Hayaller de boşa çıkarmış meğer.Hep bize istediklerimizi yapabileceğimiz söylenir durur hep. Oysa kimi zamanlar da bazen ne kadar uğraşırsan uğraş olmuyormuş.Bazen hayatın akışına bırakmak gerekiyormuş.Bu hayatın öğretisini anladım ama sanırım biraz geç oldu.Pencerenin önünde oturup karşıdaki evlere baktım. Yüzlerce ev,yüzlerce pencere ve o pencerelerden hayata bakan binlerce insan.Kimi umutla kimi umutsuzca bakıyor penceresinden? Kiminin ki aydınlık kiminin ki karanlık?Tıpkı hayatlarımız gibi.Oysa ne çok uğraştık dünyaya bakan pencerelerimizi güzelleştirmek için...Bazısı güzelleştirdi bazısı güzelleştiremedi tıpkı benim gibi.Benim gibi ve binlercesi gibi.Karanlıklarda kalıp aydınlıklar içerisinde daha da görünmez olan,belki yok sayılan tüm karanlık hayatlara bir merhaba demek istedim?
Merhaba!
