancak yanımda olduğunu bilmek rahatça gözlerimi kapatmama sebep oluyordu.

Yüzünü görme isteğiyle gözlerimi tekrar araladığımda onun öylece bana baktığını gördüm. Dudaklarım halsizce küçük bir açıyla kıvrıldı fakat hemen eski halini aldı. Ulaş elini saçlarıma değdirdiğinde kısık sesle sordu. "Nasıl hissediyorsun?"

Bilmiyorum der gibi dudağımı büktüm. "Vücudum çok halsiz ve karnım acıyor," Soluklanarak devam ettim, "Neden acıyor?" Baş parmağı şakağımı usulca okşamaya başladığında gülümsedi. "Tedavi için ilk adımı attın." Cümlesiyle birlikte elimde olmayarak gözlerim şaşkınlıkla büyüdüğünde kaşlarımı da aynı anda kaldırmıştım. Sesim titreyerek, "Sen ciddi misin?" diye sordum. Ulaş hızla başını sallayarak beni onayladı.

Hemen, "Peki nasıl bir tedavi bu?" dedim. Sırtımı doğrultmaya çalıştığımda uyandığımdan beri acıyan ve sızlayan karnım tekrar sızladı. Ulaş hızla, "Şşh, yavaş ol bebeğim." diyerek bana destek verdi ve yatağı hafifçe kaldırarak sırtımı arkaya yaslamama yardım etti. Yeniden yatağın kenarına, yakınıma oturduğunda yerine tamamen yerleşerek yavaşça gözlerini bana dokundurdu.

Göz göze geldiğimizde gözleri çok küçük bir an bütün yüzümde dolaştı. "Kısaca bahsetmiştim ama detaylı anlatmak gerekirse karnında bir çip var ve yatışa geçmeden tedavi olmanı sağlayacak. Her gün kanına çok küçük bir miktarda madde karışacak. Zamanla çip kullanım tarihini doldurduğunda vücudun artık madde istemeyecek hale gelecek..." Her şeyi tane tane açıkladığında duraksayarak elimi tuttu. Gözlerim onun elimi bütünüyle kaplayan eline gittiğinde Ulaş devam etti, "Tabii bu sana da bağlı. Eğer tedavi sürecinde madde kullanırsan ikinci ve hatta üçüncü bir çip bile taktırmak zorunda kalacaksın." Son cümlesinden sonra gözlerine baktığımda bir şeyler söylemek istedim ama dudaklarımı aralayamadım.